Momenteel zijn de straten van Athene, Patras en Thessaloniki de place to be voor brood en spelen. Demonstraties voor het behoud van brood op de plank, demonstraties tegen de noodzakelijke maatregelen om het land weer in het gareel, het financiële gareel, te krijgen, ontaarden binnen de kortst mogelijke tijd in ware veldslagen, de spelen. St(r)aatmeubilair krijgt ineens een heel andere functie en bestemming dan waarvoor deze waren bedoeld, als projectielen richting oproerpolitie, om zich daar door de aangewende krachten en tegen geboden krachten te vervormen tot een nutteloos stuk, afval of nieuw voer voor de volgende horde, zich demonstranten voor een rechtvaardige zaak noemend.
De reldresscode is inmiddels uitgegroeid tot een ware mode trend, een internatonale code, afgekeken van de strijders van Hamas die meestal gehuld in zwart witte theedoeken hun ware gezicht verbergen. Monddoeken en de bivakmutsen, al dan niet samen met de inmiddels vermaarde capuchontruien verzorgen ook hier dat de tronies uit het zicht blijven van de foto- en filmcamera’s, vooral zonder enige merken of tekens, of het moet over iets tussen menselijke verschillen gaan, dan zou er nog ergens op het borstje ‘Lonsdale’ kunnen prijken, maar zeker onherkenbaar voor later.
Een land met slechts een ‘klein tekort’ op de staatsbegroting, tot grote ergernis van de andere Europese landen, kan het geld goed gebruiken om de zaak weer in het gareel te krijgen en worden op deze manier geconfronteerd met nog meer lasten, weinig lusten, ja
Dit is dan de schade aan de staatseigendommen, maar nu de schade aan winkels en persoonlijke eigendommen. Toevallig gelegen of staand in de straten richting ‘arena’, zoals in Athene het Syntagmaplein, op de route naar, fungerend om de eerste opgekropte woede maar te botvieren op eigendommen van mensen, winkelruiten en auto’s. Eigendommen van hardwerkende mensen, eveneens slachtoffers van het bezuinigingsbeleid, maar nu zullen zij nog meer zu’nig’an moeten doen. Door een stel onverlaten die niet echt weten wat een demonstratie inhoudt, het kenbaar maken van je mening, voor of tegen maakt niet uit, en dat doe je niet met straatklinkers, parkbankjes, bushuisjes, verkeersborden of met het inslaan van auto- en winkelruiten. De molotovcocktail, nee, niet zo’n overheerlijke die de hele zomer driftig de terrasjes hebben overspoeld, bijnaam ‘Bojito’, nee, die ware, die agenten laten veranderen in brandende toortsen en eigendommen als zwarte demonen achterlatend. De dresscode groen, die voor het bijwonen van een demonstratie is, spandoek met je mening, iets wat zeer veel lawaai mee kunt maken, een paar perfect getrainde stembanden voor het luid en duidelijk verkondigen van een gedegen mening over datgene waarvoor je de straat op gaat.
Laat de trui met capuchon voor de verandering, samen met de Hamasdoekjes en de ‘bivakburka’ lekker in de kast hangen voor winterse dagen ergens in de sneeuw.
Dit even terzijde, het zou wel een fraai gezicht zijn als demonstrant in een echte, een complete burka, niemand kan zien wie er onder en achter het gazen scherm zich verbergt. Het enige is dat degene onder het zwarte tentje een beetje lijdt aan tunnelvisie, in denken en het rechts en links kijken, want dat levert wat belemmeringen op, maar rechtdoor het traangas in gaat goed. Zie je al zo’n traangasgranaat richting de fladderende flappen van het burkaatje gaan, er langzaam onder rollend, het alles tranentrekkende gas uitspugend. Succes verzekerd, de eigenaar van het tentdakje zal met huilende ballen het strijdtoneel in gestrekte draf verlaten en heel snel onder de rokken laten kijken of alles er nog aan zit.
De temperatuur loopt toch wel op, ondanks de zich aan dienende herfst, dus schaf één van die warme jacks aan van de in actie zijnde vakbond of politieke partij, Pasok, Nea Dimokratia, EAM, Laos, KKE of voor mij part de sweater van je favoriete voetbalclub, maar geen strijdkleding. Dresscode, vredelievend graag...
