Reldresscode waanzin...

Momenteel zijn de straten van Athene, Patras en Thessaloniki de place to be voor brood en spelen. Demonstraties voor het behoud van brood op de plank, demonstraties tegen de noodzakelijke maatregelen om het land weer in het gareel, het financiële gareel, te krijgen, ontaarden binnen de kortst mogelijke tijd in ware veldslagen, de spelen. St(r)aatmeubilair krijgt ineens een heel andere functie en bestemming dan waarvoor deze waren bedoeld, als projectielen richting oproerpolitie, om zich daar door de aangewende krachten en tegen geboden krachten te vervormen tot een nutteloos stuk, afval of nieuw voer voor de volgende horde, zich demonstranten voor een rechtvaardige zaak noemend.

De reldresscode is inmiddels uitgegroeid tot een ware mode trend, een internatonale code, afgekeken van de strijders van Hamas die meestal gehuld in zwart witte theedoeken hun ware gezicht verbergen. Monddoeken en de bivakmutsen, al dan niet samen met de inmiddels vermaarde capuchontruien verzorgen ook hier dat de tronies uit het zicht blijven van de foto- en filmcamera’s, vooral zonder enige merken of tekens, of het moet over iets tussen menselijke verschillen gaan, dan zou er nog ergens op het borstje ‘Lonsdale’ kunnen prijken, maar zeker onherkenbaar voor later.

Een land met slechts een ‘klein tekort’ op de staatsbegroting, tot grote ergernis van de andere Europese landen, kan het geld goed gebruiken om de zaak weer in het gareel te krijgen en worden op deze manier geconfronteerd met nog meer lasten, weinig lusten, ja

Dit is dan de schade aan de staatseigendommen, maar nu de schade aan winkels en persoonlijke eigendommen. Toevallig gelegen of staand in de straten richting ‘arena’, zoals in Athene het Syntagmaplein, op de route naar, fungerend om de eerste opgekropte woede maar te botvieren op eigendommen van mensen, winkelruiten en auto’s. Eigendommen van hardwerkende mensen, eveneens slachtoffers van het bezuinigingsbeleid, maar nu zullen zij nog meer zu’nig’an moeten doen. Door een stel onverlaten die niet echt weten wat een demonstratie inhoudt, het kenbaar maken van je mening, voor of tegen maakt niet uit, en dat doe je niet met straatklinkers, parkbankjes, bushuisjes, verkeersborden of met het inslaan van auto- en winkelruiten. De molotovcocktail, nee, niet zo’n overheerlijke die de hele zomer driftig de terrasjes hebben overspoeld, bijnaam ‘Bojito’, nee, die ware, die agenten laten veranderen in brandende toortsen en eigendommen als zwarte demonen achterlatend. De dresscode groen, die voor het bijwonen van een demonstratie is, spandoek met je mening, iets wat zeer veel lawaai mee kunt maken, een paar perfect getrainde stembanden voor het luid en duidelijk verkondigen van een gedegen mening over datgene waarvoor je de straat op gaat.

Laat de trui met capuchon voor de verandering, samen met de Hamasdoekjes en de ‘bivakburka’ lekker in de kast hangen voor winterse dagen ergens in de sneeuw.

Dit even terzijde, het zou wel een fraai gezicht zijn als demonstrant in een echte, een complete burka, niemand kan zien wie er onder en achter het gazen scherm zich verbergt. Het enige is dat degene onder het zwarte tentje een beetje lijdt aan tunnelvisie, in denken en het rechts en links kijken, want dat levert wat belemmeringen op, maar rechtdoor het traangas in gaat goed. Zie je al zo’n traangasgranaat richting de fladderende flappen van het burkaatje gaan, er langzaam onder rollend, het alles tranentrekkende gas uitspugend. Succes verzekerd, de eigenaar van het tentdakje zal met huilende ballen het strijdtoneel in gestrekte draf verlaten en heel snel onder de rokken laten kijken of alles er nog aan zit.

De temperatuur loopt toch wel op, ondanks de zich aan dienende herfst, dus schaf één van die warme jacks aan van de in actie zijnde vakbond of politieke partij, Pasok, Nea Dimokratia, EAM, Laos, KKE of voor mij part de sweater van je favoriete voetbalclub, maar geen strijdkleding. Dresscode, vredelievend graag...

Tijd voor een rollatorvriendelijke gevangenis..?

Soms moet je of ga je eens een keer vreemd, maar dit komt mede omdat een vriend het Belgische geloof of ongeloof als nationaliteit bezit, dus vandaar. België doet een vreemde constatering, de inhoud van de gevangenissen vergrijst langzaam. De hoeveelheid bewoners voor verschillende tijden met een leeftijd van zestig jaar en ouder is in de laatste twaalf jaar verdrievoudigd.

De directeuren van deze instellingen overwegen nu het instellen van een aparte vleugel voor deze zestigplussers, een vleugel met een rollatorvriendelijke indeling, geen drempels en rijbanen voor rechts en links, ter voorkoming van botsingen. Rechts krijgt, zoals in het gewone verkeer, voorrang bij het passeren van zijgangen, op weg naar het ontbijt, lunch of diner. Wellicht moet er ook eens grondig naar de menukaart worden gekeken, cholesterol verlagende maaltijden en brood zonder grove graankorrels ter voorkoming van gebitsbreuken.

De reden of verklaring voor deze ‘spontane aanwas’ is er niet daadwerkelijk aan te tonen, al  zijn er de laatste tijd wel opvallend veel verdachten van respectabele leeftijd die betrokken zijn, direct of indirect, bij het smokkelen en handelen in drugs.

Deze lucratieve bezigheid is mogelijk een aanvulling op het gekorte pensioentje of een tekort aan AOW-inkomsten.

Wellicht moet het politiekorps inhaken op deze ontwikkeling en sportief gedrag vertonen, want het zijn tenslotte je vrienden, door het inzetten van agenten met een minimum leeftijd van zestig jaar, rennen helpt dan en de fitste wint. De benodigde attributen die normaal aan de riem hangen van de wetsdienaren kunnen ook worden aangepast, in plaats van een pistool kan er een hartdefibrillator en een doosje met hartpilletjes komen. De peperspray kan worden vervangen door een tweetal busjes zuurstof, ééntje voor de crimineel en het andere voor de agent zelf, voor na de gedane achtervolgingsinspanning. De portofoon om te melden, nadat hij weer op adem is gekomen, dat de dader is gepakt, en de handboeien om te voorkomen dat er een tweede sprint moet komen, onmogelijk want het zuurstof is op, mogen blijven hangen.

Het laatste nieuwtje dat kan worden ingezet in de strijd tegen de ‘grijze-haren-criminaliteit’, een rollator met zwaailichten en gillende sirene’s.

Wijken op stelten...

Problemen in diverse wijken in diverse steden, regelmatige overlast van jongeren die de buurt terroriseren. Vernielingen, drinken van alcohol open en bloot op straat tot dronkenschap zich van hen meester maakt. Mensen lastig vallen, bedreigingen, hoge criminaliteit, van winkeldiefstallen, kleine berovingen en inbraakjes tot en met de levendige handel in soft en hard drugs, vechtpartijen met uiteenlopend letsel, van een blauw oog tot en met ‘levenslang’ gehandicapt..!

Busdiensten worden stopgezet omdat buschauffeur zijn bedreigd en/of in elkaar geslagen. Daarmee maak je het ook onmogelijk voor de ‘normale’ bevolking zich naar elders te verplaatsen. Harde hand, praten, alternatieve vakanties aanbieden waar elke Hollandse jongen van droomt om ze maar een beetje gunstig te stemmen. Tot overmaat van ramp komt het zeilschip, ja een echte cruise voor ‘randdebielen’, eerder terug omdat de sfeer aan boord uit de hand loopt.

Geen enkele maatregel schijnt te helpen tegen dit soort ‘fijne medemensen’, zowel van Nederlandse als buitenlandse afkomst.

Naar school gaan ze niet of willen ze niet, maar willen wel alles hebben, mooie kleding, mobiele telefoon met de allerlaatste nieuwe snufjes, scooters, brommers en auto’s. Omdat te financieren moet er dus wel worden ingebroken, geroofd of gedeald.

Maar ze hebben nu oplossingen voor de problemen, voor de wijken ‘op stelten’.

Eigenlijk moeten deze beslissers over maatregelen eerst iets anders gaan doen, namelijk gaan wonen in de wijk waar het probleem zich bevind. Huur een huisje, verkleed en sminck je, voor een bepaalde periode en registreer wat de mensen daar dagelijks ondervinden. Zo krijg je daadwerkelijk inzage in de problematiek, want in ’t Gooi, Kralingen, Wassenaar of welke andere super wijk dan ook, heb je niet de straatterreur zoals in de achterstandswijken die zogenaamd niet meer zouden bestaan, ‘kein geloel’.

Het straatverbod of bijpassend wijkverbod, hoe te handelen als je nu net in die straat of wijk woonachtig bent. Slapen en eten elders, een wijkje verder en vervolgens ontstaan daar dezelfde taferelen en moet het eindigen in een dorps- of stadsverbod. Wonen in een hutje op de hei. Leuke maatregel, maar wie controleert de opvolging van het verbod? Een agent aan het begin van de wijk, elke passant vragen of die over een verbodje beschikt en dan mag je er niet in. Maar oké, dan overtreedt een notoire relspecialist zijn straat- of wijkverbod en wordt hij of zij opgepakt. Vierentwintig uur cel is toegestaan en dan, de papierwinkel, maanden wachten op een uitspraak van de rechter en in tussentijd gewoon doen waar ze reeds lang mee bezig waren, doen wat ze willen en of jij daar nu overlast van hebt of niet, bomt niet.

Meer blauw op straat door de papierwinkel te minimaliseren en het eenvoudiger te maken om aangifte te doen. Om met de woorden van de Minister te spreken, de bezem door de formulieren en de protocollen. Eenvoudiger is niet het woord, want even vertellen dat, dat en dat is gebeurd, lijkt me niet de meest moeilijke zaak. Nee, het veiliger aangifte kunnen doen en niet een paar dagen later je auto als een vreugdevuur terug te vinden op de hoek van straat of je huis volgespoten met graffiti en de ramen voorzien van airconditioning. Je voortuintje te zien veranderen in een vuilnisbelt, Napels waardig. Dan vergeten we nog de directe bedreigingen en molstaties.

Snelrecht, wat heet snel, gemiddeld wordt over zaken vijf tot zes maanden gedaan en dat willen ze nu terug zien te brengen tot één maand.

Oppakken en binnen een paar uur voorleiden en vastzetten tot de rechtzaak dient. Dat laatste mag ‘wat langer duren’, niet direct de druk op de ketel, laat ‘m maar even zweten achter een paar ijzeren stangen. Kan er alvast worden geleerd hoe zich, als hij of zij zo door gaat, straks te gedragen, netjes in de maat anders wordt het cipiertje kwaad. Maar het cipiertje wordt niet kwaad want ik zit achter prikkeldraad, één, twee in de maat.

Daarna de aangerichte schades verhalen op de persoon en als deze niets te makken heeft op zijn of haar ouders, tot de laatste cent. Korten op de kinderbijslag en alle luxe in huis, rien ne va plus, die flatscreen is niet meer van u.

Reken maar dat het een huis ‘op stelten’ wordt na de uitspraak van de rechter en de dader, na gezeten straf, bij thuiskomst een warme ontvangst te wachten zal staan. De zaak laten regelen door de ouders door de ouders aansprakelijk te stellen en af te laten rekenen voor de daden van hun kind. Bij herhaling naar een klassiek werkkamp ergens op de hei, die uitwijkplaats bij een uitgedeeld straatverbod.

Mocht na twee keer, dus eerst zitten en daarna werken, er toch nog een herhaling komen, samen met de ouders, want die zijn dus niet capabel genoeg om hun kind of kinderen netjes op te voeden, terug naar land van herkomst. Daar kunnen zij hun kind of kinderen dan opvoeden naar de normen van hun eigen land, hun thuisland, een land op stelten.

Zoals het handje thuis tikt, tikt het nergens beter..!

Ik ben onbelangrijk.nl

Hartstikke goed dat er aandacht aan deze vorm van   kinderuitbuiting wordt besteed, maar volgens mij is de slogan; ‘vandaag ben ik onbelangrijk.nl’, er nu juist eentje met een tegengestelde werking.

‘Ik ben Kim en ik ben model, so what?’ Juist wel ‘what’, want je kunt je naam en faam goed gebruiken om dit soort wanstaltige taferelen te stoppen of aan de kaak te stellen.

Je hebt volkomen gelijk als je stelt dat we allemaal veel te veel met onze eigen ik bezig zijn, ja, dan moet je vandaag, en niet alleen vandaag, effe onbelangrijk zijn.

Maar als je aandacht vraagt voor dit probleem moet je vandaag, morgen, overmorgen en alles daarna, juist héééééllll belangrijk zijn.

Het shirt is leuk, maar ontwerp er nu ook eentje met; ‘Vandaag wil ik belangrijk zijn.nl..!’ of als je het nog iets wat dwingender wilt stellen; ‘vandaag moet ik belangrijk zijn.nl..!’

Reizen, vliegen, leuk, avontuur...

Op reis gaan moet een plezier zijn, andere gewoonten, andere culturen, andere mensen en andere manieren dan toen het nog echt leuk was om het te doen, te reizen.

Het plezier begon al thuis, de koffer, wat moet er allemaal mee, nodig of niet nodig, gooi d’r maar in, onderbroeken, t-shirtjes voor een maand, lange en korte broeken want verbeeld je eens dat het min twintig gaat worden rond de evenaar. Hagelslag, pindakaas, smeerworst, dropjes, stroopwafels, alles wat je thuis lekker vindt, hop mee naar het land waar de menukaart heel andere dingen presenteert. Want je zal het een dag moet missen, dan kan toch niet. Dan de uiterlijke verzorging, de shampoo, deodorant, tandpasta, scheerschuim met bijbehorend mes voor de harige delen en om de reis voor ook de medepassagiers aantrekkelijk te houden, een lekker luchtje.

Maar dat was toen, nu is het wat màg er wel en zeker niet mee. De hagelslag kan worden gezien als energiebron voor het maken van een chocobom, de pindakaas en de smeerworst, als je de é’s mag geloven die op de verpakking staan, is de combinatie van die twee een uiterst ontplofbaar goedje. Het kan draaiende delen smeren maar ook warm laten lopen of de startbaan dusdanig glad maken dat er niet geremd kan worden, op tijd voor de lichten aan het einde. Dropjes en de stroopwafels moet je sowieso inleveren, niet gevaarlijk maar wel lekker, dat vinden ze bij de sercurity ook, mag niet mee, regelen we hier ter plaatse, onder elkaar, dank je wel.

Ai, dan de toilettas; volgens mij worden die bewakingsdiensten op vliegvelden gesponsord door de taxfree shops. Zodra er maar iets is dat als vloeibaar aangemerkt kan worden, in de bak en is het niet meer van jou. Ja, als je terug komt van je reis mag je het ophalen, doei. Dus daar gaat je shampoo, deo, tandpasta, aftersun zonder het ook nog maaar te hebben gebruikt of je voor moederdag of vaderdag gekregen parfum of aftershave. Alles in de bak.

Vervolgens moet je bijna helemaal uitkleden, horloge en andere naar metaal riekende sieraden moeten af, zakken legen, broeksriem af en direct de hele zaak op de knieën en een hoed dragen is helemaal not done.

Dan moeten ook de schoenen uit, heerlijk voor de omgeving na al bijna een dag onderweg te zijn. Ze vallen bij bosjes in katzwijm, een beter terroristisch wapen bestaat er niet, schoenen uit en elke piloot maakt een noodlanding. De handbagage, met laptop, mobiele telefoon en wat er zoal meer gesleept moet worden, alles moet worden gezien. Vervolgens moet je door de poort, alarmbellen klinken en lichten beginnen te knipperen, ergens zit nog metaal, bij de één is het zijn kunstknie, bij de andere is het kleingeld of een aan het boordje hangend leesbrilletje of pen. Fouilleren die handel, want dat kan niet, niets erdoor dan komt er ook niets door, zowaar ik dat ‘V-tje’ draag.

Veelal staan ze dan ook nog bij, zo in de stijl van ‘wil je wat’, dan krijg je met mij te doen. Wellicht is het de uitstraling van een uniform of hebben ze deze baan geaccepteerd omdat er niets anders beschikbaar was. Strepen en collectief gekleed gaan geeft schijnbaar een gevoel van macht.

Eindelijk aan de goede kant van deze ‘terrorline’ en kun je nog net een blik werpen op je andere spullen die door de scanner gaan. Als je die beelden ziet krijgen dingen ineens een heel ander vormgeving en gebruiksaanwijzing. Pfff, gelukkig ik ben er door en mag gaan vliegen.

Relaxen en shoppen, want dat mag nu. De ingeleverde inhoud van de toilettas aanvullen, nieuwe shampoo, deodorantje en een nieuw luchtje.

Het is me inmiddels wel opgevallen dat de menu’s, die worden geserveerd tijdens de vlucht een hoog geur gehalte hebben. Volgens mij is dat om de luchtjes van medepassagiers, die zonder security-deo of parfum, een beetje te verbloemen. Zelf maak ik voor de vlucht graag gebruik van de testers in de shops, die lijkt me wel lekker, spuitje op het bijgeleverde strookje papier en in één beweging, goed doorspuitend, op alle noodzakelijke en mogelijk geurverspreidende delen. Kan ik me tenminste zonder me opgelaten te voelen naast een medepassagier plaatsnemen.

Bovenstaande is dus een manier om veiligheid te creëren voor vluchten door de lucht of is het voor de lucht?

Stel ik wil iets ondernemen, van die terroristische trekjes botvieren, vliegtuigje kapen of laten landen op een plaats waar je normaal niet direct zou verwachten dat daar ineens een Boeiing parkeert.

Hebben ze me alles afgenomen bij de poort en vervolgens ga ik netjes inkopen doen in de taxfree. We nemen een deodorant als voorbeeld, een spuitbusje met een inhoud onder druk, tweemaal, want ik kan slecht kiezen tussen Musk en Marine, zeven vijfennegentig op vertoon van mijn instapkaart, netjes ingesealed anders kom je helemaal nergens meer.

In het rokershol nog een laatste sigaretje, want de vlucht is langer dan mijn uithoudingsvermogen, mijn drang naar nicotine, dus ook nog snel een tweede er direct achteraan. Zo ik ben er klaar voor, seal even doorbreken en een spraytje Musk onder de oksels, heerlijk.

Heeft u er wel eens over nagedacht wat een spuitbusje deo kan aanrichten, een vlammenwerper eerste klas. Ik heb tenslotte ook mijn aansteker nog, anders viel er op de valreep niet meer te roken. Deze combinatie, sigaret en aansteker dat weten we, spuitbus en aansteker zijn dodelijk, taxfree verkrijgbaar, op vertoon van.

Als je zo na gaat denken of ziet wat er allemaal fout kan gaan, als je fout wil. Op de ene vlucht krijg je plastic bestek om je noedels te verorberen en bij de volgende maatschappij ligt er netjes een stainless steel setje, mesje, vorkje en lepeltje naast de lasagna. Op speciaal verzoek van de boosdoener in spé.

Volgens mij kunnen al die zogenaamde ‘terroristische incassopoorten’ worden gesloten en worden vervangen door vriendelijk lachende grondstewardessen onder een boog van Hollandse tulpen,  stokbroodjes met hagelslag, pindakaas of smeerworst, spuitje vliegaroma, uit mijn spullen, uitdelen aan reizigers. Vriendelijk kent geen tijd, gesponsord door meneer Venz, Calvé of Stegeman, Nina Richy of Cartier.

Wordt het toch weer een beetje als toen, overbagage toegestaan, lekker, een aangename vlucht...

Het nieuws stopt, maar de wereld draai door of dol...

Het staken blijkt besmettelijk binnen de grenzen van Griekenland, want zo maar opeens liggen er geen kranten meer in het rek, geeft de televisie geen nieuwsprogramma’s meer en de websites met blogs van de diverse kranten gaan over de houdbaarheidsdatum heen.

Het protest gaat om een betere arbeidsomstandigheden en de (noodzakelijke) hervormingen van de arbeidsmarkt. De gemaakte afspraken in de diverse CAO’s, collectieve arbeidsvoorwaarden, zouden minder stringent toegepast gaan worden, sjoemelen in de marge.

Nu hebben de media het moeilijk, geen wonder zou je zeggen als je ziet hoeveel papier, met zin en onzin, er elke dag en zeker elk weekend de straat wordt opgestuurd. In een huidige markt waar de adverteerder de hand angstvallig op de knip houdt en de consument, de lezer van al dat papier, ook even nadenkt voordat hij of zij een paar euro, al snel vier tot vijf voor ene krant met diverse bijlagen, dvd’s, life style magazines, boekwerken en wat al niet meer, zelfs tot tassen en kledingstukken toe, uitgeeft. Zeker als het zelfde nieuws een half uur later, achter het genot van een vers kopje koffie of een freddootje, voor noppes over het scherm rolt. Eigenlijk met de komst van al die websites is het uitgeven van papiernieuws tot een bijna overbodige noodzaak geworden.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat het in handen hebben van zo’n stapeltje berichten een ‘echt gevoel’ geeft, zeker op zondagochtend, terrasje op het Syntagmaplein, zicht op het domein der regering waar een groot deel van de inhoud van de papierwinkel zich afspeelt. Want daar bezuinigt geen Griek op, koffie, terrasje, iets te sweet’en, krantje, mensen kijken of discussiëren op luide en voor iedereen verstaanbare toonhoogte over het nieuws van de dag en de wereld, zojuist gelezen, vers van de pers, nog wel en nog lang.

Er zijn dus redenen te over om je bezorgt te maken over je baantje als schrijver van nieuws, maar of staken dan het juiste middel is? Terwijl juist deze ‘groep in de problemen’ alle mogelijke middelen binnenhandbereik heeft om ‘op het scherpst van de pen’ hun mening kenbaar te maken en de publieke opinie te ‘bewerken’. Creatief schrijven en de zaak benaderen, journalistieke creativiteit...

Waarheen lijdt of leidt de weg..?

Na de grote zomervakantie, de school gaat weer beginnen, hoera, hoera. Een compleet nieuwe instroom van autochtone en allochtone leerlingen. Ik, net terug van een welverdiende tournee door Marokko en daar een gezond kleurtje aan over gehouden, laten we zeggen, ik zou zo in aanmerking kunnen komen als Marokkaan. Het taalgebruik iets beter aanpassen, beetje leren sissen en ik kom een heel eind. Mijn naam, in dit voorbeeld, was en is geen probleem, vader Marokkaans, moeder Hollands en mijn voor- en achternaam verraden vaders kant, al ben ik volkomen Hollands opgegroeid en vindt frikadelletje speciaal of een varkenvlees kroketje lekkerder dan een bak couchcouch.

Na deze vakantie heb ik me voorgenomen toch nog maar weer eens een poging te ondernemen om nog iets van mijn studie te gaan maken en daarbij krijg ik opeens hulp uit onverwachte hoek.

Mijn inzet tijdens de lesuren wordt ineens extra beloond, niet naar het aantal fouten, want die schriftelijke overhoringen zijn aan het einde van het bezoek aan de leraar roder dan de loper tijdens uitreiking van de Oscars. Meer punten op basis van mijn inzet, super, zeker als de helft van het aantal behaalde punten meetelt voor het eindexamen. Dus, wat kan er nog fout gaan om het fel begeerde diploma aan de muur te kunnen hangen?

Zo wordt een jaartje inzet beloond en kan ik op naar de grote finale met alvast enig krediet in de schooltas. Het eindexamen is een hakken over de sloot geval, maar door de positieve invloed van de ‘inzetcijfers’ slaag ik met vlag en Marokkaanse wimpel.

Niets aan de hand zou u zeggen, maar een autochtone leerling, met zelfde inzet en de zelfde hakken aan het einde van dagen zweten en ploeteren, haalt het dus net niet, Hollandse vlag half stok, want de ‘inzetcijfertjes’ aan zijn of haar kant liggen, afhankelijk van welke vakken, gemiddeld 0,4% tot 0,6% lager dan bij allochtonen. Heeft de allochtone leerling een pakketje ‘buitendegrenslerenspreken’ opgenomen, dan loopt dit zelfs op tot 1% verschil.

Dit kan toch niet waar zijn, waar zijn we bang voor, de reputatie van de school? Veel allochtone leerlingen en het percentage dat er slaagt is nihil, ligt dat aan de school, ligt dat aan de leraren, ligt dat aan het aangeboden lesmateriaal, ligt dat aan de leerling, ligt het aan het verschil in taal en cultuur, zeg het maar.

Kijk uit met uw oordeel, voor u het weet wordt u beschuldigd van discriminatie en vooroordelen over medemensen die geheel anders denken over het gebruik van de aangeboden middelen om een goed en vrolijk bestaan te kunnen gaan lijden of leiden.

Misbruik en in vele gevallen, onwil, onverschilligheid, gemakzucht en de kans om op straat sneller geld te maken om de blits uit te hangen, nu de macho te zijn en niet aan een toekomst te denken.

Denk eens goed na, de hulp komt op een presenteerblaadje vol met kansen en ruggensteuntjes om er nog iets van te gaan maken. In Marokko of Turkije liggen je kansen heel anders dan in Nederland. Pak die %-tjes voordeel..!

Blauw, meer blauw, veel meer blauw op straat..?

Zou dit nu werkelijk helpen tegen een maatschappij waarin elementen rondlopen die voor geen enkele reden vatbaar zijn, zich vervelen en dat afreageren op de medemens. Een tekort aan geld, niet om te eten, nee, voor het allerlaatste nieuwe model mobiel of scooter, want anders ben je niemand, hoor je er niet bij, ben je een loser.

Dat is één categorie, dus een aantal uiterst gefrustreerde, aan de rand van de samenleving hangende figuren, autochtonen en allochtonen, die moeten zien te functioneren op een normale manier en daar geen kans toe zien of willen zien.

Dan hebben we een categorie, ‘kanshebbers voor de Nobelprijs der Criminaliteit’, toekomstige kostgangers van de heer Opstelten, de man van het verdubbelen van de bonus na gedane arbeid, mits gepakt natuurlijk.

Want daar zit de bottleneck, de kans dat je wordt gepakt voor wat je hebt gedaan. Slechts één derde van de gepleegde zaken, maakt niet uit wat, maar hoofdzakelijk de overvallen op winkeliers en sinds kort ook direct bij de mensen thuis. Veelal gepaard gaand met een overdosis aan extreem geweld, waarbij het slachtoffer of slachtoffers voor langere tijd een verblijf wordt gegarandeerd in een ziekenhuis of zelfs met de dood tot gevolg.

Uiterst lucratief blijkt in de praktijk, want met bivakmutsje en een groot kaliber kanon. Uiterst eenvoudig aan te schaffen in bijna elke kroeg op de hoek of anders laat je een briefje achter met het gewenste model en het formaat gaten in het potentiële slachtoffer, morgenavond tegen contante betaling af te halen.

Ik heb zo mijn twijfels of meer blauw op straat deze tendens kan doorbreken, naar mijn mening zou meer ‘incognito’ op straat een veel beter middel kunnen  zijn. Die auto met al die mooie fluoriderende strepen werkt ongetwijfeld preventief, op het moment dat de dader iets zou willen, effe wachten, nog effe wachten, nog maar effe wachten, ja, nu is hij de hoek om, nog even geduld, dus nog effe wachten tot het blauwe zwaailicht een paar straten verder is en dan...

Als een kamikaze, zwaaiend met model volgens het verlanglijstje, binnenstormen en ik wil de kas, de kluis en als je niet luistert, snel, ook jou en daarbij deelt de dader een fikse dreun uit met de achterzijde van het kanon om zijn woorden kracht bij te zetten. Nog niet snel genoeg of tegensputteren, laat staan terugvechten, boem, rien ne va plus, de komende dagen vechten voor je leven, als je het redt, voor de rest van je leven, tussen de oren. 

Voor het publiek staat dat blauw schitterend en zou dus een gevoel van veiligheid moeten geven, ja, dus, zolang in het zicht van. Daarna, en daar kan geen enkele agent iets aan doen, laat dat voorop staan, gebeurt het pas.

Onopvallend, aanwezig zijn op plaatsen waar regelmatig ‘iets’ gebeurt dat het daglicht niet kan velen. Zo kun je door te observeren wellicht vele malen meer voorkomen dan het duidelijk zichtbare blauw, niet dat dat van de straat zou moeten, want ook juist het op het juiste moment passeren van het blauw verraadt een potentiële dader of daders aan de stillen.

Zodra er kans kan worden gezien meer daders op te pakken is de eenvoud om de ontmoedigende boodschap de ‘wereld’ in te sturen uitermate eenvoudig. Gepakt, snelrecht en zitten of naar een werkkamp.

Volgens de experts geeft het aantal maanden zitten je op de straat weer een bepaalde status, een treetje hoger in de pikorder, toepasselijke naam, ik order en jij pikt al het welzijn, maar dan moet je wel een jaartje of twee er op hebben zitten.

Dat werkkamp draagt tenminste ook nog wat bij aan de maatschappij, Oost-Groningen, aardappelvelden zat, op de knietjes van ’s morgens, laten we geen onmensen zijn, zeven uur is wel een mooie tijd, tot ’s avonds zes uur. Elf uur werken, met een uurtje pauze om te pissen, te poepen en wat te eten en te drinken. Voor de rest rapen, rooien, en netjes en niets laten liggen, je quotum halen van de dag, zoveel kisten en pas dan krijg je ‘s avonds eten. Niet gehaald, geen eten, voor ‘straf’. Je hebt geen kind aan ze, te moe om nog een blik, kan niet want ze krijgen uitsluitend vers van het land voorgeschoteld, naar de televisie te werpen, de oogleden hangen op de knieën, die stijf zijn van het in de klei rond kruipen, morgen half zes, zeven uur beginnen. En maar hopen, elke dag weer, dat het niet gaat regenen, lekker zuigend.

Meneer Opstelten, u mag gerust de strafmaat verdubbelen, aardappels genoeg en als die op zijn, de bieten. Mocht de ‘dubbel’ dan nog niet zijn voltooid, omspitten met het handje voor het volgende seizoen, de nieuwe, lekker. Wellicht voor de collega krimi’s, de nieuwe lichting die ongetwijfeld komt, of voor het uitdienen van het reeds zelf afgesloten contract met Justitie.

Helemaal niks geen uitwisseling van opgedane ervaringen in de praktijk op de binnenplaats van het ‘vakantieoord’ of tijdens de spelletjes middag, twee beurten overslaan want je zit in de gevangenis, maar je ontvangt wel je uitkering.

Af en toe heb ik zo het idee dat je beter in de bajes kunt zitten, dan in een verzorgingshuis. De termen vallen een beetje vreemd uit, verzorging zou je toch van verwachten, een helpende hand bij het wassen en aankleden, het helpen drinken van een kopje koffie of het voorlezen van de krant als je daar zelf niet meer toe in staat bent. Sorry, maar daar hebben we geen tijd voor, het aantal wachtenden voor u is nog veel, héél veel...

Terwijl de heren en dames, oké, ze kunnen niet even naar de PC voor een boodschapje zoals ze normaal waren gewend te doen, maar voor de rest hebben ze het niet echt zwaar. Dagelijks de mogelijkheid tot een bezoek aan de gym, voor de conditie en oh wé, als er ergens een spiertje dienst weigert, dokter ik kan vandaag en morgen geen zakjes plakken, gescheurd denk ik. Ik schrijf een receptje voor je, pijnstillers, af te halen bij de apotheek op de ‘drugsvrije vleugel’ tussen negen en twaalf en twee en vier uur. En een bezoek aan de therapeut lijkt me ook wel noodzakelijk.

Moet je eens mee komen in het huis der verzorging, de pijnstiller met ingebouwd slaapmiddel is snel vergeven. Nu zal de blessure niet veroorzaakt zijn door een bezoek aan de gym, maar eerder eentje van het kaliber, pijn in de rug van het lange liggen of scheefhangen in de leunstoel voor het raam, aan de verkeerde kant van de geraniums.

Maar een bezoek aan of een bezoek van een therapeut, effe wachten, nog effe wachten en hopelijk komt hij om de hoek en stopt hij of zij bij jouw bed. Ik heb zo’n, oké, ik kom morgen terug, want ik heb er nog een aantal vandaag, dus effe geduld, tot morgen.

Je zal er maar moeten werken en de werkdruk met z’n allen niet aan kunnen en zo de ‘opbouwers van onze welvaartsstaat’ ten onder zien gaan, effe wachten en dan is deze generatie uitgestorven en heeft niemand meer ‘recht van spreken’.

Wie zijn  er nu de veroordeelden, de gevangenen..? 

Er wordt netjes voor de gevangenen gezorgd, keuzemenu per dag, inclusief de persoonlijke wensen, ietsje meer zout, sla in plaats van andijvie of geen vlees en gebakken in plaats van gekookte aardappeltjes, nieuwe graag met een mosterdsausje. Bull shit!

Meneer Opstelten, wanneer wordt u echt wakker en zet u de boel eens echt ‘Op Stelten’, de knuppel in het criminele hoenderhok, aanpakken die handel.

Dank u wel, slaap lekker en droom er eens rustig een nachtje over, eentje is genoeg hoop ik..?

Ik ben zo blij...

Ergens, een paar weken terug, zomaar ineens, vanuit het niets, een programma op televisie met vervolgen elke week weer.

Die eerste uitzending was een toevalstreffer, Journaal bekeken en nog even blijven plakken. En dan komt het, een greep uit autorijdend Nederland giert over het scherm. Nu wil het geval dat ik dagelijks wordt geconfronteerd met de rijkunsten van Grieken, dat is soms hilarisch en uiterst ‘gevaarlijk’, maar bij het zien van deze beelden voelde ik mij heel gelukkig, want dit soort rijgedrag gaat elke proporties te buiten.

Onzekerheid in het verkeer brengt voor medeweggebruikers vaak de vreemdste capriolen en reacties  teweeg. Daar is nog wel begrip voor op te brengen, maar de andere kandidaten die opgaan voor ‘De Slechtste Chauffeur van Nederland’ hebben hun rijbewijs daar vrijwillig voor ingeleverd. Hou’en zo zou ik zeggen, nooit meer de weg op. Nee, dan mogen ze in het programma een poging ondernemen om het roze papiertje weer terug te verdienen, elke week eentje. Elke week weer een kamikazepiloot, een ongeleid projectiel terug in het verkeer. Ze moeten een keuze maken, maar eigenlijk zou je de ‘deskundige jury’ de raad moeten geven af te zien van teruggave.

Wanstaltig gedrag, potentiële moordenaars die onder het toeziend oog van de Nederlandse televisiekijker, gelukkig op een afgesloten circuit, hun rijvaardigheid ten toon spreiden. 

Enige controle over het in verschillende maten aangeleverde voertuig, van koekblik tot Rolls Royce, hebben ze niet, speciaal aangebrachte zaken als binnen- en buitenspiegels weten ze niet waar deze voor of hoe gebruikt moeten worden en de her en der geplaatste obstakels van ‘minimaal formaat’ om stuurvaardigheid en opmerkingsvermogen te testen zien ze totaal niet staan en ontdekken deze pas als ze als luciferdoosjes door het luchtruim razen. En de verkeersborden krijgen plotseling een heel andere betekenis dan waarvoor ze ontworpen zijn en de spelregels die in het verkeer gelden weten ze niet of lappen ze aan hun laars.

Kortom; ik ben zo blij dat ik tussen de Grieken rij...

Waarom is legaal liegen toegestaan..?

Erg genoeg, een compleet bedrijf en dat van de buurman is de as. Dat kan gebeuren en als dat, zoals in dit geval een chemisch bedrijf is, is voorzichtigheid voor onze volksgezondheid, direct en indirect, via bluswater, neerslag op de gewassen en de gronden waar ons (melk)vee loopt te grazen, geboden.

Televisieploegen van links, rechts, voor en achter het brandende bedrijf vandaan doen verslag, live, met telkens weer een brandende vraag aan alles wat maar wil, mag en kan praten, ‘komen er ook gevaarlijke stoffen vrij bij deze ‘barbecue van potjes en zakjes met levensgrote doodskoppen erop’ of valt het mee?’

Het lijkt wel of er maar één antwoord op de lippen ligt bestorven, nee, nee, de brandweer doet metingen en daaruit blijkt dat er niets vrijkomt. Ik hoor nog zo een expert zeggen, met een microfoon onder de neus, dat er zelfs bij een zomerse ‘normale barbecue zonder doodskoppen’ al meer vrijkomt dan we zelf in de gaten hebben. Dus als een heel blok van een fenikslocatie op zaterdag en zondag de briketten laat spreken is het al snel spraken van een kleine milieuramp. In een gemiddeld keukenkastje, meestal direct onder de spoel-maar-weg-bak, staan producten waarmee je een brandweerman in een oogwenk kan veranderen in een uitverkorene van Mars, een aliën die zo mee kan spelen in de eerste de beste van Steven Spielberg. Als je dan de beelden over de beeldbuis ziet rollen van een Moerdijkbrandje van aardige omvang, géén enkele kans op wat dan ook in de lucht, lariekoek, belazerderij, leugentjes om wat, ter voorkoming van paniek?

De vlammen zijn nog niet met de grond gelijk gemaakt of daar komen de tegengestelde berichten. Door experts, want zij zeggen dat er wel degelijk gevaarlijke stoffen in de door de explosies veroorzaakte gitzwarte rookwolken en in de door de regen neergeslagen roetwolken zitten. Volgens deze zelfde (petrochemische) kanjers kan er met de verschillende soorten stoffen een aardige cocktail worden vervaardigd, waarmee menig feestje kan worden opgeluisterd, succes verzekerd, een ziekenhuis vol.

Maar waarom krijg ik altijd het gevoel bij dat soort reportages dat de mensen die zonodig wat willen zeggen er omheen staan te draaien, de zaak gewoonweg voor staan te liegen. Voor mij is daar de term ontstaan ‘legaal liegen’.

Want nu sluit ik niet mijn ramen en deuren direct, laat ik toch mijn hond nog even uit, want het beest staat op springen en kan het ‘m toch niet laten doen op de vloerdekking in de woonkamer, wat dan? Adem ik, en mijn hond, dan toch koolwaterstoffen, benzeen, tolueen, haftaleen en weet ik veel welke ‘lenen’ nog meer - volgens die experts - in tijdens de wandeling voor het ledige van een hoge nood. Nee, volgens de metingen niet, maar velen hadden last van misselijkheid, brandende ogen en een droge keel - cocktail om te smeren in aantocht -, hoe verklaren ze dat dan?

Vele, vraagtekens en de oplossing zeker over een jaar of tien, als hele bevolkingsgroepen plotseling met eensluidende klachten zich bij de diverse huisartsen komen melden, uitgaande dat de gevolgen van mogelijk ingeademde stoffen dan pas de vernietigende werking hebben volbracht.

Hoe zit het met de langere termijn, via het gemorste water tijdens het blussen, sloten, rivieren, stukken land en zelfs de inmiddels al in het riool gelopen vervuilde smurrie? Het bluswater heeft een kleur aangenomen, dusdanig dat het ongeveer licht is uit gaan stralen en waarmee je een hele woonwijk ‘s avond de krant kan laten lezen.

Hoe krijg je al dat vervuilde water opgepompt en afgevoerd naar een reinigingsbedrijf? Volgens de reeds daar aanwezige expert op dat gebied, driftig wervend bezig om de klus straks te mogen klaren, is het een koud kunstje. Oké, dan zal zijn prijs ook niet al te hoog uitvallen voor de verzekeringsmaatschappij, want ook daar stonden ze direct klaar om hun zaken gedegen uit te zoeken waar wel en geen aansprakelijkheid ligt. Maximaal voor vijftien miljoen zijn de mixers verzekerd, als dat maar genoeg is om de klus netjes af te werken?

En ja hoor, twee dagen later komen de eerst verontrustende berichten via televisie, internet en kranten je huiskamer binnenzeilen, full speed, bijna brandend. In de sloten rondom de ‘place were you don’t want to be’ zijn kankerverwekkende stoffen gevonden. Er zat toch niets in die wolken en het bluswater, alles was toch veilig? De boeren in de omtrek wordt verzocht de bloem-, de savooie- en rode kolen te laten waar ze zijn en Guus kom naar h’us, wel voor de koeien, want die staan altijd op springen, ook in de stal, de varkens motten vreten, en de spruiten, of was het het hooi, moeten van het land. Ai, dat mag nu net niet, want ook die zijn niet veilig.

Ik laat voor ik dit stuk afsluit nog wat ruimte, want ongetwijfeld kan, wat moet, ik er de komende dagen nog wat tussen of bijschrijven, nieuwe ontdekkingen of schrikbarende stoffen. Maar dat kan pas als het Openbaar Ministerie (OM) de lijst met, op het moment van het feestje, aanwezige stoffen binnen het bedrijf bekend maakt, want die is op dit moment nog geheim. Oeps, geheim...

En ja hoor, daar is’tie alweer, de eerste aanvulling is binnen. De hulpverleners, de jongens die het vuurtje met de schuimmantel der liefde hebben moeten bedekken en de dames en heren die de brandslagen, die van links kwamen, moesten stoppen om de slangen van rechts voorrang te verlenen, de politie, hebben zich gemeld met gezondheidsklachten. De burgervader van Moerdijk roert zich in het potje der discussie, na eerst nog met een brede glimlach op de televisie te hebben verkondigd, ingefluisterd door de experts, dat er helemaal niets in de lucht hing te dwarrelen dat schadelijk kon zijn, wil nu ineens een groot bevolkingsonderzoek in zijn regio. Hoera, hoera, hoera..!

We gaan rustig door, maandagochtend, want in het weekend wordt er even niet over het milieu nagedacht of wat een brandje allemaal niet te weeg kan brengen, dan is het uitrusten en opnieuw opladen, lekker barbecuen onder de carport, kan toch geen kwaad.

Een verdwaalde geest heeft dan toch  nog wat moed bij elkaar weten te rapen en een lijst vrijgegeven van stoffen die waren opgeslagen. Een toxicoloog, een soort Flip de Tovenaarsleerling, kan vertellen dat er bijvoorbeeld dimethylaniline op dat blaadje voorkomt en dat dit juist een stofje is dat bij verbranding wel voor giftige dampen zorgt. Ook kan deze ‘gifmenger met ervaring’ vertellen dat er door verbranding chemische verbindingen kunnen ontstaan die pas na weken van onderzoek vastgesteld kunnen worden. Wordt ongetwijfeld vervolgt.

Brand goed, brand best, brand beter, maar het geeft dus wel een zooitje...

Staken, staken, gestaakte activiteiten...

Heel Griekenland en voornamelijk de eilanden, verstoken van boten, boten voor de noodzakelijke dingen, de mensen die van eilanden naar Athene moeten voor bezoeken aan bijvoorbeeld ziekenhuizen, familieleden, al dan niet in nood, of rechtbank voor het nu eindelijk eens afhandelen van die reeds meer dan vijf jaar slepende zaak. Ja, want eindelijk was er dan weer eens een zitting en dan kun je door de staking niet eens komen zitten en je woordje doen. Dan gaat er maar zo weer een maand of vier vijf overheen voordat je weer de kans krijgt om te komen zitten tijdens de zitting en dan is er een staking van de spoorwegen, de metro of de bussen en verschijnt de tegenpartij niet ter zitting. Komt u, een vriendelijke en niet aan te tornen mededeling van de rechtbank, dank u wel voor u komst en we zullen u binnenkort, dus wederom een maand of vijf later, maar weer eens terug.

Vele malen erger is het natuurlijk voor mensen die van eilanden komen waar de medische zorg op een laag pitje staat en aangewezen zijn op de ziekenhuizen van Athene. Je zult maar vreselijke pijnen of hartproblemen hebben en dringend naar het ziekenhuis moeten om er vanaf te komen, sorry, nu even niet, er gaat niets dobberend de haven uit, misschien morgen, overmorgen of volgende week.

Familie in nood, hangt af welke nood, hoge nood kan zelf nog wel worden geregeld, maar dringende noodzaak om wat voor andere reden dan ook, ook daarvoor geldt, u zult de ‘nood’ nog even op moeten houden, het is even niet anders.

Nu zal ik de laatste zijn om mensen die voor hun rechten opkomen terecht te wijzen, vrijheid van meningsuiting, zeker in Griekenland gezien zaken uit het verleden, is een ‘gouden recht’ en daar moet je gebruik van maken. Alleen is de grote vraag of het middel ‘staken’ de juiste manier is om de zaak duidelijk te maken. Een land in de problemen, het kan ook een bedrijf zijn, is gebaat bij een actie, ‘we werken allemaal een uurtje langer en hoeven geen extra salaris’. Daarmee help je de zaak en kun je later, wanneer een en ander weer een beetje op de rit staat met het verworven krediet eens bij de regering of de directie gaan shoppen. Shoppen voor betere betaling, betere arbeidsvoorwaarden of wat zoal meer gevraagd kan worden. Waarbij de toen geholpen partij nu de helpende partij moet worden, investeren in de toekomst en niet de zaak op het moment suprème, in dit geval het slechtste moment, ‘moment bodem inzicht’, naar de knoppen helpen.

Zoals in Athene, de haven van Pireaus voor meer dan een week op slot, compleet geblokkeerd door en teveel aan de kade liggende ferries, geen scheepsrat er in of er uit, trossen los Blue Star geen sprake van. En wat hebben ze nu eigenlijk bereikt, oké, hun mening is duidelijk, ze zijn het niet eens met de hele gang van zaken zoals die nu door de havens giert, maar het kan op dit moment ook niet anders, iedereen is de dupe van een ‘oud versleten en leeggeplunderd huishoudboekje der Griekse regering’. De luxe matrozen wensen 2% loonsverhoging met terugwerkende kracht tot het begin van het jaar en de reders willen niet verder gaan dan 0,5%.

Naar verluidt als de Griekse reders gezamenlijk hun portemonnee trekken is de hele schuld van Griekenland in één keer uit de Egeïsche Zee verdwenen en kunnen de noodzakelijke toeristen, ook voor de reders van de cruisers en ferries, weer opgelucht ademhalen en ongestoord, ‘en niet vastgekluisterd ergens op een eiland’, komen genieten.

Door hun acties hebben ze niet direct veel goodwill weten te kweken bij de rest van de bevolking en zeker niet bij de eilandbewoners. Daar zitten ze vast en zijn verstoken van de noodzakelijke bevoorradingen voor de supermarkten, winkels, bedrijven, post en belangrijke, zeker voor de pillen snoepende Grieken, medicijnen. Winkeliers, ondernemers met ‘een hijgerig bankkrediet in de nek’ worden op deze manier de duimschroeven nog verder aangedraaid, geen bevoorrading, geen klanten en dus geen omzet, hoe vertel ik het tegen die man of vrouw in het geldpakhuis die uitsluitend is aangenomen om rücksichlose’ te incasseren, zonder aanzien des persoon. Dat zijn de mensen aan die kant van het schap, de toonbank of de kassa en aan één van de andere kanten, de consument die bij een bezoek aan zijn leverancier, voor wat dan ook, misgrijpt en zo dus ook geen omzet kan maken. De loodgieter kan niet pijpen of fitten, op z’n personeel, maar die kunnen er ook niets aan veranderen, ja, staken wellicht, de metselaar kan het aan elkaar plakken van stenen wel vergeten, de coffee shop moet het zonder zuivere koffie doen, de bakker zit melig voor zich uit te staren en de groenteboer, veelal op Kreta, heeft uitsluitend nog lege zakken, geen aardappel, ui of tomaat is er te bekennen. Dan de supermarkten, de aangewezen plaats om de bewoners te voorzien van de noodzakelijk ingrediënten voor het bereiden van de Griekse heerlijkheden, maar nee, het vak met is leeg, een eitje kan er niet worden getikt, want de kippen leggen door maar blijven buiten bereik van mijn koekenpan. Nu zul je niet direct dood gaan van het missen van een eitje, maar de eigenaar van de ‘vierkante meters dagelijks voedsel verstrekken’ wordt er wel doodziek van. En dit is nog maar de belichting van de afname kant, maar de medaille heeft ook een keerzijde, de zijde van de mensen, bedrijven, die deze zaken produceren, kweken, telen of importeren. Afzet niet mogelijk, dus liggen de groentes te verrotten op de kades van de diverse havens en om terug te komen op het eitje, de kip heeft vorige week gelegd en op het stempeltje staat ‘dagvers’, dus dezelfde dag of minimaal de andere dag voor mij ‘vers in het schap’. Nu hoop ik niet dat de stempelaar na een week het stempeltje ‘dagvers’ op het schilletje plaatst en mij bedot. Ik kan me er iets bij voorstellen, duizend kippen maal zeven dagen produceren, geeft een hoop struif als ze moeten worden ‘getikt’.

Dus heren matrozen, jullie actie, waarvan het eindresultaat nog zal moeten blijken, succes of een domper, heeft wel jullie mening kenbaar gemaakt, maar heeft ook gigantisch veel kwaadbloed gezet bij anderen, mensen die afhankelijk zijn van jullie werkzaamheden. De scheepseigenaren, de scheepsbaronnen, zijn zeker ‘not amused’ over jullie actiebereidheid, want het heeft ze veel gekost en daar zijn ze uiterst gevoelig voor. Het zou dus maar eens zo kunnen zijn, dat zij de druk op de regering dusdanig hebben opgevoerd dat de oproerpolitie naar de havens zijn gedirigeerd om ‘schoonschip’ te maken en de staking met ‘dwingende middelen’, zachtzinnig of hardhandig, te breken.

      De regering heeft daarvoor de zeelui opgevorderd, nadat de vakbond voor Griekse zeelieden,      

      PNO, had aangekondigd nog maar eens tweemaal vierentwintig uur door te staken. Een 

     ‘civiele mobilisering’ is de juiste titel voor deze actie, aangekondigd door de bevoegde minister 

     voor de Koopvaardij, en die staat gelijk aan een algeheel stakingsverbod. Dus vanaf dat         

     moment ‘varen de scheepjes (weer) voorbij...’

Waar nu de geboekte winst ligt, op de kade, aan de tros, op de ferries of op een bureau van een medewerker van de reder die ’s morgens om negen uur begint en ’s middags om vijf uur weer naar huis gaat. Het was me weer een dag ‘hard’ werken. Hij hoeft niet met de ferry, soms iets langer wachten misschien op de metro als die ten prooi is gevallen aan een wilde actie, maar dat merken ze dan de andere dag wel. Het dossier ‘opkrikkende salariseisen’ naar de onderzijde van de stapel te behandelen archiefstukken, het ronde archief.

Bedenk creatieve, publieksvriendelijke, acties, waarbij door de ludieke boodschap het gewenste, luid en duidelijk bij de desbetreffende ‘beslissers’ terecht zal komen.

Ongetwijfeld zal de publieke opinie in het voordeel pleiten van de actievoerders, succes..!

Kartelvorming helpt kunst en cultuur...

Het kan toch niet zomaar zijn dat er geen gelden meer vrij worden gemaakt voor het in stand houden van kunst- en cultuuruitingen.

Zo’n kleine 200 miljoen moet er worden gesneden in nog te maken doeken, theatervoorstellingen en muzikale uitspattingen. De kunstenmakers de boer op voor het bedelen om of het verkopen van een stoeltje in het theater. Het is zelfs maar zo mogelijk dat u op een avond naar het theater gaat en er een optreden staat gepland van het ‘Shell-KLM-Pizzakoerier.nl Muziek Ensemble, voorheen ‘Het Orkest van het Oosten’ of dat er een conferencé op de bühne komt gekleed in t-shirtje met aan de voorzijde ‘Voor het mooiste en schoonste resultaat...’ en achterop het antwoord; ‘Unilever’. Het zal maar zover komen en je bent uitgeleverd of overgeleverd om op dit soort manieren kunst te kunnen maken of uit te voeren. Dat er reeds theaters zijn met de naam van een gulle sponsor  kan ik me iets bij voorstellen, maar als de artiest of kunstenaar zijn of haar optreden of expositie moet voorzien van reclameborden als decor op het toneel of langs de muren van het museum of galerie, met daarboven de foto’s of schilderijen,  gaat wel heel erg ver.

Het  bijna onmogelijk maken van uitingen in kunst en cultuur resulteert in een verarming  en een vervlakking van de samenleving.

Maar, ja een heuse maar. Er gloort een sprankje hoop aan de horizon, niet in olieverf of aquarel, nee in harde euro’s.

De hele bezuiniging van 200 miljoen kan bijna in één keer van de tafel, want er is een potje met een hele boel geld. Geld dat in principe toebehoort aan de hele Europese bevolking, geld dat door kartelvorming, prijsafspraken door grote jongens onder elkaar, oneerlijk is verkregen.

De Europese Commissie heeft bij de heren wasmiddelenfabrikanten, van merken als OMO, Persil, Witte Reus, Dash, etc., weten te incasseren. Bij Henkel, Unilever en Procter & Gamble, klinkt meer als ‘Dokter en Gokken’, is het lieve sommetje van meer dan 315 miljoen euro als boete binnengehaald.

Henkel heeft de klok geluid en ging vrijuit, maar de andere twee moeten dokken.

Waar blijft dat geld, op de grote berg in Brussel? Het is eigenlijk ‘ons geld’, want wij hebben met z’n allen minimaal 3 jaar teveel betaald voor de schone onderbroek. Maar zien we er iets van terug, nee dus, rien ne va plus.

Als ze in Brussel nu eens zouden besluiten om geld verkregen uit de boetes opgelegd voor kartelvorming te gaan besteden aan kunst en cultuur, zijn vergaande bezuinigingen niet meer zo noodzakelijk.

Vanaf heden zou het maar zo kunnen zijn dat op elk theater, museum of galerie een bordje hangt, deze voorstelling of expositie is gesponsord door de hele bevolking, dank u wel en ga er van genieten, vooral doen.

Zes koppen zonder onderstel...

Goedemiddag, goedemiddag, waar gaat het naar toe, naar huis, naar de VS, na een heerlijke vakantie op Mykonos.

Zijn dat jullie koffers, ja, oké, graag even daar op de band, zakken legen en geen andere zware metalen zaken om arm of nek? Gaat u gang, de poort geeft groen, de scanner  geeft een heel andere uitslag. De man achter, het met röntgenogen kijkende machine, schrikt zich een hoedje, nee, die hadden ze niet op, nog niet, dat zou pas later komen. In de koffers van onze  Mykonosjes lag een twaalftal lege ogen de man namelijk aan te kijken, zes complete schedels wilden de heren als aandenken en voor de komende Halloween meenemen.

Het uit Griekenland meenemen van ‘historische’ voorwerpen en zeker schedels van mensen, oud of niet oud, want dat was niet direct aantoonbaar, is ten strengste verboden. De beide heren en de zes schedels, dus in totaal een acht koppige arrestatie, mogen nog even nagenieten van een langere verblijf onder de Griekse zon. In die tijd mogen ze dan een antwoord dichten op de grote vraag van de rechter, die er ongetwijfeld zijn koppie bij houdt, waar deze schedels zijn ontvreemd of gevonden? Nee, niets van dat al, althans niet door de Amerikanen.

Gekocht op Mykonos, in een winkeltje, voor vijfentwintig euro per stuk. Leuk voor thuis, beetje versieren, hoedje op, lichtje erin, succes verzekerd tijdens de viering van hun Halloween. De verkoper op Mykonos mag nu verklaren waar deze zes koppen zijn gerold en bij een onduidelijk antwoord, loopt hij het risico dat zijn kop gaat rollen.

Dus wees verstandig en houdt de kop erbij, steek de kop niet in het zand, ook niet als die er al onder vandaan is gekomen, de scanner ziet alles. En dan uw kop nog uit de strop halen, wordt moeilijk of zelfs onmogelijk...

Blauwe bonen voor chauffeurs...

5.294 dienstdoende vervoermiddelen aanwezig op naam van het Ministerie van Defensie, dat is bijna meer dan we aan manschappen hebben. Zeven en dertig, waarvan één voor de minister, oké, daar kan ik me iets bij indenken, maar die andere zes en dertig zijn er voor de hoge omes met een eigen chauffeur. Als je deze ‘autocoureurs’ een extra opleiding geeft kun je er zo de oorlog mee winnen. Hard wegrijden kost geen munitie en er vallen geen gewonden of doden. Het is een beetje laf, maar je houdt er wel iets aan over.

Nu het op bezuinigen aankomt wordt er door alle politieke partijen met argusogen, ‘loepenopsteeltjes’, naar de meest denkbare, geldopleverende zaken gekeken. Bij Defensie moet er tweehonderd miljoen minder worden ‘weggeschoten’ en komen er kritische klanken over het aantal auto’s met een versleten achterbank. Het gaat ook om het waarom, waarom worden deze sterren en strepen rondgereden en waarom kunnen ze zelf niet het stuur ter hand nemen, daar hebben ze toch voor geleerd, sturen? Is het voor de bezoeken aan recepties en wensen ze niet deel te nemen aan het droogleggen van deze bezoeken, een sapje in plaats van een borrel. Met zo’n BOB voor de deur mag er nog wel eentje in, doe maar een dubbele met ijs graag, twee klontjes en als je ‘m brengt, een paar extra pinda’s graag?

Bezuinigen, dat wel, maar niet daar op. Doe dat maar op de uitrusting van de zandhazen en waterratten en niet op mijn uit-rusten nagedane plichtplegingen. Dit zijn ook de mensen die onze kinderen, al dan niet op vrijwillige basis, naar de vreemde sturen, want daar hebben ze voor geleerd, om voor de lieve vrede op aarde te gaan vechten of om deze te handhaven. Maar ze worden wel onvoldoende voorzien van benodigde munitie en zaken om de ‘zandlimousine’ als een geoliede machine snel van brandhaard naar brandhaard te krijgen of juist er weg van te wezen, daar houd je nog wat aan over. De tegenpartij heeft geen auto, dus ook geen chauffeurs nodig en hebben munitie genoeg, blauwe bonen in plaats van pinda’s, na de receptie en handjes schudden doen we niet aan.

Ik eerst en dan ben jij te laat of ik blijf doorgaan en jij bent leeg, niet genoeg meegebracht, alles op, ik win.

Ik lust er wel Farc van...

Zeg het maar, Tanja in het oerwoud met een Kalasnikov om haar nek, keurig gekleed in een schoon uniform, wordt ze gebruikt als het ‘fotomodel naar de boze wereld’ van de rebellen of is ze daadwerkelijk een gevangene?

Als ik de beelden zie van haar geeft het niet de indruk dat de gevangenhouding uiterlijke sporen nalaat. Wellicht is ze hevig verliefd op een van de rebellen en heeft ze helemaal geen behoefte om terug te keren naar de ‘geciviliseerde wereld’, voor zover je daar op dit moment over kunt spreken. Want is de jungle de jungle of is inmiddels de hele wereld een jungle? Slingeren van liaan tot liaan kan Tanja daar in Colombia naar hartelust doen en ik zie het haar nog niet bewerkstelligen tussen de tramleidingen van Rotterdam Centraal naar Blijdorp, daar zou nog een mogelijkheid voor haar open liggen, tussen de mensapen. Ja, maar dan zit ze echt gevangen, in een kooi en de leden om haar heen zijn geen ‘vredelievende’ Farc-aanhangers. De laatste Tanja die de ‘jungle’ heeft overleefd, is Tanja Koen, op televisie met programma’s als; ‘Dier en Vriend’ en ‘Wie wil er mijn marmotje zien?’ Nijmeyer heeft een heel andere kijk op marmotjes, gegrild en mits goed gekruid.

Als Tanja zo graag in de wouden wil vertoeven en in haar ogen voor en goed doel wil strijden, it’s up to her. Om met haar nieuwste hit, in de jeep op de cd-speler, ten strijde te trekken is ze in het verkeerde land aan het vechten of we moeten Maxima bellen en vragen of ze over een triple paspoort beschikt, een Argentijns, een Nederlands en een Colombiaans. Zo niet, dan moeten we de hit en de musical herschrijven in, ‘Don’t cry for me Colombia’.

Laat haar zitten waar ze zit en verroer je absoluut niet, diplomatieke hulp kan wel aan andere worden geboden dan aan een ‘vechtlustig meisje’ op zoek naar avontuur.

Ze doet daar zeker geen zaken in koffiebonen, blauwe bonen en lange lijntjes witte poeder zullen de dagelijkse bezigheden zijn. Wellicht komt ze in aanmerking voor een Micro-kredietje, bellen met, wij hebben haar nummer.

Voor de rest kan ze uitsluitend hopen op ‘slechte schutters’ in het Colombiaanse leger, want ooit weten ze het kamp te vinden en dan wordt het vrouw en kinderen eerst en klinkt er een geheel nieuwe strijdkreet; ‘Jasses Jan d’r vallen toch geen dooien?’ Maar dat weet je bijna zeker, die vallen er bij een invaller door soldaten met een missie, schieten zonder te missen. Dit soort activiteiten worden door geen enkele zorgverzekeraar gedekt. Het eigen risico is te groot en de premie wordt torenhoog, wat bereikt rakethoogte.

Mocht ze ooit plannen hebben terug te keren, welke titel valt haar te beurt; heldin ontsnapt aan haar ontvoerders, hopelijk zonder betaling van losgeld, want bij dit soort mensen kun je dan fluiten naar je geld, ontwikkelingshulpmedewerkster, zorgverleenster, vrijheidsstrijdster en oorlogsveterane, die in aanmerking komt voor de Willems Orde of is ze gewoon een ordinaire moordenares, terroriste, drugsbarones en smokkelaarster?

Heeft ze die plannen, stuur haar vooraf wat van de opnames van Expat On Air, handig en altijd voorzien van nuttige tips.

Sowieso dagelijks een mailtje met de laatste versie van de Wereldkrant, als een gebaar van onze goede wil, van verzoening, vergeving voor gekozen wegen.