De kennis rent de deur uit...

Ongeveer 74% van de 5.442 opgeleide personen in de leeftijdscategorie tussen 22 een 35 jaar overweegt om te gaan emigreren. Mede door de verlaging van de salarissen en de mogelijkheid om een carrière op te bouwen. Zo’n 66% wil dit gaan doen voor een betere kwaliteit van leven, terwijl 45% op zoek wil naar een baan die leuker, beter wordt betaald of meer toekomstperspectieven te bieden heeft.

Dit soort ontwikkelingen zijn dus voor een land, dat juist goed opgeleide, jonge dynamische mensen nodigt heeft om de manier van denken en doen een switch te geven in de juiste richting, een doodsteek. Investeren in dit soort mensen, enthousiasmeren, motiveren en zien te behouden voor het land. Biedt ze een beurs aan, kom tegemoet aan de vraag voor betere scholing, direct al vanaf de basisschool, help ze met bijscholingen, zorg voor meer en betere leraren en maak, samen het bedrijfsleven een gedegen toekomstplan om dit soort noodzakelijke kennis binnen de poorten te houden.

Pak daarnaast het circuit van de bijscholing door leraren aan, die op de dag bijvoorbeeld Engels geven en daarbij niet het vereiste niveau weten te bereiken dat een leerling zou moeten hebben. Om vervolgens deze leerling of leerlingen, na schooltijd, thuis bijles te geven tegen een ‘geringe’ vergoeding om het vereiste of gewenste niveau wel te halen.

Kennis is macht en macht geeft je de mogelijkheid zaken te veranderen, kan doen omwentelen, ten goede, voor iedereen...

Er zullen wat paffende Grieken gaan puffen...

Vanaf  juli 2009 was het al verboden in Griekenland om in publieke ruimtes een sigaret, sigaar of pijp op te steken, maar nog zonder financiële gevolgen. Sinds 1 september 2010, op moment van schrijven gisteren, is het verboden geworden om in overdekte, openbare ruimtes te roken, waarbij de boete voor het schoorsteentje tussen vijftig en honderd euro bedraagt. De gelegenheid die toestaat dat er wordt gerookt, zoals bars en restaurants  riskeren een boete van vijfhonderd tot maar liefst tienduizend euro’s per overtreding.

Er is een uitzondering gemaakt..? Speciaal voor muziekhallen, zijn dat discotheken, en voor de casino’s, daar mag om de zenuwen in bedwang te houden tijdens het verliezen, want daarvan is de opbrengst groter voor de Staat dan de boete van het rokertje, nog wel worden gepaft, tot juni 2011.

Ik vraag me toch wel even af wat gebeurt er als ik in een hotel verblijf en daar, één in mijn kamer rook, twee in de hal van het hotel of drie, zoals bijvoorbeeld een hotel van een vriendin van ons met een binnenplaats, dus je zit in de open lucht, daar een sigaartje opsteek en ga zitten genieten van mijn boek, ‘Is er te leven met longkanker?’

Het zal nog wat worden om alles te controleren, want Griekenland heeft de meeste rokers van alle Europese lidstaten, zo’n veertig procent van alle Grieken rookt gemiddeld een achttal sigaretten per dag.

Twaalf miljoen mensen, daarvan veertig procent, ruwweg tussen de vierenhalf en vijf miljoen Grieken blazen de Staatskas vol. Acht sigaretten per dag is 40.000.000 luchtenlongvervuilertjes maal dertig dagen per maand, 1.2oo.ooo.ooo stuks maal twaalf maanden per jaar is een fikse longkankerepidemie. Maar zo even snel gerekend bij twintig sigaretten per pakje, komt dat neer op 14.400.000.000 gedeeld door twintig is 720.000.000 pakjes met een gemiddelde prijs van twee euro vijftig levert een reeks nullen op waar u en ik rustig van op vakantie kunnen, rookvrij, eerste klas: € 1.800.000.000,=.

De maatregel om het roken te verbieden zal op verschillende manieren de inkomsten voor veel mensen nadelig beïnvloeden. Horeca zal minder ouzootjes en mezzes over de bar gaan schuiven en de restaurants zullen de toetjes en de afsluitende koffie na genoten diners  wel van de kaart kunnen halen.

Nu ben ik niet exact op de hoogte van de belasting op sigaretten, want de sigaren en in veel mindere maten de pijp zijn bij de inkomstenbron niet inbegrepen. Maar in verhouding zullen de grote Fidel’s, de echte Havanna’s, niet direct de financiële balans ver doen doorslaan. Beschouw het als een soort van ontwikkelingshulp voor de Cubanen, een deel van het ‘Bruto Nationaal Rookvermogen’ mag daar aan worden besteed, een goed rokende zaak voor alle partijen.

Stel eens dat de Staat een kleine drie en dertig procent belasting ontvangt over elk pakje, dan is dat maar liefst € 1.800.000.000,= per jaar.

Zou de maatregel een daling van het roken tot gevolg hebben is dat dus direct terug te vinden op de toch al zo wankele begroting. Of dit ook zal leiden tot een daling van de kosten voor medische zorg valt nog te betwijfelen, want voor de stop heeft die veertig procent allang een voorraadje nicotine en teer opgebouwd die niet zo één twee drie verdwenen is. Het ‘asfalt’ laat pas los over zeg eens zo’n kleine tien jaar en dan pas komen de problemen en de kosten.

Stoppen met roken, per direct, overal en altijd, iedereen, voor de toekomst..!

Huisdieren of buitenshuisdieren..?

Honden en katten vallen volgens mij onder het hoofdstuk huisdieren, dieren die je in of direct om je huis laat leven en ook liefdevol verzorgt, fatsoenlijk te eten geeft, bij tijd en wijle eens uitlaat, op een plaats waar niemand er last van ondervindt. Dus niet net voor je deur, uitstappen en instappen en terugstappen, nog lekker warm en dus vers. Het dier verzorgt, indien noodzakelijk een bezoek aan de dierenarts brengt, als er ziekteverschijnselen zijn of laat behandelen, tegen ongewenste zwangerschappen of het verwekken ervan.

Honden vind je hier terug als zwervers, etend uit de vele vuilnisbakken of schooierend bij de restaurants, samen met hun vriendjes en vriendinnetjes, de katten. Of als je door de landerijen loopt, aan de ketting, bij de één aan een stuk van een paar meter, maar ook aan stukjes waarbij het dier net bij zijn of haar etens- en drinkbak kan en meer niet. Blaffend, de hele dag, naar alles wat maar passeert of beweegt, van mens of eigenlijk onmens tot mug, van kat tot mus.

Op de boulevard, naar passerende auto’s of scooters, met gevaar voor eigen leven, scherp ervoor langs of bijna klevend of vastgehapt in de achterbumper, honderden meters. Blaffend en bijtend naar, niet naar hun baas, ja die zogenaamde, die eikels die deze ‘vrienden’ wieberen hebben gestuurd, nee, naar domme vervoermiddelen, dag in dag uit.

Katten, hangend uit één van de vele vuilcontainers, op het randje, of tuimelend uit, met de restanten van vis of vlees tussen de kaken, dagelijkse arbeid om te overleven.

Dat noem ik geen behandeling, dat noem ik een hondse behandeling, zo houd je geen dieren. Zolang ze van een mini formaat zijn wordt er mee geknuffeld en ‘gespeeld’, iets van gedrag bijleren staat niet in de gebruiksaanwijzing, verkregen bij aanschaf, geklemd tussen de halsband of tussen de tandjes van de zwervers.

Na de babyperiode, de peutertijd gaat nog wel redelijk, maar daarna worden het al snel klanten, klanten van Paws, rondwandelend zonder baas, huis of enige andere bestemming, opvangen in één van de daarvoor bestemde ‘reservaten’, in afwachting van een nieuwe baas, hopelijk van betere kwaliteit dan de eerste, of op ‘transport, soort van deportatie’, naar veelal Duitsland en Engeland. Dierenliefhebbers die bereid zijn om de kosten voor een genoeglijk leven van hond of kat te financieren, een toekomst bij vrienden voor vrienden.

De goede en liefdevolle behandelaars van hun hond, kat of welk ander dier dan ook staan los van dit verhaal natuurlijk. Maar jammer genoeg worden er nog veel te veel van dit soort misstanden gesignaleerd, blaffen helpt soms, wellicht eens bijten, doorbijten, naar het baasje, gelijke munt, voor een betere behandeling. Woef, miauw..!

Dan zijn we de andere dieren, gehouden uit ‘liefhebberij’ of als noodzaak, voor het werk, nog vergeten. Koeien en geiten met touw tussen voor- en achterpoot, veelal door de jaren heen ‘lekker’ ingegroeid, paarden ergens op een heuvelrug, brandend in de zon, als een toerist op het strand. Alleen hij of zij kan vluchten naar een terras voor een koude versnapering, schaduw, verkoeling voor het warm gelopen schedeldak. Maar deze arme beesten niet, niet eens een parasol hebben ze en veelal is het water in de bak allang verdampt, als ‘sneeuw, de verkoeling, voor de zon’.

Wanneer je scooter, motor of auto gaat rijden moet je daarvoor lessen nemen, tussentijds een test afleggen, examen doen om te bewijzen dat het geleerde ergens op de juiste wijze is opgeslagen. Op de ‘harde schijf’, daarboven op een plekje ‘onder de zon of de pet’.

Dit zou ook een welkome manier zijn vóórdat je je als dierenliefhebber mag manifesteren, mag uitgeven, mag vertonen. Alle facetten, van pup tot steriliseren, van opvoeden tot uitlaten, dienen de revue te passeren tijdens de opleiding tot ‘diereneigenaar’. Niet dat les nemen en examen doen een garantie is voor het slagen als, maar je kunt de eigenaar aanspreken op zijn daden en gedrag, want verschuilen achter de woorden ‘dat wist ik niet hoe dat moest’ behoort dan tot het verleden. ‘Rijd je door rood of te hard, parkeer je ergens verkeerd of heb je even vergeten dat er een drooglegging tijdens het rijden van toepassing is’, word je gestraft. Over drooglegging, dat geldt niet voor dieren, ten alle tijde dienen zij te kunnen beschikken over lekker vers, bijvoorkeur, koel helder, nee, hoeft geen goud gele rakker te zijn, gewoon water, zijn ze dik tevreden.

Staat op pagina vijf van het lesboek, na het voorwoord van een tevreden en goed verzorgd huis- of buitenshuisdier.

Eerst een welgemeend goedemorgen en dan de vraag, de vraag om begrip…

De bevolking van Griekenland gaat gebukt onder de bezuinigmaatregelen, noodzakelijk om de boel weer op de rit te krijgen, dat staat als een paal boven water, van de regering. Maar inmiddels zijn er al legio bedrijfjes, winkeltje, restaurants  en hotels, die afhankelijk zijn van de inkomsten van de toeristen, aan de rand van de afgrond beland. Daarbij werkt de berichtgeving in de diverse kranten natuurlijk ook nog eens niet mee, aangekondigde stakingen die toeristen doen besluiten om een landje of eilandje verder op vakantie te gaan en hun zuur verdiende vakantiegeld daar te besteden. Jammer maar ook begrijpelijk vanuit hun standpunt bekeken, je hebt maar een beperkt aantal weken vakantie en je kunt je euro maar één keer uitgeven.

Maar berichten zoals over een vermeend, borí, borí, borí,  terrorisme door Griekse anarchisten tegen toeristen zou zo'n bericht kunnen zijn dat nog even uit de krant had mogen blijven. Dit is nog niet gebeurd en zal hopelijk ook niet gaan gebeuren. Er zijn een paar achterlijke acties geweest die nooit goed te praten zullen zijn, zoals het doodschieten van een journalist in koele bloeden en de drie mensen in het bankgebouw tijdens één van de stakingen. 

Vreselijke zaken, maar niet gericht tegen welke bezoeker van Griekenland dan ook en gezien de huidige terugloop van toeristen had zo'n bericht mogelijk even uit de krant mogen blijven totdat definitief vast is komen te staan dat deze onverlaten, stomme idioten, daadwerkelijk van plan zijn om dit te gaan doen. Nu is het alleen nog maar een vermoeden, een gerucht, en zal het hopelijk nooit worden bewaarheid. Als deze malloten daadwerkelijk aanslagen zouden willen uitvoeren op toeristen dan zal dit ook nooit te voorkomen zijn, locaties en mogelijkheden te over.

Zie dit bericht niet als een bericht dat vraagt om censuur, maar meer een keuze voor een moment later, een vraag om begrip, gezien de omstandigheden. Zie het als een hulpmiddel aan een deel van de hard werkende mensen die proberen hun hoofd onder het fel brandende crisis zonnetje boven de zeespiegel te houden.

Zoals het hier nu is, is het toerisme in april, mei, juni zeker 50% minder, juli, ruw ingeschat, een 30% minder en augustus moet nog maar gaan blijken wat dat zal brengen. Zal zo ongeveer tussen de 10% en 20% gaan schommelen.

Minder toeristen en om deze dan als nog te trekken hebben ze de prijzen voor overnachtingen ook met ongeveer 20% tot 30% laten zakken, dus minder en minder is dus nog minder. 

En de toeristen die wel komen besteden hun geld op een andere manier, de supermarkt is drukker dan ooit en de balkonnetjes en terrasjes van de hotels zitten ‘s avonds vol. Flesje wijn, brood, blikje vis, stukje Feta, tomaatje en komkommer, wie doet je wat. De aanschaf van een primus weegt dik op tegen de prijzen van koffie op de boulevard, dus ook dat is doe het zelf werk en gaan de euro’s niet in de zak van de ondernemers. In de winkelstraatjes wordt naarstig gewacht op de stickers aan de ramen, van voor,  korting nu of voor de helft van de helft.

Hoe treurig dit ook altijd is in de wereld van het nieuws, je bent altijd te laat met, want als het is gebeurd is het pas nieuws en loop je achter de feiten aan.

Wellicht kan dit bijdragen aan een paar bezoekers meer aan een land in crisis, een crisis waarvoor de oplossing niet direct op een presenteerblaadje ligt en de hervormingen nog wel een kleine twintig jaar nodig zullen hebben om door te dringen tot de grijze hersencellen. Mogelijk de nieuwe, de jongere, generatie de zaken eens anders op gaan pikken, maar bij de oudere Grieken zie ik niet echt veel beweging en begrip ontstaan voor wat er allemaal aan het gebeuren is.

Deels begrijpelijk, want heel veel verworven rechten en zich toegeëigende privileges glippen nu door hun vingers en verdwijnen als sneeuw voor de hittegolf. Er zal dus een complete ommekeer in denken moeten komen anders blijft dit een land met een bodemloze, telkens weer droogvallende put. Een land dat weinig tot niets produceert en dus zo geen euro's binnen krijgt via handel en daardoor geheel afhankelijk is van het toerisme, de gunst van mensen om geld te komen brengen.

Dit is zeker geen kritiek op de nieuwsverstrekkers, maar bedoelt, zoals in de aanhef, een vraag om een beetje meer begrip…

Kalo mesimèri..!

Berouw komt na de zonden, dus altijd te laat...

Wanneer maakt die katholieke kerk nu eens echt schoon schip, alle rotte ballen eruit en die al zijn (op)gerot, alsnog aangeven bij justitie, levenslang in het klooster, spelen met elkaars heilige ballen.

Waarom wordt deze mensonterende zaak, deze grove schendingen van mensenrechten bij weerloze in hun macht zijnde kinderen, zo met de mantel der liefde bedekt. Waarom niet gewoon aan de schandpaal nagelen, mag in kruisvorm en de traditionele of klassieke rotte tomaten werpen naar hen die het verdienen.

Ben je tussen de oren ziek, zoals een pedofiel veelal wordt omschreven, en ga je door de speeltuin des geneugten, die op bijna elke hoek van de straat zijn aangelegd wordt je veroordeeld tot een verplichte opname om je te laten behandelen. Een behandeling die nagenoeg, hoe jammer ook, eigenlijk nooit een vruchtbaar resultaat oplevert. Daarna, na gedane boetedoening en dan heb ik het niet over honderd, tweehonderd of vijfhonderd weesgegroetjes, nee, de inrichting of zelf de gevangenis, mag je de maatschappij weer in.

Er wordt keurig een annonce geplaatst in het lokale nieuwsblad van het dorp of stad, waar je toen woonde, dat je graag weer gebruik wenst te maken van een huisje uit de collectie van de plaatselijk woningbouwvereniging. Oei, heft u de reacties wel eens gepeild na het bekend maken van deze heugelijke mededeling, een granaat heeft minder uitwerking. Die blaast het speeltuintje wellicht op, maar de explosie van aangedaan onrecht van de buurtbewoners kent geen grenzen. De spuitbus is nog maar het minste middel dat wordt gehanteerd om iedereen kenbaar te maken dat deze man niet welkom is. Zijn toekomstig woonpaleisje wordt binnen de korts mogelijke tijd veranderd in één groot spandoek met de meest verschrikkelijke leuzen tegen alles wat ook maar iets positiefs zegt of durft te zeggen over zijn komst.

De man is al weer veroordeeld voor iets wat hij mogelijk weer zou kunnen doen. Oké, hem een doorzonwoning aanbieden met uitzicht op de ‘snoepwinkel’ is nu niet echt de juiste keuze en getuigt niet echt van mensenkennis.

Maar dat is de harde echte wereld, maar de wereld van de heren leidinggevende binnen de muren van kerken en kloosters, waarbij de landsgrenzen wereldwijd worden overschreden door deze zelfde manier van ‘werken’. Je zou bijna gaan denken dat het als extra vak aan het lesrooster is toegevoegd. Met de leerling als object, praktijk object, het model om het voor te doen of eigenlijk te laten doen. Bij goed werk ‘een tien voor een pijpje’ en na een jaar volhouden, over naar de volgende klas, een stapje hoger. Als het eerst de priester was, wordt het nu de bisschop om daarna het hoogte punt te bewerkstelligen bij de kardinaal. Een paar jaar blijven oefenen en dan mag je de praktijk in, zelf aan de goede kant van kijkgaatje of het bepalen wanneer en bij wie je eens onder dekens gaat kijken of schuiven.

Al jarenlang is dit spelletjes gedoe aan de gang, flipperen op ongeoorloofde wijze door en stel gelovige machtswellustelingen, zowel voor als achter gedekt door meespelende meerderen. Waarschuwingen, aangiften, geruchten, ware verhalen, slachtoffers nu vaak patiënten, geestelijk in de knoop, ze zijn allemaal bij het hoogste orgaan over of onder het bureau doorgegaan. Smeekbeden om hulp, om er iets aan te doen, bij een man, zo mag je hem eigenlijk niet noemen, die titel is teveel voor hem, die moet je verdienen, die er daadwerkelijk veel zo niet alles aan had kunnen doen om het te stoppen en het op de juiste wijze af te handelen. Woorden dat ‘ik heb het niet geweten’, ja, lekker – dat was het dus altijd bekend hij nu, lekker – en we moeten boete doen, vergeving vragen en wat allemaal zo meer in de kerkelijke terminologie aangeroepen kan worden om onder de ‘misdaden’ vandaan te komen.

‘Brute seks was het niet...’

Televisiebeelden waar je broek van afzakt, kijk uit voor je het weet ben je aan de beurt als je dat overkomt. Maar zolang het geen brute seks is kun je er meewarig om lachen, grijnzend vertellen dat het het doen met je eigen neefjes toch heel gewoon een intiem contact moet kunnen zijn.

Een Belgische priester durft dus recht in de camera van de televisie, als een zelf ingenomen volgevreten kerkzendeling, te verkondigen dat je ‘lekker spelen met je neefjes’ kunt bagatelliseren. Dit is toch te zot voor woorden.

Een preister met de welluidende naam ‘Vang-hel-uwe’, waarbij de tweede klemtoon rijp is voor een woordspelletje met bekende acteurs, televisie, drama, één lettergreep - oeps, je mag gelukkig niets zeggen bij dit spelletje, anders zou je bijna zeggen één handgreep - drie letters, klinkt als ‘lekker’, voor de dader, of klinkt als ‘levenslang’ voor de slachtoffertjes, een hel, een hels aandenken, hun hele leven lang.

Justitie ‘Vang’ de man en maak hem de ‘uwe’ en daarna en ‘hel’ van zijn leven. Amen..!

Gewoon de spuitbus over die kerk, hier woont en deed of doet dat, we willen hem niet hier en ook niet daar. Alleen daar waar hij hoort, net als elke andere pedofiel, maar die komt er openlijk voor uit, dat is dan ondanks zijn handicap nog eerlijk. Dat kun je van dit zooitje hypocriete zieleknijpers toch niet zeggen.

Loopt een door het Limburgse land een heel klein rondje en ongetwijfeld vindt u daar wel ergens een leeg klooster, want vullen kunnen ze ze allang niet meer, dat uitermate geschikt is voor een hele grote buslading nieuwe bewoners. Prepareer de tuin met antiwegloophekken., leg her en der tussen de struiken mooi verscholen een aantal speeltuintjes aan, met wippen, duo-schommels en van de samen laten draaien tobbes. Er staat struikgewas en bomen genoeg om verstoppertje te doen, heel diep wegkruipen en wachten tot je de laatste buutvrij hoort, dan kunnen jullie te voorschijn komen en het spelletje herhalen, met een andere mede verstopper. Het enige is, in de lange gangen mag niet worden gerend, tikkertje worden gedaan met van tik ik heb je dan achter de eerste de beste deur verdwijnen, wat ik heb je toch en dat zul je laten weten, wat voelen, ook, heerlijk spelletje dat tikkertje. Allen jammer dat je niet mag rennen, dat huppelt zo lekker onder de pijtje, want daar draag je naar goede gewoonte niets onder, lekker luchtig en ‘werkt’ makkelijk, af.

Een openbaring zou het zijn als de archieven bij het hoogste genotsorgaan, het Vaticaan, opengesteld zou worden en er inzage zou komen van alle dossiers over kerkelijk speelgoed van menselijk bloed.

Als de Paus openlijk zijn excuses aan zou bieden namens de kerk voor het leed dat is aangedaan door dit zooitje zogenaamde weldoeners, zou dit al een aardig gebaar zijn in de richting van de slachtoffers. En als hij dan zijn eigen (hoofd)rol daarbij ook in het ‘zonnetje’ zou zetten en zich zou melden bij justitie voor een bekentenis is de volledige winst geboekt.

Het enige dat rest, een tribunaal voor de berechting van schuldigen, jij mag zoveel jaar in de speeltuin en pilletjes slikken, jij mag ook mee gaan spelen en jij blijft de rest van je leven daar...

Den Haag heeft nog wel een monumentaal pand leeg staan voor zo’n tribunaal.

‘Wellust’coni 2...

YouTube / Elsevier; het hitsige, ongelikte Be’erlustige staatshoofd van de Bunga Bunga republiek kan het niet laten.

Nu is het een agente, die juist op het moment dat Berlusconi in zijn auto wil stappen, een parkeerbon onder de ruitenwisser van een andere auto steekt. Hierbij komt haar goed gevormde bilpartij, verpakt in een Italiaanse style gesneden uniformrokje, perfect tot uiting. Hij, de hork, kan zich niet bedwingen en ‘pakt’ haar zogenaamd van achteren, zomaar midden op straat, onder het toeziend oog van zijn bodyguards en een alerte filmer.

http://video.elsevier.nl/11777765

Er zijn nu een aantal opties mogelijk, niets doen en je zo laten behandelen door die idioot of aangifte doen wegens poging tot aanranding of ongewenste intimiteiten. Beide gevallen houden het ontslag van deze dame bij het politiekorps in en kan ze haar carrière wel vergeten.

Want zeker zal ze niet worden gekozen, zoals een vriendinnetje, een mondhygiëniste – weet alles van ‘praten’ met volle mond -, van hem in het parlement van de één of andere Italiaanse regio.

Het is toch bij de konijnen af, dat een premier van een land zich dit soort dingen permitteert en er gewoon mee weg komt.

Doet een normaal mens dit, voor zover je normaal bent als je dit doet, dan verdwijnt hij voor en jaar of vijf in de sexvrije afdeling van een gevangenis.

Na vijf jaar op en droogje mag ik me waarschijnlijk ook nog eens gaan melden om af te kicken.

Negativelingen of slopers..?

Europese kranten vol met interviews over en met toeristen uit Griekenland; een gigantische chaos is het in dat land, de winkels zijn leeg en de benzinestations verkopen water voor je auto, want benzine is er niet meer. De boosdoeners, de truckchauffeurs, die eikels van de weg, die met die dingen van achttien meter en meer vol met dingen die zij graag gehad zouden hebben.

De chauffeurs staken een weekje of wat en de toerist is in paniek, geen kaviaar meer in het schap van de supermarkt of voor degene die op de camping vertoeft, nul op rekest op de bier voorraad en de tomaatjes, die liggen te verschrompelen in de zon, alvast voor na de staking. ‘Sun dryed tomatoes’ een delicatesse bij elk diner, voor een super prijs, dus zo dom zijn die Grieken nog niet. Je plukt ze voor dertig cent de kilo en laat anderen opdraaien voor de kritiek, om vervolgens de hele bups van de hand te doen voor drie euro de kilo. En die stomme toerist trapt er nog in ook, naast een ouzootje, de gedroogde met kaviaar, die inmiddels al weer is aangevoerd met speciale cargo schepen vol. Samen met tankauto’s vol benzine, unleaded, diesel en super voor het Hummmertje dat nu stotterend de berg op moet met het laatste restje ‘drank’ in de tank. Wellicht wil dat ding rijden op souma of raki, allebei hetzelfde alleen de naam is afhankelijk in welk deel van Griekenland je zit. Maar scheuren kun je er op, dat is zeker en als je het drinkt, de slokdarm is voor de rest van het jaar ontkalkt en ontsmet.

Waarom stapt de pers zo massaal in deze materie, steek de hand met de pen eens in eigen land, Spanje huppelt met de werklozen achter de dolle stieren aan, in Frankrijk willen de verkeersleiders, de misleiders van die toerist die wel graag naar dat ‘chaotische Griekenland’ wil, op hun luie reet blijven zitten en niets doen omdat ze weer eens ergens tegen zijn. Als we allemaal zo doorgaan met z’n allen is het wellicht een idee om eens een verzoekbriefje te schijven naar IJsland, daar ligt al die tijd al een vulkaantje te sluimeren met hopelijk nog wat snode plannen, die voor elke vlucht een oplossing heeft, aswolken. Bij de minste geringste verstoring van haar rust begint ze te spugen en kan elke verkeersleiding gerust de voetjes op het bureau leggen, want vliegen kan niet meer, er is geen vlucht meer mogelijk.

Het enige wat de pers nu aan het doen is is ‘aswolken opgooien’, sensatie kraaien en hardwerkende mensen die proberen hun hoofd boven de crisis uit te houden helemaal de nek om te draaien. Het is helemaal geen chaos in Griekenland, oké, her en der vallen er wat gaten in de schappen met melk, boter, kaas, groenten en andere daily fresh producten, so what, gaan we toch met z’n allen gezellig naar de taverna en passen het menu aan met wat voorradig is, heerlijk en creatief, kali orèxi...

Laten we met z’n allen de zaak eens lekker positief gaan benaderen en elkaar niet dieper in de crisis gaan zitten pennen. Ben je op vakantie en gaat er eens wat fout of is er even iets niet direct, neem je toch wat anders of denkt even creatief, in plaats van worteltjes neem je een lekker horta uit de tuin van de buurman, gezond, traditioneel Grieks en goed klaar gemaakt een delicatesse. Of als je misgrijpt bij de hamburgers, net rubberzolen van ondefinieerbare allooi, die je altijd was gewend te nemen uit de diepvriezer, jammer dan.

Naar de vissersboten, vers uit het zilte blauw een kilootje of wat zo in het plastic tasje, een maaltje voor op de barbeque, vele malen gezonder en lekkerder.

Geen trailer voor nodig, dus dagelijks aanwezig, maar als je als toerist de vijf sterren nastreeft en ook daadwerkelijk op je sterren of is het op je strepen gaat staan, ja dan is het een chaos. Niet in de supermarkt, nee, de chaos in het hoofd, want dan weet het verwende kaviaartje het niet meer.

Soms lijkt het er wel op dat na de geboden financiële hulp, terecht of onterecht blijf ik ver van, Griekenland moet bloeden, failliet geschreven moet worden. Waarom, een schitterend land waar menigeen zijn of haar vakantie heeft doorgebracht met stories die na al die jaren de meest waanzinnige memories boven laten komen, voor menigeen zelfs een Grande Tour d’Amour. Weer  anderen die daar morgen, volgende maand of volgend jaar eens over de eilanden willen gaan hoppen, niet doen, vooral niet doen, want verbeeld je eens dat het een ‘chaos’ blijkt te zijn, dat het mogelijk wel eens heel indrukwekkend zou kunnen worden, dat kunnen die hersentjes toch allemaal niet aan, chaos in de bovenkamer van een teveel aan impressies, chaos in de smaakpapillenhuishouding door de vele, vele heerlijkheden uit de Griekse keuken of chaos in het fotoboek, een overdaad aan witte met blauw, soms wel chaotisch veel tinten blauw.

Alstublieft doe het niet, kom niet. Uw komst brengt voor de Grieken een chaos teweeg, de schappen stromen leeg en ze weten niet hoe deze weer gevuld moeten worden.

De chauffeurs waren even een paar dagen opstandig omdat hun licenties bijna waardeloos waren of zijn geworden, natuurlijk gaan ze dan een keer de barricaden op, chaos troef. En dan terug aan het werk na hun mening te hebben laten weten, om de chaos op te lossen door weer te gaan beleveren.

Kalo taxídi..!

Is het overtuigd van, is het arrogantie of is het een pesterijtje...

Verkiezingen, lokale, voor een nieuwe ‘mayor’ van het eiland brengt mensen in extase, in opperste vervoering of in een sfeer van aanbidding. Een sfeer compleet anders dan ik, wij, kennen tijdens Nederlandse verkiezingscampagnes. Daar gaan ze de straat op, van deur tot deur of organiseren bijeenkomsten in kroegen hier en daar. Geven mensen rozen of delen soep uit in de jacht op hun stem, dat ene rode kruisje of die alles bepalende druk op de knop van de stemcomputer.

Dat doen ze hier anders, ellenlange speeches met heel veel blabla en vooral de grote bedragen van gerealiseerde of nog te willen realiseren projecten. Van een nieuw vliegveld, al doen ze daar al tien jaar over, tot een nieuw ziekenhuis. Ergens op een stuk land, cadeautje van de kerk, ver buiten Parikia. Een locatie waarbij iedereen moet gaan reizen om bij de dokter te komen, nu staat de ‘gipskamer’ in de grootste gemeenschap, maar daar hebben ze het niet over.

Het blaten, het slijmen voor die stem, begint al bij de opening van ‘hun kantoor’, het verkiezingscentrum der kandidaat voor de komende weken. Volplakken met posters en slogans, kijk ik ben die en die en doe dat ‘goed’. Vooral zorgen voor iets te knabbelen, koffie, water, whisky en souma. Vervolgens worden er pakken drukwerk aangerukt, posters, postertjes met de cv van de kandidaten per dorp en brochures, volgeschreven over de heldenmoed van de ‘topper’ uit het kamp.

Bij de opening van het zenuwcentrum komen natuurlijk eerst de pappa’s om de zaak de zegen mee te geven, gebeden worden uitgesproken en er wordt driftig met wijwater gespetterd, waarbij zelfs mijn camera de zegen heeft mogen ontvangen. Vanaf nu zijn alle opnamen ‘scherp’ en zullen ingezegend worden ontvangen. Na de pappa’s, voor het front van de toegestroomde meute, de verkiezingsretoriek, de blabla die uitsluitend wordt onderbroken door een opklinkend applaus na mooie woorden.

De weken die volgen zijn weken van ‘on tour’, het verhaal elke dag weer elders ten toon spreiden en zieltjes zien te winnen voor de hoogste stoel op een eiland, de burgemeester.

Langzaam, altijd te langzaam volgens de kandidaten, komt dan de dag van de waarheid naderbij en twee avonden voor de ‘big day’ komt dan de laatste mogelijkheid om de zaak ten goede te doen keren, de finale speeches.

Op één avond in Naoussa en Parikia speechen ging niet helemaal goed bij één van de kandidaten, geplande tijd voor de laatste woorden, half negen. Nu weten we dat half negen minimaal negen uur zal worden, maar half elf binnen komen zakken en dan moeten de medewerkers nog gaan slepen met het licht, het kleedje op het podium en het testen van de microfoon. Oei, bijna vergeten, de vaas met de kleurtjes, de bloemen, aan de voeten van de spreker, net voor het spreekgestoelte. Eindelijk, eindelijk, klinkt het applaus, ‘de almachtige’ beklimt het ‘schavot’, twee en een half uur te laat. Daar is er die avond maar één heel veel wijzer van geworden, een traditionele, kleine taverna, op het hoekje tegenover het kantoor. Daar is een omzet gedraaid als nooit tevoren en wat de eigenaar betreft; het had nog wel een paar uurtjes later mogen worden, jámas. Doe d’r nog maar een paar in, ik stem wel op die vent, mits hij volgende keer weer hier zijn kantoor houdt.

Die zelfde avond stond ook de speech van een andere kandidaat op het programma, twee straten verder, met de Kastro toren als decor. Geplande tijd, negen uur, dus na de grote woorden van de andere kandidaat en de kiezer de mogelijkheid te bieden naar beiden te luisteren en zo zijn juiste keuze te bepalen, voor zondagochtend, vakje die, die of die. Maar dat kon dus niet, of het was een bewustje of het getuigt van arrogantie om je kiezers zolang te laten wachten. De andere kandidaat heeft nog even gewacht, maar is toen ook maar begonnen en kon ik, want ook dat moest worden gedaan, nog net op tijd de foto’s maken voor de krant. Het slotakkoord en de bloemen, want applaus houdt niet op een memoriestick.

Nu heb ik van al die woorden, 99% niets begrepen door het gebrek aan kennis van het Grieks, maar zelfs al zou ik het hebben kunnen volgen, allemaal grote woorden en nog maar eens zien wat de daden zullen zijn.

De zaterdag is een dag van rust, verplicht, volgens de kieswet, zonder wervingsactiviteiten door de kandidaten. Maar de medewerkers zijn druk, druk, druk, want die gaan wel van dorp naar dorp met de cv’s en de brochures en het financieel verslag moet voor middernacht worden ingeleverd bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken in Athene.

Zondagochtend, zonsopgang, opening der stemlokalen of wordt het eerst de kerk om een kaarsje te branden, een kruisje te slaan en dan het kruisje zetten voor wie straks het bewind mag voeren over het eiland. Na een  uur of tien wordt het pas echt een drukte van belang, een plaats voor sociale ontmoetingen met als intermezzo het stemmen. Gewapend met identiteitskaart in de rij, wachten op, wachten op, wachten op, ja, nu bent u aan de beurt. Papiertjes met de kandidaten waaruit moet worden gekozen, bijbehorende envelop om de keuze aan de ogen der toekijkenden te onttrekken en dan achter het gordijn. Met nadruk, zelfs de avond voor de ‘strijd’ liepen er nog e-mailtjes binnen voor de internationale stemgerechtigde gemeenschap, wordt er gewezen op de manier hoe het kruisje moet worden geplaatst. Het vakje dient te worden gevuld met + en absoluut niet met een X, ongeldig en de stem is niet meer van u of voor hem of haar.

Dan de envelop in de grote transparante kubus en vervolgens nogmaals onder het gordijntje door voor het kiezen van een prefect voor de Cyclades, zelfde procedure, zelfde tijd en de gang wacht, lang.

Na gedane zaken terug naar het sociale contacten circuit, buiten op het schoolplein of op het dorpsplein en dan met vrienden, familie of zelfs kandidaten naar de taverna, eten en discussiëren.

De avond valt en de eerste resultaten lopen letterlijk binnen, de toezichthouders. Zij brengen bij de hoofdkantoren de lijsten met getelde stemmen, die vervolgens in de diverse computers verdwijnen om zo direct de staafgrafieken duidelijkheid te laten geven. Twee balken stijgen ver boven de andere kandidaten uit en bij het sluiten van de telling is de stand nagenoeg gelijk, dus zondag wederom, wachten, wachten, wachten, in de arena voor een strijd van één tegen één.

Ondertussen ver over middernacht, zo nu een souma, foto’s uitzoeken, krant voorzien van en dan wachten op de herhaling, wordt vervolgd.

Na een week van weinig actie, ja, een krant met hemelprijzende woorden. Want de twee kandidaten kunnen elk beschikken over een ‘eigen uitgeverij’, de ene over het lokale krantje, een free publicity newspaper, en de andere over de toonaangevende, betaalde, informatie en nieuwsbron van het eiland. Grote koppen, in woord en beeld, sieren de pagina’s en moeten de stemmers pushen alsnog het rode plusje aan ‘mij’ te geven en niet aan ‘hem’ of andersom.

Naast deze ‘passieve actie methode’ wordt er in de wandelgangen wel druk gelobbyd door de kandidaten en de hulpverleners. Na vrijdagavond is er een wervingsstop en mogen er geen drukwerken meer worden verspreid, maar de handhaving laat zo her en der te wensen over. Aan de haven, onder de ogen van de port police,  toevallig ‘in handen’ van het huidige opperhoofd, worden de ‘gratis’ kranten van één van de kandidaten netjes overhandigd aan de stemmers. Mensen die met de ferries vanaf Pireaus of andere eilanden naar Paros komen, hun geboortegrond en de plaats waar ze hun stem uit moeten brengen. Dus naast het moeten kruisen is het bezoek zeer zeker ook een sociaal gebeuren, familieleden, oude bekenden en vrienden om weer eens ouderwets koffie te gaan drinken en de toestand in de wereld, de Griekse wereld, tussen de freddo’s en glaasjes water door over de tafel te schuiven.

In de verschillende stemlokalen loopt de spanning met elke bezoeker verder op, voor hem of voor haar? Als je binnenkomt krijg je van het team achter de tafel, na het overleggen van of je wel de ware, de enige echte, volgens de lijst en de identiteitskaart bent, een tweetal formulieren en een wit briefje. De ene lijst is voor hem en de andere voor haar en het witte briefje als je niet wilt of het niet weet, blanco stem. Soms gaat het wel eens, voorzichtig uitgedrukt, niet helmaal goed, lunchpauze met alle vier de teamleden tegelijk, gezellig, maar ondenkbaar en ongepast, stemmen is van zeven tot zeven uur, onafgebroken. Hoeveel mensen zijn er, na hun neus te hebben gestoten aan een gesloten stembox, huiswaarts gekeerd zonder hun stem uit te brengen? Of toch een entree maken en met de drie stukken papier het gordijntje achter je dicht laat vallen en blijkt dat je uitsluitend de keuze hebt uit blanco of hem en hem en dat die van haar niet in het setje is opgenomen. Sesam open u en even vragen of het juiste formulier kan worden overhandigd voor het uitbrengen van de nu bij iedereen bekende voorkeur. Maar wel op degene die het moet worden, althans volgens deze stemgerechtigde.

Hoeveel mensen lezen ‘echt’ en hebben de lijst van hem gezien en aangenomen dat de andere voor haar  - of andersom natuurlijk ook – is bestemd en zonder lezen het geval opgevouwen in de envelop heeft laten verdwijnen. Gestemd op de verkeerde zonder het zelf te weten.

Klokslag zeven uur, exclusief lunchtijd, de stemming gesloten en nu tellen, per envelop een X-je, nu mag het wel want het is voor eigen gebruik. Gezichten die spontaan een zonnige uitdrukking krijgen na het zien van de resultaten uit één van de dorpen, om een kwartier later te veranderen in een laag hangende bewolking met een hoge dosis kan op onweer. Zo gaat het de hele avond door, druppelen te langzaam de resultaten binnen en loopt de spanning op, strak gespannen koppies, nu de laatste nog. Ai, zestien stemmen verschil in het nadeel bij haar, tranen vloeien bij de medewerksters en –werkers. Terwijl een blokje verder er huilkreten van vreugde uit het zenuwcentrum rollen. Mappen op de tafel en hertellen, want dat kan niet kloppen, zestien tekort. Map voor map, omzetten in percentages en maar weer kijken wat er gebeurt, twee in het voordeel, een nieuwe juichkreet en kussen, vuurwerk knalt, te voorbarig zou blijken. Spanning, afwachten, geruchten laten circuleren, nogmaals de kladblaadjes op tafel, niet te geloven, vuurwerk knalt hoog aan de hemel, de tegenpartij, na het ontvangen van de officiële uitslag via Mega, de televisiezender die de verkiezingsuitslagen uitzendt.

Verliezen is nooit leuk, maar met zo’n klein verschil biedt de gelegenheid om deze uitslag in twijfel te trekken en wordt in het bijzijn van de advocaat een bezoek gebracht aan de rechtbank om een oordeel over het indienen van een verzoek tot hertelling en desnoods herstemming. De kans van slagen is hierbij niet echt heel groot of er zouden daadwerkelijk ‘misstanden’ aan het licht moeten komen, want het gaat uiteindelijk om een verschil van negen, negen zeven en je bent wel de winnaar. Gezien de ter ore gekomen voorvalletjes zijn dit aantallen waarbij het verschil snel is gemaakt, ten voordele of ten nadele.

Verkiezingen in Griekenland, een feest om te beleven, maar als er een voorkeur is voor één van de kandidaten, slecht voor je hart.

De wereld bestaat uit criminelen...

Tot wanneer gaat het goed tot het gaatje, tot wanneer mag je je zelfbeheersing verliezen, tot wanneer moet je je moordneigingen in de doofpot deponeren..?

Het lijkt momenteel in de hele wereld wel een walhalla voor alles wat uitsluitend met de gedachten rond loopt te rennen om hun zakken te vullen ten koste van de grote, machteloze, meerderheid. Een meerderheid die niet kan beschikken over de power om er daadwerkelijk, uitzonderingen daar gelaten, ook maar iets tegen te kunnen doen. Het geld regeert, onderdrukt, dicteert en mishandelt mensen, van klein tot groot, van ziek tot gezond, van vredelievend tot niet anders kunnend. Smeerlappen, smeerlapperij, verrijking op een meedogenloze wijze zonder enige scrupules.

Niet te ver gaan, dat gaat gepaard met politieke zaken waar eigenlijk nooit een vinger achter is te krijgen, smeerlapperij op het hoogste niveau. Dus zou ik me willen beperken op een lager, niet minder crimineel, niveau. Een tweetal mooie voorbeelden van het pakken van de ‘kleine man’.

Dagelijks, wekelijkse, gaan we trouw naar de super, voor het afvullen van het winkelwagentje, altijd net even meer dan we van plan waren, maar oké, het is weekend, dus die borrelhap kan nog wel als extraatje, voor bij de televisie. Dan ga ik de rest van de week wel een keertje extra naar de sportschool. Bij de kassa, mag ik uw pasje, ‘tuurlijk, en de bonuspunten, in geld bij voldoende gespaarde omzet, uw tegoed bij uw volgende aankoop. Ai, de super heeft wat problemen en wordt van het ene op de andere dag spontaan overgenomen door de een concurrent collega, goed voor het personeel, want dat mag mee in de nieuwe formule. En ikke dan, een heel jaar zorgvuldig de zaak in de gaten gehouden om, bijvoorbeeld, bij  mijn kerstinkopen, altijd een flinke beet in het budget, te profiteren van mij gespaarde euro’s of zoals ze het noemen, de punten voor aftrek.

Ga ik naar de dames van plezier en laat ik me voor het zelfde bedrag daar verwennen, heb ik er nog iets voor. Het klinkt platvloers of schunnig, maar bij je super word je genaaid zonder genot. De nieuwe gaat verder, veel succes, maar de oude laat jou met een card zonder waarde. In mijn idee stelen ze gewoon opgespaarde tegoeden, dus crimineel gedrag, strafbaar en ontoelaatbaar.

België of Bel’chique..?

Uit onze geschiedenislessen, van toen op school, is regelmatig gebleken dat mensen, rassen, volkeren, landen, continenten en als het helemaal uit de hand was gelopen en dat was het bijna, de hele wereld kan ‘ontploffen’.

Tweestrijd over geloof is een van de grootste drijfveren tot het splitsen der meningen. Zijn we begonnen, in het groot, met de Kruistochten om anders denkenden eens een lesje Christendom te leren. Of de Inquisitie in Frankrijk, hekserij en eindigen op de brandstapel of in de rivier, een spontane storm die opsteekt en daarbij vele fraaie en minder fraaie stukjes beeldhouwwerk deed veranderen in materiaal voor de aanleg van een muurtje rondom uw tuin.

Vervolgens gaan ze een partijtje knokken in de Eerste en of dat nog niet genoeg was hebben ze er een aantal jaren later een Tweede achteraan geplakt, waarin het beter was om niet van Joodse afkomst te zijn, zigneurbloed in de aderen te hebben of anders denkend te zijn dan diegene die het toen voor het zeggen wilden hebben en zich dat op brute wijze toeeigende.

Vergeten we in Amerika de strijd tussen noord en zuid, de slaven die voor zich zelf wilden gaan beginnen en van veldslagen in het Verre, met recht voor ons ver, Oosten hebben we veelal niet eens weet gehad. Zelfs nu zijn die zaken ver weg en verborgen voor de westerse wereld gebleven.

Maar dan nu, de wereld dreunt op haar grondvesten, een tweedeling is er al vele jaren, zowel in denken als in doen. De oorzaak een taalverschil en het daardoor niet kunnen vormen van een kabinet. België dreigt in tweeën uiteen te vallen, Wallonië en Vlaanderen. Er zijn mensen die een onafhankelijke Vlaamse republiek wensen en de Franstalige vinden dat Wallonië het heft in eigen hand moet gaan nemen.

Dus als we naar de geschiedenis kijken zijn er om mindere zaken splitsingen geweest.

Het is ‘oorlog’ in België en wie zal er winnen, wordt het België of wordt het toch Bel’chique..?

Korte op een minister...

Soms word je van dingen zo treurig, soms ook boos en het meest ergerlijke is, je kunt er bijna niets aan doen, er valt niet tegen te vechten. Vertoon je een teveel aan ‘gestoord gedrag’ door er wel fel op in te gaan, loop je de kans ineens van weldoener te vervallen in patiënt. Juist zo’n patiënt waar het hier om gaat, één van de psychiatrische patiënten die gekort zijn of gaan worden op hun zorgbijdrage.

Het is toch te gestoord voor woorden dat je bijvoorbeeld iemand, die iemand blijft overeind door dagelijks met plezier aan het werk te kunnen gaan, met vijftig procent gaat korten. De man in kwestie krijgt driehonderd en vijftig euro per maand en moet daarvan honderd en vijfenzeventig euro gaan betalen om te mogen komen werken.

Te mogen gaan werken, hele hordes in Nederland lopen als kippen zonder kop rond te rennen omdat ze niet willen werken, maar wel een uitkering krijgen.

Deze man, en vele met hem, moeten betalen om te mogen werken en daarbij ook nog eens zorgdragen voor een omzet in de bakkerij van de  ‘Appeltaartenfabriek’, dagelijks hele series van die heerlijke goudbruine richting de horeca. Het is toch te gek voor woorden dat dit, het genoemde voorbeeld  is slechts één van de vele, vele gevallen waar het compleet scheef gaat.

Blijf toch van deze mensen af meneer de minister, mensen die niet voor zichzelf op kunnen komen, held achter je bureau. Vanaf morgen vijftig procent inleveren en thuis blijven zitten en niet weten wat je dan moet doen, je vrouw pesten, de kinderen treiteren, ruzie maken met de buren? Om van ellende te eindigen met het vouwen van vliegtuigjes van de krant, die met het laatste nieuws, ‘minister vergeet zijn medicijnen te nemen’ en is in een diepe psychose beland en is met spoed opgenomen in een speciale kliniek, de ‘PsychoKassaKliniek’.

Voor zijn baantje wordt gevreesd, stukje appeltaart minister, zelf gebakken door de ‘Appeltaartenfabriek’, uw mede patiënten. Dat is dan twee euro vijftig, exclusief de korting van vijftig procent. Netjes boven het bordje eten en daarna uw pilletje niet vergeten...