Om één ‘o-tje’ te weinig...

Bent u wel eens het slachtoffer geworden van een taalfoutje, ja, als ik terug ga naar mijn tijd op school, dan was dat schering en inslag. Het vermaarde, is het ‘met d of t of dt’ staat ons ongetwijfeld allemaal nog in het geheugen gegrift, met een ‘t’ op het einde want eindigend op een ‘f’ wordt het altijd volgens het ‘kofschip’ met een ‘t’.

Dan had je de euvele moed om de landsgrenzen te overschrijden en je te begeven in een geheel ander taalgebied. Een taal waar je helemaal niets met ‘d’ of ‘t’ te maken hebt, meer kwesties van klemtonen of stomme fouten omdat woorden lijken op dezelfde betiteling als in het Nederlands.

Het was al snel raak, een afspraak in een restaurant, gezellig en heerlijk gegeten en om dit te laten blijken geef ik via de serveerster de complimenten aan de kok, niet cock, de man met het witte schort die zich de hele avond in het zweet staat te werken achter het fornuis om het u naar de zin te maken. Gewoon een complimentje dat het, op z’n plat Hollands, ‘verdomde’ lekker was geweest.

Dus het voornemen omgezet in een keurig volzin, in het Engels, en wie die taal ietsje beheerst ziet de stommiteit al aankomen. “The compliments to the cock in the kitchen...’ heeft u zichzelf wel eens heel hard voor de kop willen slaan, nu ik wel, die avond. Ik zat te wachten dat de man met één van zijn scherpste messen, waarmee hij normaal de ‘cockies’ in hapklare delen doet veranderen, mij netjes kwam bedanken voor het overgebrachte compliment.

Dus eigenlijk is het één c-tje teveel en één o-tje te weinig.

Wat er in de keuken is gebeurd weet ik niet, maar hij kwam niet achter zijn pannen vandaan racen. Er bestaat de mogelijkheid dat het serveerstertje de wind van voren heeft gekregen omdat ze mijn complimenten verkeerd vertaald heeft of de kok zelf beheerste het Engels niet voldoende om mijn kippenekkie te komen testen. Pfff, gelukkig.

Ik weet het restaurant nog te vinden, maar of deze zelfde kok daar nog de messen zwaait weet ik niet. Mogelijk heeft hij na mijn compliment of het koksbaantje gelaten voor wat het is of hij heeft met deze ‘eretitel’ promotie gemaakt naar een ander etablissement met uitgebreidere menukaart.

Voor ik ergens in dat dorp naar binnen ga, eerst even om het hoekje kijken of en ik na genoten heerlijkheden ongestraft de ‘compliments to the cook in the kitchen’ kan laten overbrengen.

Wanneer openen we het Stedelijk of de Arena..?

Een kleurrijke expositie zou het kunnen worden als we de vele varianten van de huidige kabinetsformatie af zouden laten beelden door een aantal gerenommeerde toppers uit de vaderlandse kunstkring. Graag op groot formaat, uitgebreid presenteren als het lachertje van dit jaar. In het midden een echte Marten Ruhlings van Beatrix als aanspreek punt of overleg oor’gaan voor de formateur of creat’eur van de tentoonstelling. Wellicht kan Beatrix zelf ook een bronsje in het zakje doen met een geheel eigen creatie van een portret van de nieuwe premier van het kabinet.

Als je van een afstandje, Nederland Griekenland, deze hele soap volgt, soms in flarden - passend in dit boek als de beste -, via de diverse praatprogramma op televisie of de geschreven pers is er regelmatig ruim voldoende aanleiding om in een fikse deuk van het lachten te schieten. Voor een echte politiekkenner zal er eerder aanleiding zijn om uit te barsten in een grote huilbui, met een watersnoodramp tot gevolg.

Paars Twee is onbespreekbaar, als we dan de PvdA en SP, de rapsody in red, Groen Links, D66 en CDA, als een bak sla zonder garnering, koppelen aan de Christen Unie, voor de geestelijke balans, van Rouwvoet weet niemand meer waar nu de lijn ligt van het beleid dat Nederland gaat volgen. Of wanneer ze overgaan tot minder kunstzinnige benaming voor kabinetten en in termen gaan vervallen als bijvoorbeeld, minderheidscoalities met gedoogsteun, ‘centrumrechts’, krijg ik acuut neigingen Van Marwijk te gaan bellen. Gaan we spelen met de ruit naar voren of met de ruit naar achter, Klink op tien en Maxim als storende spits naast de wederopstanding van Rutte, samen met Pechthold wisselend op links en soms uitwijkend naar rechts. Om de zaak te redden zetten we Cohen op doel. Als brekende middenvelder, in dit geval middenveldster, de meedogenloze Femke. Nigel kan daar nog en puntje aanzuigen, want het knietje van Femke staat inmiddels bekend bij het hele politieke scheidsrechterskorps, onder leiding van Geert, terugfluiten of doorspelen.

Volgens de evaluatie, na de laatste formatieronde, had ze hiervoor minimaal rood moeten krijgen, sorry groene kaarten hebben we niet en geel was te weinig voor zo’n toenadering van de tegenstander.

Het enige wat nog ontbreekt in deze formatie is een opbouwende vent of vrouw, eentje die moet zorgen voor de aanvoer naar de spitsen.

En als dat dan allemaal is uitgeselecteerd en op trainingskamp in Haagse dreven is geweest kan er nagedacht worden wie er nu de aanvoerder mag gaan spelen van dit kleurrijke politieke gezelschap.

Maar het meest vreemde in dit hele verhaal is de kiezer, ga je stemmen, kies je die of die of die, dat is ieder zijn persoonlijke mening waar jaren voor is gevochten, vrijheid van...

Dan is er een partij die op ‘verzoek’ van deze kiezer het zwemdiploma politiek zwemmen op regeringsniveau met vlag en wimpel behaalt, waar is die gebleven.

Eerlijk is eerlijk, niet mijn partij met de altijd wat Wilde’rse uitspraken en stellingen, maar de kiezer wordt gevraagd, beantwoord de vraag en ontvangt geen antwoord terug. Een fraai staaltje kiezersbedrog, waarbij ik buiten beschouwing, de politieke beschouwingen, laat of het allemaal wel zo goed zou zijn voor ons imago buiten de landsgrenzen.

Radicale stellingen krijgen vaak radicale antwoorden of acties als beloning en zitten we daar op te wachten. Politici met zenuwachtig in mouwen van colbertjes converserende bodyguards aan hun kont en rondrijdend in gepantserde auto’s. Bijeenkomsten waar meer bewaking aanwezig is dan serieuze luisteraars of zich uiterst drukmakende leden van AIVD of de Coördinator Terrorisme Bestrijding. Waarbij voor de buitenwacht er altijd het idee heerst dat er bij die beide clubs pas wordt gereageerd als de daad allang plaats had kunnen vinden, de bom onschadelijk maken als deze reeds is ontploft. Ik heb ook nog nooit zo’n bodygeval sneller zien zijn dan de kogel uit de verkeerde loop.

Toevallig kwam er van de week een discussie op gang tijdens een dineetje, met een Griekse zonsondergang als decor aan echte nasi met gebakken banaan en pindasaus, over een aantal woorden en of deze nu wel of  niet als positief worden beschouwd. Het ging om een viertal woorden, egoïstisch, ambitieus, egocentrisch en een woord waar ik nog nooit van had gehoord, egotistisch, maar gewoon in elk woordenboek voor komt. Egoïstisch ben je snel over klaar, alles voor ikke en dat kan eigenlijk nooit als positief worden ervaren. Ambitieus hoeft natuurlijk niet negatief te zijn, het nastreven van een gesteld doel is prefect al zou de manier om dit te bereiken eventueel tot ergernis kunnen leiden. Egocentrisch wordt veelal ervaren als negatief, iemand die zichzelf graag in het middelpunt van de belangstelling ziet staan en daarbij anderen vergeet. Egotisme valt onder het hoofdstuk zichzelf overschatten en daarbij kunnen aan twee zijde ‘slachtoffers’ vallen en dus zowel positief als negatief worden gezien. Laat deze woorden nu eens los op het Haagse Binnenhof en zullen als een soort magneet bij de diverse politieke personen als rugnummer aan hun jasje of jurk blijven hangen. Makkelijk voor de bondscoach, selecteren op ‘nummer’, past het nummer wel of niet in het karakter van de groep, in de gewenste opstelling, uitgaande van eigen kunnen en je dit niet op laten dringen door je tegenstander.

Nederland, of eigenlijk dames en heren politici, wordt eens wakker, zet de eigen egootjes eens midden op het Binnenhof of bij ‘Trix in de Paleistuin en ga doen waarvoor jullie, geheel uit vrije wil en bij het volle verstand, althans dat nemen we aan, democraties zijn gekozen.

Als dat niet zint, opzouten en ergens anders dan maar, bij de één of andere bank, rotzooi gaan maken. Het waren tenslotte onze verkiezingen en onze keuze en jullie verkwanselen dit recht, ons stemrecht.

Ben je helemaal 100..?

Automatiseren is een perfect systeem, maar als je niet weet hoe het werkt moet je er vanaf blijven. Een als je dan mensen daar achter hebt geposteerd die vervolgens het systeem uitsluitend laten vervuilen met informatie die er niet in hoort of er als iets verandert de zaak niet wordt gemeld of ingevoerd.

Zo krijg je dan berichten in het nieuws waar een brede glimlach bij niet direct betrokkenen verschijnt over zoveel onbenul, maar bij mensen die zo maar even gekort worden op hun pensioen ontstaat een sfeertje, wanneer starten we het 'moorden met behoud van pensioen'?

Bij het eindelijk eens opschonen van het systeem van het sociale zekerheidsstelsel om eens te kijken of er ook daar verspilling tegen gegaan kan worden, is men begonnen om te kijken in de mest dynamische categorie der oplichters, de meer dan 100-jarigen. Een stel plaatboeven eerste klas blijken het te zijn.

Besta je allang niet meer en laat je gewoon, alsof er helemaal niets aan de hand is, elke maand keurig je pensioen overmaken op je bankrekening. Dat is toch criminaliteit ten top, het witwassen van inkomsten waarbij de familie al jaren, volgens de traditie, in het zwart rondloopt.

Families die maandelijks het bedrag voor opa of oma, reeds jaren op het kerkhof met alle respect behandeld en bijgezet, gewoon zonder enige gene opstrijken en besteden. Ook zijn er bankrekeningen van overledenen waarop de uitkering wordt bijgeschreven en  nooit wordt opgehaald. Uit een eerste onderzoek kwamen er bij 321 personen, deze al vele jaren aan de gang zijnde ongerechtigheden aan het licht. Hierbij is dan, in eerste instantie alleen nog maar sprake van mensen die zijn overleden boven de 100. Maar hoeveel, want ook Grieken hebben niet allemaal een leven dat gaat verder gaat dan meer dan drie cijfers, zullen er zijn tussen de 65 en 100 die een pensioen of andere uitkering ontvangen en inmiddels al vele jaren, na gedane ter aarde bestelling en perioden van rouw door familieleden en vrienden, hemelen zijn.

Er komen steeds meer voorbeelden van onrechtmatigheden in de uitbetaling van deze gelden, zo was er iemand al tien jaar dood en ontving hij nog steeds een staatpensioen. Er komen nu plannen om een nieuw register van gepensioneerden te openen en alle uitkeringen te centraliseren.

Naast deze ‘wanorde’ komen bij de diverse onderzoeken naar besparingen nog veel meer zaken uit de hoge hoed. Zoals de gegevens van mensen die in overheidsdienst werken, niemand kan exact vertellen wie er nu wel wordt betaald door de staat en wie niet. Maar ook deze mensen ontvangen straks, als alles goed gaat, een pensioen tot de dood ons scheidt, hopen ze tenminste. Ook wordt er op grote schaal gesjoemeld met sociale uitkeringen, wel of geen baan, aankoop van medicijnen via het ‘grote boek’ en het systeem voor ambtenaren en hun bonussen. Bonussen voor het spreken van één of meer talen naast het Grieks, het kunnen rammelen op een toetsenbord of het daadwerkelijk kunnen spelen met de muis van een computer of zelfs een bonus voor het op tijd aanwezig zijn op kantoor. Problemen door het gebrek aan accountants en controles van de boeken en administraties.

De plaatsvervangend minister van werkgelegenheid, George Koutroumanis, wordt er inmiddels gek van en noemde de  ontdekking verbijsterend. Hij heeft de neigingen om overplaatsing aan te vragen naar het baantje van ‘Wachter bij het Graf van de Onbekende Soldaat’, minimaal al meer dan 100 jaar dood en ontvangt, gelukkig, uitsluitend alle eerbetoon die hem en zijn gesneuvelde kameraden toekomen  en geen pensioen.

Dit is Griekenland, tí na kanóme..?

God straft ongestraft...

Wanneer God dit doet verdient ‘het’ minimaal de doodstraf of levenslang op water en brood. Nee, het, want de discussie of God een hij of een zij is is nog niet uitgewoed, gaat hierbij gewoon vrijuit. Een zondig evenement mag worden gestraft met een aantal onschuldige, gelovige of ongelovige doden, slechts één en twintig waren schijnbaar afvallig genoeg om de zwaarste straf te moeten ontvangen. Zo’n vijfhonderd zijn hardhandig op de vingers en andere ledematen getikt voor hun gedrag en de rest van de aanwezigen, velen, zijn hun ogen geopend dat ongestraft dingen doen die God niet aanstaan, dus zo worden behandeld.

Een Loveparade heeft de klank van een uiterst vredelievend, waarbij geloof geen enkele rol speelt of hoeft te spelen, spektakel en straffen ongepast is. Welke idioot meent om zo’n parade te moeten gebruiken om zijn of haar ideeën aan mensen op te dringen of af te dwingen mankeert iets in de bovenkamer.

Of het er nu vierhonderdduizend of een miljoen waren, afvalligen waren het. Dan valt het straffen volgens mij  niet meer onder de categorie ‘persona non grata’, het op de man of vrouw spelen die komen ‘spelen’, nee, dan valt het bijna onder de categorie ‘genocide’, het bewust ‘uitroeien’ van een groep mensen die anders over zaken en dingen denken dan de almachtige. Het wordt tijd om Den Haag, het mensenrechtentribunaal te voorzien van een mailtje, opsporing verzocht graag van God, de alles overheersende en beslissende veldheer. Jij mag wel en jij mag niet door de tunnel en leven op het veld van Love...

Ik citeer uit een artikel waarin een bisschop één en twintig doden mensen met de mantel der zondigheid afdekt, veroordeelt, de idioot.

‘De Oostenrijkse rooms-katholieke bisschop Andreas Laun is van mening dat het dancefestival Loveparade, waarbij 21 mensen om het leven kwamen en vijfhonderd gewond raakten, een zondig evenement is en deze doden een straf van God zijn.

Deze bisschop is volgens mij een beetje van God los, maar dat zal zijn Oostenrijkse inslag wel zijn, daar is in het verleden wel meer discussie over geweest, hoe de Oostenrijkers tegen bepaalde zaken aankijken en dat doen op een manier waarop de haren, soms schaars, ter Alpen rijzen.

Deze bisschop zit nu een beetje in de verdrukking en voor hem te hopen dat hij niet gaat vallen onder de categorie afvalligen, door het uiten van een uiterst domme mening, en daarbij zijn drukkend einde zal vinden. Laten we deze bisschop niet veroordelen, dat doet God wel. Want die heeft card blanche bij het straffen.

Love is in the Parade.

Let’s make love, don’t hurt people...

Hoe zeg je dat fatsoenlijk in het Oostenrijks, of minimaal in het Duits, en anders in het plat Latijns voor die ‘misschop Laun’dry’.

Want één ding lijkt wel zeker, de vuile was hangt hij buiten namens hem of haar, amen..!

Op de kiek bij Boeddha...

Natuurlijk, geen enkel probleem om samen met Boeddha op de foto te gaan, maar doe het wel respectvol en laat het culturele erfgoed prevaleren boven de eigen schoonheid. Want winnen van echte kunstwerken doe je toch niet, hoe fraai gevormd of atletisch je ook bent. Dus als je in het land der komt ga je niet languit op de buik of naast Boeddha op de console liggen, dat is respectloos en word je niet in dank afgenomen door de lokale bevolking. Het zelfde als je naast Christus zou gaan hangen met een paar nagels door je handen, zo in de stijl van wat jij kunt kan ik ook. Dat doen we toch ook niet.

Kom je op bezoek in Griekenland zou je wel eens tegen een gigantisch minderwaardigheid probleem op kunnen lopen als je je niet weet te gedragen zoals het behoort. In één van de vele schitterende musea staat een fraai gevormd beeld en als je het aandurft mag je daarnaast poseren, broek op de knieën en lef tonen. Weddenschappen kunnen vooraf worden afgesloten, wint’ie of wint’ie niet? Ik durf te stellen dat’ie verliest, want zou het ding achter de zipper van de korte broek groter zijn dan die aan het beeld is gebeeldhouwd, is lopen een onwaarschijnlijke bezigheid. Je vriendin rent gillend richting slager voor het scherpste mes wat ze kan vinden. Het ‘worstje’, zeg maar gerust ‘worst’ moet dan zeker wat worden ingekort, minimaal gehalveerd. In dat museum maken ze zich dus niet zo druk over ‘onrespectvol gedrag’, want er is geen man die af wil gaan als een gieter bij dat beeld, dus gelukkig houdt iedereen zijn broek aan, zelfs niet bij bluffen door mede bezoekers, veelal vrienden die zelf niet durven en graag een ander zien afgaan.

Wil je dan zo graag je inleven in de persoon, de sfeer van of gewoon gek doen, ga dan naar Volendam. Hijs je in een traditioneel Volendammer kostuum of kruip achter zo’n plank met een afbeelding zonder kop, de plaats voor het eigen hoofd, en je kunt je net zoveel keer laten vereeuwigen als je zelf wilt, voor later, kijk ik was daar. Hiermee shockeer of doe je niemand kwaad, mogelijk de familie of later, de kinderen als ze groter zijn en zeggen, ‘is dat mijn vader of moeder?’

Maar terug naar gedragcodes bij bezoeken aan, zeker religieuze plaatsen. Neem bij een toer langs dit soort bezienswaardigheden een keurige omslagdoek mee van ruim formaat, zodat je deze netjes even om kunt slaan als een jurkje. Over het korte rokje of broekje en shirtje met een wat lager dan normaal uitgesneden decolleté. Loop niet met het shirtje om het middel gebonden, dus met ontbloot bovenlijf, bijvoorbeeld een kerk binnen. De strooien hoed om het kale schedeldak te beschermen tegen zonnestralen mag respectvol ter hand worden genomen. Iedereen van de lokale bevolking en de bewoners van het heiligdom zullen het waarderen en dit indien nodig ook tonen.

Zo is er vaak ook in de straatjes van zonnige oorden een stroom van dames te zien, uitsluitend gekleed in bikini, veelal een maatje te klein voor wat zich achter het bijna niets verhullende stukje stof verscholen dient te worden. Heren wandelen in zwembroekjes waarin zich alle lijnen, gelukkig kleiner dan die van dat Griekse beeld, duidelijk af tekenen. In volgorde van wenselijkheid kan dit een fraai uitzicht zijn als je achter een heerlijk drankje op één van de terrasje zit te genieten van het uitzicht. Maar naar de lokale bevolking is deze wijze van ‘wandelen’ een beetje ongepast.

’s Lands wijs, ’s lands eer, bezint eer gij begint, zijn in dit soort zaken een nuttige bezigheid om vooraf kennis van te nemen en goed beslagen ter plaatse te komen.

Voer voor criminelen...

Belgische criminelen in opstand in een Nederlands getraliede vesting, oei, dat is menens. Normaal ontsnappen ze in België vanachter de tralies met het grootste gemak, met de helikopter of gewoon over de muur die nog niet is gevallen. Voor die reden en het tekort aan of juist een teveel aan, heeft het Gevangeniswezen hotelruimte voor dit soort mensen ingehuurd in Nederland.

Daar is het nu hommeles, want de heren en dames staat het dagelijks geserveerde menu niet aan, 

Hollandse kost en het gebruik van een apparaat wat boven het geestelijk vermogen uit gaat van onze zuidelijke misstappers, de magnetron. 

Voor de lezers onder de grenslijn, een machine die kans ziet om iets dat je achter het deurtje plaatst door middel van het indrukken van één knop met daarop een keuze in één, twee, drie of tien minuten, als je zeker wenst te zijn dat het voer in het bakje waarin dit is bezorgd net niet samensmelt tot één geheel, warm zal kunnen worden genuttigd.

Namens de woordvoerster van het Gevangeniswezen, ene Laurent Sempot, of is dit een spelfout in het persbericht en moet het toch de achternaam zijn waar het probleem nu juist om draait, ‘Stampot’, zal er binnenkort tegemoet worden gekomen aan de wens van de krimi’s.

Belachelijk, kost en inwoning op kosten van de burgers, gelukkig nu eens van onze zuiderburen, en dan ook nog eens noten op hun zang. Frietjes, lekker doorgebakken en geserveerd met een flinke klodder mayo, een extra straf moest het zijn, de term op water en brood verzinkt in de menukaart voor nog net niet een driegangen diner, met een vork en mes en met een beetje geluk een ijzerzaag.

Voor de taaie delen van het opgediende, de tralies van het dag- en nachtverblijf. 

3 september jaarlijks...

Voor vele Grieken een dag met een dubbel feestje, waarvan ééntje al dateert uit 1843. Een opstand van het leger tegen de toen eerste koning van Griekenland, ene Otto van Beieren. De opstandelingen eisten in dat jaar dat er een grondwet zou worden opgesteld en dat alle Beierse aristocraten het land uit werden geknikkerd. Dit geschiedde gelukkig zonder bloedvergieten, Otto en de zijnen trokken in gestrekte draf het land uit en er ontstond een geheel nieuwe periode, op weg naar een grondwettelijke monarchie.

Maar inmiddels behoort ook dat al weer lang tot het verleden en is Griekenland een republiek.

De tweede gelegenheid om een borrel op te nemen of wellicht eentje te gaan halen is de verjaardag van de PASOK. 

In 1974 richtte Andreas Papandreou de ‘Panhelleense Socialistische Beweging’ op, met een groene zon als symbool. De zoon van de toenmalige is de huidige roer’ige’ganger van het land, Yorgos Papandreou.

Iedereen was blij en een gevoel van optimisme heerste bij vele Grieken, eindelijk was de junta gevallen en konden de mensen zich weer vrij bewegen, dingen zeggen die ze wilde en niet meer in angst leven of je zomaar ineens zou worden opgepakt omdat...

Twee feestjes op één dag, geen vrij en vele Grieken weten het niet eens meer...

Bullitrepublieken…

Op een gezellige vrijdagmiddag er eens even rustig voor gaan zitten, bak, wat een giga bak popcorn en een paar ijskouwe coke’s om de wedstrijd in gepaste stijl door te komen. Honkballen, in dit geval ook nog eens voor damesteams, niet zomaar ergens in een stadion in Venezuela, nee, op een militaire basis. Het was niet een potje voor de fun, nee, een officiële wedstrijd voor het wereldkampioenschap tussen Hong Kong en Nederland.

En dan opeens een schot ergens vandaan, een speelster van het Hong Kong team wordt in haar been getroffen en afgevoerd naar het ziekenhuis, waarna het team zich uit het toernooi heeft teruggetrokken. De kogel is netjes uit haar been verwijderd en de dame balt gewoon weer verder, maar tussen de oren is het bal voor en bal na, drie slag of wijd, wordt het een homerun of wordt het een ‘inslag’? Gewoon gezellig, mensen ontmoeten vanuit alle windstreken met een zelfde passie en daarmee een toernooi spelen en proberen de beste van de wereld te worden en dan dit. Shoot and out of the game.

Zuid-Amerika geeft wel vaker een bericht vrij waarbij sporters, die iemand of vele iemanden hebben teleurgesteld door net niet de eerste plaatst te grijpen omdat er een ander beter of sneller was, in koele bloede worden neergeknald. Ben je keeper en maak je een blunder, it is all in the game, dan ben jij en je familie niet echt zeker meer of er leven is na de beelden. Het zal de eerste keeper niet zijn die met vrienden in een restaurantje zit te genieten van een weldadige dis en de sterke verhalen van dat laatste toernooi nooit meer kan vertellen en eindigt met een hole in one tussen de ogen. Die spits die voor open doel het laatste tikkie vergeet of net niet kan geven en daarmee eeuwige roem aan zich zelf, de club of het vaderland kon schenken loopt het risico om een ‘laatste tikkie’ te ontvangen ergens op een hoek van een straat of in een donker steegje.

Waar begint de zin, de onzin of de waanzin..?

Bijzondere Bijstand bij erectie...

Na de reeds in één van de andere Flarden besproken televisiereclame over erectiestoornissen is er in Emmen een man die deze reclame iets te letterlijk heeft genomen, erectieproblemen, maak een afspraak bij je huisarts.

Dus vanaf toen slikt de man op doktersadvies erectiepillen, althans volgens het betoog voor de rechtbank door zijn inmiddels in de arm genomen advocaat. En wel om het feit dat andere medicijnen ernstige erectiestoornissen als bijwerking hebben. Slik een pil en de rest stopt als vanzelf met steigeren.

Maar de rechtzaak ging niet om het feit, slik een pil en de rest stopt als vanzelf met steigeren, nee, het ging er om wie zal dat betalen. De zorgverzekeraar weigert om deze opstandpillen te vergoeden en de man heeft geen geld om ze zelf te betalen.

Op naar het Gemeentehuis van Emmen en een daar zich achter het loket van de Bijzonde Bijstandszaken genestelde heer of dame, dat vermeldt het verhaal niet, uitgelegd wat er aan de hand is . De desbetreffende ambtenaar/ambtenares moest met rode wangetjes het verhaal aanhoren en tot de conclusie komen dat de gemeente deze erectiehulpmiddelen niet zou vergoeden. Hoe bijzonder deze vraag ook was, de voorziening is niet bedoeld om medicijnen te vergoeden. Dus met een probleem in de broek en een lege portemonnee weer onverrichter zaken naar huis. Op naar de rechtbank en ook daar was de rechter niet van plan om een uitzondering te maken op de regels, nee, Emmen vergoedt niet en niets.

Hoger beroep aangetekend tegen de uitspraak van die man met de witte bef en op naar Leeuwarden.

Maar ook daar kon hij en zijn advocaat de rechter niet overtuigen dat de financiële bijdragen die de gemeente zou moeten leveren aan zijn ‘niet willen staan probleem’ wel moet geschieden. Nee, was ook daar de uitspraak en de erectie opwekkende middelen zullen zelf moeten worden gefinancierd. De zorgverzekeraar en de Bijstand, hoe Bijzonder ook, keren niet uit voor hulpmiddelen ten bate van steigerende activiteiten. Dus zal de man op zoek moeten naar nieuwe medicijnen voor zijn andere kwalen die wel worden verghoed door een zorgverzekeraar.

Leve de farmaceutische industrie, je produceert gewoon de vraag om nieuwe productie.

Missen als je ergens anders woont...

De keuze om ergens anders te gaan wonen wordt of vrijwillig genomen of bepaald door een beroep wat wordt uitgeoefend en zich toevallig buiten de grenzen van ‘thuis’ afspeelt. En woon je dan eenmaal in een ander land ga je dingen missen. De gewoonten, de hebbelijkheden en onhebbelijkheden en als de voorraden met traditionele Hollandse producten tot nul zijn reduceerd, komt daar het missen van een potje pasta, pindakaas, schenkstroop, ontbijtkoek, haring met uitjes, zaterdags een bakkie kibbeling of een lekkerbekje of stroopwafels, van die Kanjers, twee tegelijk verpakt. Heerlijk, allebei tegelijk of eigen achter elkaar, anders wordt de tweede oud, dat is zonde, twee koffie en direct twee Kanjers, genieten.

Daarnaast wordt het binnenglippen bij winkels als Xenos, Action of Blokker, waar we wel een afgeleide van hebben, maar war ze prijzen vragen die drie tot vijf maal zo hoog zijn als in Holland. Action heeft dingen, zoals van die theelichtjes, sfeer kaarsjes voor ‘s avonds op de tafel op het terras, voor een prijs waar je hier alleen het te korte lontje kunt aanschaffen. Tweehonderd lichtjes, een kerk vol zeg maar, voor een paar euro en hier twintig voor een zelfde prijs, tienmaal zo duur.

In Holland kwam je dus altijd buiten met een teveel aan goed bedoelde rotzooi, maar de bijkomstigheid, de gelukkige, was dan wel dat je er niet een vermogen had achtergelaten. Hier heb je dus een tiende van wat je nodig hebt en je portemonnee is nagenoeg leeg.

Regelmatig wordt er via de laptop ‘gewinkeld’. Eigenlijk meer een kwestie van zich verlekkeren aan de sites van genoemde winkels en bij het aanschouwen van prijs en aanbod ontstaat de ergernis, waarom daar wel en hier niet, zijn ze nu helemaal..! Dat kan anders, maar hoe?

Vriendinnen mailen of skypen, kun je dat en dat en dat en als het nog in het pakje past onder de tien kilo, graag ook nog dat en dat. Dat was tot voor kort nog rendabel te maken door kritisch in te kopen, maar nu TNT de tariefkaart iets heeft aan gepast en de zendingen tot tien kilo meer kosten dan het profijt onder het plakband, is de lol, zeg maar het sturen van ‘voedselpakketten voor smachtende Hollanders in het buitenland’, er grotendeels vanaf.

Daarnaast is de termijn waarop het pakje vanaf Holland hier op Paros arriveert minmaal vijftien dagen. Dus het idee om een paar haringen met uitjes te verzenden, goed verpakt in een stukje alu folie, is onmogelijk. De haring zou spontaan van Pireaus richting Paros komen zwemmen, want per post is om gezondheidsredenen niet aan te bevelen.

Dus geen Kanjers, ontbijtkoeken, pindakaas of pasta per post en de inventaris van de Action, Xenos en Blokker blijft binnen de grenzen van het Koninkrijk en zullen niet worden verhuisd naar zonnigere oorden. Smachten helpt niet, niet meer, het scheelt wel een hoop zakgeld...

Willeke, bel jij meneer Schoonenberg even..?

Wat zeg je? Kan je niet zo goed horen, want die televisie staat aan, achter je. Overal waar je komt staat dat ding de godganselijke dag aan, niemand kijkt en het geluidsniveau is altijd op vol. Je kunt elkaar amper verstaan als je denkt iets te moeten zeggen, als je geluk hebt ligt het kastje met de knoppen om iets te regelen net binnen handbereik en kun je het geluidsniveau aanpassen tot gehoorbereik of conversatiehoogte. Waarom die zaak nu zo hard staat weet eigenlijk niemand, zijn er zoveel mensen hardhorend en hebben ze een oortje, koptelefoon of zo’n ‘binneninhetoorgeval’ nodig .

Meneer Schoonenberg zou hier goede zaken kunnen doen, nu om een achterstandje in te halen om wat meer rust tussen of in de oren te brengen en de omstanders, buren, medekoffiedrinkers ergens in een taverna niet te overladen met onnavolgbare klanken. Voor de langere termijn zou hier wel eens een enorme klus kunnen komen te liggen, al de mensen die hier met oortjes lopen, geketend aan hun onmisbare mobiele telefoon of i-pod. De hele dag door praten tegen een aan een koordje, veelal tussen de boezem hangend blokje, de microfoon en een bungelend koordje van het oortje. Standje negen om maar niets te missen van het gesprek en als het gesprek klaar is gaat het ergens, bij de mannen naast de ballen zwevende basisapparaat, als vanzelf over op de gewenste, bijvoorkeur hardrock, muziek. Er ligt hier één hele Schoone, maar oh zo gehorige taak op u te wachten menneer Schoonenberg...

Laat Willeke in het Grieks vertellen dat er gratis getest kan worden, het alom bekende deuntje even iets aanpassen naar Songfestivalniveau, een kort bouzouki tokkeltje er ergens tussen zetten en het is kat in het bakkie. De goedhooroorknopjes kunt u alvast in grote volumes gaan bestellen.

Graag in witte of blauwe uitvoering, dat geniet hier de voorkeur...

Een stille dinsdagochtend ergens in...

Het zonnetje schijnt, als altijd hier, dus de dag kan en mag beginnen, dus eerst de mail eens even ophalen en zoals elke ochtend hebben de ‘digitale kaboutertjes’ hun werk voortreffelijk gedaan. De kranten zijn netjes in de bus gedeponeerd, kopje koffie en dan maar eens door het ‘nieuws’ van hedenochtend. Het kabinet ben je snel mee klaar, dat is tot op heden nog steeds het spoor bijster en hier zal het me... Het is allemaal ‘gelul in eigen programma’ en het blijft bedrog, beloftes maken schuld en die worden niet nagekomen, kiezersbedrog, onder leiding van wie nu eigenlijk, Beatrix, Lubbers, Cohen, Opstelten, Wellink en dan toch weer Opstelten. De soap goes on, ‘Binnenhof Opstelten’, dagelijks in vele praatprogramma’s de yuile was van elkaar buiten hangen, bruine strepen verschijnen er in het beeld, naast  Paars 1, 2 of 3 nu ook een coalitie met de term Bruin 1. Dat gaat we heel ver en hoor je de raspende laarzen reeds door de straat marcheren en het glasgerinkel bij alles was anders is dan een rasechte geboren zuivelproduct van Hollandse kwaliteit. Ik moet er niet aan denken, over doen en snel die formatieronde, de houdbaarheidsdatum is reeds meer vijfenvijftig jaar verstreken. Nooit, nooit meer zullen we dit toelaten, oeps.

Dan maar naar de laatste spannende en geldstollende transfers uit de voetbalwereld, de verslagen van de uit de witte wolken terug gekeerde ‘Lord’ na het behalen van goud bij het ringen of van een judoka’ die doorspeelt op de mat met een gebroken nekwervel, waarom niet, ik ben toch geen watje of had hij er geen weet van? 

Gelukkig, een beetje uitgeschoten met de koffie, straf bakkie, want dat heb je nodig als je verder gaat met ‘koppen snellen’. Mocht je vrolijk zijn opgestaan, dan voel je dit gevoel direct, per gesnelde kop, zomaar van een willekeurige ochtend, toevallig nu dinsdag, als sneeuw voor de Griekse zon verdwijnen. Maar de woensdagochtend, de donderdagochtend of de vrijdagochtend, het maakt niet uit. Als je rondje week maakt krijg je een opsomming van de vrolijke noten uit het binnenlandse nieuws, het lijkt wel ‘echt koppensnellen’, het nieuws van hedenochtend door...

‘Verdachte steekpartij aangehouden, man in Den Oever doodgestoken, man rijdt in op verkeersregelaar, eerwraak in Nederland - honderden gevallen, dertien doden -, man dreigt bus op te blazen, wielrenner slaat bejaarden in elkaar, moord na ruzie over geld, zwaar gewonde man overleden – gevonden langs het fietspad -, politie onderschept honderd vijfenvijftig kilo coke’, kind met doorgesneden keel gevonden, serieverkrachter bekent – minimaal vier vrouwen -, partner opgepakt in zaak Geleense babylijkjes en als klap op de vuurpijl; ‘bejaarde sticht brand en schiet man neer’.

Ben je vijfenzeventig, steek je je flat in brand en vervolgens ga je met een doorgeladen pistool naar de verhuurder, de woningbouwvereniging om verhaal te halen over je uitzetting, maar die had je zojuist zelf netjes geregeld, opgebrand staat netjes. Bij de woningclub ontstaat een schermutseling tussen de krasse, dolgedraaide ouwe en de medewerkers, waarop de politie verschijnt. Vanuit het niets trekt de man het pistool en schiet de directeur van de huisjesverhuurfabriek neer.

Goedemorgen, daar ben je dan je bed voor uit komen rollen, daar word je toch niet vrolijk van. Ik word steeds blijer dat ik op een eilandje in het midden van de stralend blauwe Egeïsche Zee woon en het nieuws dat ons hier bereikt niet verder strekt dan, dat toevallig een lokale boer is uitgegleden over een zo juist geplukt exemplaar uit de familie druif. De schade, een aantal natte broeken, die van man door het sap uit de berg druiven waarin hij terecht was gekomen en die van anderen, van het lachen.

Hot news, waar je ’s ochtends zelf ook nog wel smakelijk om kan lachen, als het de krant, met bijbehorende foto, zou hebben gehaald.

Berisping...

Een apotheker wordt berispt door het Medisch Tuchtcollege voor het verkopen van medicijnen via internet. So what, zult u zeggen, dat gebeurt degelijks door vele andere apothekers ook, maar deze deed het zonder het recept van een dokter.

Dus ik, de super-doe-het-zelf-thuis-dokter ga aan de hand van de medische encyclopedie bepalen wat mijn ziektebeeld is en met een kladblaadje vol medische termen in de hand kruip ik achter internet.

Lees daar aandachtig alle werkingen en bijwerkingen van gezond makende snoepjes op de menukaart uit de winkel van de farmaceutische industrie, wat ik denk nodig te hebben om beter te worden.

Eureka, als ik dat en dat pilletje neem voorkom ik dit en dat, vul ik dit aan met dat gele ding tegen dat en dit, dan gaat het allemaal goed komen. De bijwerkingen hier en daar zal ik voor lief moeten nemen, want dat is bij dit pilletje dat en bij dat pilletje ga je licht geven. Ik heb pijn daar en daar en dat wil ik niet ’s avonds als ik op straat loop niet direct zichtbaar maken aan het passerende publiek. Mocht het licht toevallig gaan schijnen op hoofdhoogte, dan kan ik zo door als lantaarnpaal.

De juiste keuze bij het juiste pijntje of is het het juiste pijntje behandelen met het mooiste verhaaltje. De Inspectie van de Gezondheidszorg maakt zich grote zorgen over de toenemende verkoop van medicijnen zonder recept via internet door apothekers.

Mochten apothekers dit doen dan zijn ze minimaal in overtreding en zou je ze eigenlijk aan moeten klagen wegens het toedienen van ongeoorloofde medicijnen en mogelijk daardoor zou de nemer lichamelijk letsel op kunnen lopen met alle gevolgen van dien.

Een leuke bijkomstigheid is dan ook, dat het medisch wondertje wat ik zojuist heb besteld keurig wordt thuisbezorgd, waar begint en waar eindigt het begrip ‘Uw Thuisapotheek’. Een medicijnkast vol en ik kan zo zelf een internetsite starten, medicijnen op maat, met of zonder feestelijke effecten. Nog even en ik bestel via de apotheek zo mijn serie xtc-pilletjes of speciale medische shakes voor het komend weekend, het nieuwe ‘Heavy Medical Concert’.

Geen recept, geen pil d’r uit...

Aandelen Olympic w’airdeloos…

Op een maandagmiddag breng ik een vriendin, na een gezellige vakantie op Paros, naar het vliegveld voor haar terugreis en daar speelt zich het volgende af.

Het is jammer of hoera, terug naar huis, terug naar het werk, met al weken lang een belangrijke afspraak in de agenda, dat is goed voor de business. Maandagmiddag vier uur vijf, vanaf Paros Airport-je naar Athene, alles bij elkaar in een half uurtje, even wachten en een uur of drie later doorvliegen naar Brussel. Kat in het bakkie zou je zeggen, zeker wanneer het toestel van Olympic om kwart voor vier een keurige landing maakt en zeven en dertig enthousiaste komers naar Paros uit haar binnenste de vrijheid geeft.

Keurig op tijd, minimaal een uur van te voren en daarnaast ook, de avond voorafgaand, via internet en telefoon haar deelname aan de vlucht van hedenmiddag gemeld en bevestigd. Wat kun je nog meer doen dan dat, de rekening was reeds lang betaald, direct bij de boeking van de vlucht meer dan een maand geleden.

Koffer met bagage niet in het extreme gevuld met lokale kaas en flessen ouzo, achttien kilo en dus nog twee speling, een tasje als handbagage, dus aan het overgewicht kan het ook niet liggen.

Op de Airport melden bij de incheck, sorry, maar u bent de eerste reserve op de lijst van deelnemers, zeg maar rugnummer dertien op deze vlucht. Ja, maar hoe kan dat nu, ik heb dat en dat en dat en dat gedaan en nu mag  ik mogelijk niet mee, ik moet doorvliegen, vanavond nog, naar België. Ai, dat zou een excuus kunnen zijn, naar België – dit is door een Hollander geschreven, andersom hadden ze natuurlijk gezegd; een goedkoop vluchtje geboekt zeker en nu op de blaren -. Gezonde en soms hilarische vergelijken en ‘aanvallen’ op elk zo zijn hebbelijkheden en onhebbelijkheden, houd je scherp.

En die mensen daar komen later binnen dan ik en zij mogen wel, zij hebben wel een instapkaart gekregen.

Ja, u heeft wel bevestigd maar geen instapkaart uitgedraaid via internet. Er staat nergens dat dat moet en heb ik dus ook niet gedaan, bellen moest ik en dat heb ik wel gedaan. Sorry, maar u bent reserve en moet wachten wat de piloot gaat doen.

Er zit niets anders op dan zitten en afwachten, wachten of je wel of niet tot de uitverkorene zal behoren, of de piloot je gezicht aanstaat en je niet een teveel aan bagage mee torst op je reis. Wachten en afwachten, meer kun je niet doen, ja, zoals de anderen die in het zelfde schuitje willen meevliegen en niet mogen, tetteren tegen de grondstewardessen. Maar die kunnen en mogen niets en hoeven niets, grondstewardessen gaan de lucht niet in, die blijven zitten waar ze zitten en verroeren zich niet, vooral niet.

Eindelijk komt er beweging in zo’n blauwwit geklede dame op hoge hakken, een verlossend woord hoopt iedereen, ze mag mee, hoera. Mispoes, Olympic truc, sorry, geen misplaatste grap, bittere werkelijkheid, er mogen slechts vijf personen mee en hun bagage. Je meent het niet, de airco gaat spontaan sputteren en proesten, want die kan het plotseling hoog oplopende temperatuurverschil en de ontstane verhitte stoomwolken uit de oren van de overige reizigers niet verwerken, slechts vijf van de bijna twintig passagiers mogen mee. Het luchthavengebouwtje is niet echt ruim bemeten, met daarin ook een lopende band voor het scannen van de koffers met daarachter een diender van de lokale politie om zaken in het oog te houden. Gelukkig voor hem achter de machine en uit de vuurlinie van het ontstane verbale geweld na een gedane mededeling die niet geheel in goede aarde is gevallen.

De wens van het eiland om een groter vliegveld ligt al heel wat jaren op de plank. Doe drie maal per week zo’n mededeling en spontaan wordt het vliegveld verbouwd en voorzien van een heel lange landing- en startbaan en een vertrekhal waar een vliegtuig in kan parkeren.

Eén van de reizigers is een man die driemaal per week gebruik maakt van Olympic om in Athene te komen, honderd dertig kilo schoon aan de haak schatte ik zo in en die mocht dus niet mee. Hoe doe je je zaken in Griekenland?

Zijn uitbarsting deed de uitbarsting van Santorini vervagen tot een rotje tijdens Oud- en Nieuw en de  daarbij ontstane aswolken zouden minimaal voor het komende seizoen elk vliegverkeer in de Egeïsche Zee en omgeving hebben platgelegd. De man ontplofte echt letterlijk en zo her en der vlogen de meegekomen en mee te nemen goederen en bagageonderdelen door de hal van het gebouw. Schuimbekkend van woede keerde hij zich richting de zich achter de doorlichtmachine verschuilende agent, die natuurlijk aan de mededeling verder ook niets kon en kan veranderen, van wat dit nu allemaal wel was en hoe dat allemaal maar kon. De agent kon uitsluitend de man proberen te kalmeren en hem richting een taverna te loodsen om achter een ijskoude ouzo tot rust te komen en het de andere dag weer te proberen of toch maar de ferry te nemen. Want vandaag wordt het niets meer dat vliegtochtje, vijf mogen er mee, meer niet.

De grote vraag? Waarom dan wel? Er is geen wind, ja, dat wisten we al een paar weken, want de temperaturen waren regelmatig gestegen tot zo’n vijfendertig graden en dan zonder één zuchtje wind is het dan redelijk warm te noemen. De kiters lagen voor ‘dood’ bij Pounta en konden ook niet vliegen, de zeilboten in de diverse haven bewogen amper aan de moringen in de baai en dan komt Olympic ineens met de mededeling, er staat geen wind en dus maar vijf vandaag.

Landen op Paros levert geen problemen op, maar opstijgen van het te korte startbaantje is een probleem en als er dan geen wind staat komt het toestel niet van de grond en wordt het spontaan, een paar honderd meter verderop, een Olympic ferry. Daar zijn die propeller dingen niet op gebouwd en de kans dat Athene wordt bereikt is nihil, wat, nul komma nul.

Dat was nog eens een duidelijk antwoord op de grote vraag en daar konden de overige passagiers het mee doen. Ineens vanuit het bijna niets, een grondstewardess met glunderende oogjes. Een blijde boodschap, dus iedereen direct in blijde verwachting van wat er ging komen. Er mochten er nog twee extra, uitsluitend dames in verband met het gewicht, mee van de piloot, alleen zonder bagage, die moest achterblijven op Paros.

Ik, de wegbrenger, kijkt zo eens even naar de boze vluchtloze man, de honderd en dertig schoon aan de haak en zeg tegen hem, als we allebei een rokje aantrekken komen we nog niet in aanmerking, we hebben te veel persoonlijke bagage denk ik zo, pech.

Hij kon nu gelukkig de humor daarvan inzien en klom vervolgens, na de teleurstellende mededeling van de grondstewardess, in de mobiele om zijn terugtocht naar Parikia te regelen.

Slechts vijf met plus twee zonder, zonder enige alternatief om vanavond nog de vlucht naar België te halen. De supersnelle ferry naar Lavrio was om drie uur al vertrokken en nu resten uitsluitend nog de Blue Star om zeven uur vijf en veertig of de Speedrunner om negen uur dertig, maar beiden pas komen pas na elven aan in Pireaus.

Hotel op Paros en morgen met de boot naar Pireaus of toch maar de Blue Star en een hotel in Pireaus boeken. Eerst maar eens even het reisbureau bellen of er nog tickets zijn voor vanavond, ja, doen en voor die twee andere Fransen, op weg naar Marseille, ook maar.

Hotel Triton bracht uitkomst om op één oor te kunnen gaan en dan de andere ochtend rustig richting Athene Airport. Vier uur ferriën, nachtje slapen en een uurtje bussen om daar te komen waar je eigenlijk een half uurtje voor had gepland. Zo, dat was geregeld en nu wie zal betalen, o ja, simpel, Olympic.

De grondstewardessen kregen het ineens heel druk, tickets Paros naar Athene terugbetalen en een vergoeding uitkeren om de ferry, het hotel en het vervoer naar de Airport te betalen. Twee honderd en vijftig euro per persoon in zijn totaliteit of je moest er voor kiezen om bij aankomst in Pireaus direct naar de Airport te gaan, melden bij de Olympic balie en daar vragen voor een hotel. Olympic brengt je naar en haalt je op van het hotel en deze kosten worden betaald door Olympic, dus niet afgetrokken van de cheque die je hebt ontvangen.

Twintig passagiers die allemaal al een kleine zeventig euro hadden betaald voor hun ticket minus zeven, vijf plus twee, moeten dus allemaal zeventig en honderd tachtig euro ontvangen. Het hele vluchtje levert Olympic zeven maal zeventig euro, zeg maar vijf honderd euro op. Ontvangen geen dertien maal zeventig euro, verliespost van  een kleine negenhonderd euro en ze moeten uitkeren dertien maal honderd en tachtig euro. Drie en twintig honderd en veertig euro verlies op één vlucht van een half uur. Dan is er nog geen sprake van de kosten van de vlucht, hoezo een tekort bij Olympic Air.

Nu hebben we het over géén wind, maar het komt regelmatig voor dat er een stevige bries van zeven of acht bofor over de landing- of startbaan, afhankelijk welke richting er is gekozen, blaast en dan is het stijgende vermogen weer te groot en wordt er helemaal niet gevlogen, maar wel eerst allemaal de tickets verkopen met bijbehorende doorvluchten, kassa.

’s Morgens weet de verkeersleiding toch wat de weersverwachtingen zijn voor de komende dag en kunnen ze toch inschatten dat er problemen te verwachten zijn om te vliegen van en naar de eilanden. Sein de reizigers voor die dag vooraf in wat er wordt verwacht, dan kunnen zij hun ticket inwisselen voor geld of een ferryticket en zo toch op tijd zijn voor hun doorvluchten, geen extra kosten en minder stress en ergernissen.

Olympic Air, kampioen voor vluchten met hindernissen... 

Hoe dom kun je zijn..?

Een ‘valse hartaanval’ aanwenden om op tijd thuis te zijn en zo een ‘aanval’ van zijn vrouw of vriendin te overleven. Ben je achtenveertig geworden en dan haal je zo iets in je botte hersens, steekje los of is er een adertje gesprongen in de toevoer naar de denkende delen.

Opgesloten op het Starteiland van de Sneekweek, te laat voor het laatste veerpontje naar de vaste wal, de dringend gewenste verbinding om niet op het matje te hoeven komen, thuis, te laat.

Goede raad gewenst en achteraf altijd heel duur.

De man zag maar één uitweg, een extra overtocht, 112 bellen en een vermeende hartaanval melden bij de centrale en zoals het een goed medisch team betaamt, uitrukken op naar het slachtoffer. Veerpont van wal, even heen en weer, en zodra de man aan de voor hem goede kant van het eiland, het vasteland, was aangekomen bleek hij ‘springlevend’ en in optimale conditie. Wipte spontaan van de brancard en bedankte het ambulancepersoneel met een brede armzwaai voor bewezen diensten en de goede zorg en verdween richting de gebreide broek, naar huis, te laat maar mogelijk nog op tijd.

Zulk gedrag wordt beloond, opsporing verzocht en gevonden. Een bezoekje met een rekening en bijbehorende bekeuring, een peperde rekening. Twee en twintig honderd en zes en veertig euro schoon op de bon mocht meneer afrekenen voor het valse alarm naar 112.

Hoe vertel ik dit thuis, op tijd, nooit, te laat, veel later met of zonder verklaring van het waarom of waardoor. Zorg voor een degelijke verbinding naar de alarmcentrale, want deze melding zou wel eens niet vals kunnen zijn, maar noodzakelijk...

‘Wellust’coni, premier van bunga-bunga...

Het is toch van de zotte dat een premier open en bloot, hij waarschijnlijk niet, maar zijn bezoeksters in ieder geval wel, zich bezighoudt met dit soort activiteiten. Hij maakt zijn land en zich zelf belachelijk in de rest van de wereld. Dat hij zichzelf op zulks een niveau plaatst, dat is nog daar aan toe, maar zijn land te ‘kakken’ zet en nooit meer serieus genomen kan en mag worden, als ze hem niet de laan uit sturen, in de Europese gemeenschap.

Hoever exact de ‘spelletjes’ zijn gegaan vermeldt het verhaal niet, maar alleen al de aanwezigheid van een 17-jarig meisje op dat soort feestjes in al ongepast en het zou een strafbaar feit moeten zijn als daar gelegenheid voor wordt geboden.

Citaat uit de krant:

Avvenire, de krant van de Italiaanse bisschoppenconferentie, schrijft dat wie aan het hoofd van de regering staat, blijk moet geven van soberheid en fatsoen, ook in de persoonlijke levensstijl.

Famiglia Cristiana, een katholiek weekblad dat door miljoenen Italianen wordt gelezen, noemde de premier 'ziek'.

Vervolgens wordt dit Marokkaanse meisje door politie opgepakt op verdenking van diefstal en belt onze Bunga Bunga boy om haar met een leugentje vrij te krijgen. Ze zou de kleindochter zijn van Hosni Mubarak, de president van Egypte.

Een politieke rel is geboren, de diplomaten kunnen hun koffers wel pakken, hetzij om in het donker zo snel als mogelijk Egypte te verlaten of om te gaan bemiddelen, de knopen van de gulp, bijna smekend op hun knietjes, zo netjes mogelijk te gaan sluiten om het gezicht van Italië te redden.

Wellicht heeft deze president nog wel ergens op een afgelegen stukje stuifzand een lege piramide staan. Want ik zou het nooit accepteren dat in dit soort berichten mijn naam te voorschijn komt. Een land als Egypte waar sowieso de normen over waarheden en ro’c’k and roll’ebollen heel anders liggen, uiterst gevoelig zeg maar.

Maar stel; de dochter van president Mubarak brengt een bezoek aan Italië, cultureel bezoek aan Rome, Florence, Pisa en andere fraaie historische steden. Onze ‘geile Berlus’ verneemt dat en nodigt haar uit op een tuinfeestje bij hem thuis, met vele anderen schaars geklede dames. De dress-code, netjes en decent, verandert na zonsondergang in Bunga Bunga style. Ik hoor het nu al donderen boven Caïro.

Wat zal het worden, de schandpaal in het centrum van de stad met de rotte tomaten, stokslagen, stenigen of toch openbare wurgseks tot hij klaarkomt, aankruisen wat is gewenst, meerdere kruisjes zijn toegestaan.

Ik voel me zo gekwetst...

Je kunt geen krant openslaan, televisieprogramma bekijken of internetnieuws lezen of het gaat wel ergens over een aanstootgevend iets, iets dat mogelijk kwetsend zou kunnen zijn voor moslims.

Zwarte Piet past niet in het straatbeeld omdat hierbij iemand met een afwijkende huidskleur zich gekwetst zou kunnen voelen. Een olijke vrolijke, kunstmatig van tint veranderde, domme Hollander die het knechtje van de enige echte Sinterklaas wil spelen. Eén keer per jaar kinderen plezier brengt en de middenstand reden tot glimlachen geeft bij het aanschouwen van de omzet na gedane inkopen door Sint en zijn zwarte Pietermannen. Nee, ongepast, er moeten witte Pieten komen. En wat betreft Sinterklaas, aangepaste kledij staat tegenwoordig ook in de voorschriften, gekopieerd en per DHL express en @-mail verzonden richting Spanje. Want verbeeld je eens dat het kruis op de mijter of de tabbert van de Goed Heiligman een aanhanger van het moslimgeloof zou kunnen kwetsen. Eraf die versierselen en een kale mijter op het spierwitte haar, dat mag nog wel. Of de krul in de staf mogelijk ook  als aanstootgevend zo kunnen worden gezien, want die krul lijkt wel verdacht veel op de krul in de staart van een varken, rechtbuigen die handel, ter voorkoming van. De kledingindustrie, de producenten van Sinterklaas en Pietenpakken krijgen het nog druk om alles aan te passen en nieuw te maken voor het hele contingent hulpjes van de Sint. Business is business, met dank aan Allah.

Op een ochtend, ergens in een polikliniek in Nederland komt een echte Hollander binnen voor een bezoek aan een dokter, het vermoeden rijst dat het de psychiater van dienst was, en constateert een schitterend en grappig schilderij aan de muur. Aan de muur van een openbare ruimte, want dit was geen privé kliniek, en dus toegankelijk voor alle lagen van de bevolking. Een heus schilderij van een helder uit haar oogjes kijkend varkentje, natuurgetrouw aan het canvas toevertrouwd door de kunstenaar.

Houdt u vast, het schilderij is op verzoek van onze autochtone bezoeker, grootgebracht met toch op z’n minst, net als wij allemaal, een flinke dosis varkensvlees en mogelijk zijn de groeihormonen die in dit vlees hebben gezeten naar zijn hersens gestegen, van de muur verwijderd. ‘Babe’, het roze diertje was populair bij de kinderen, maar werd door ons gevoelige typje mogelijk als aanstootgevend beschouwd voor de moslimbezoekers aan de polikliniek.

Ons ‘varkentje’, met waarschijnlijk een vegetarische inslag, dient een klacht in bij de kliniek en deze ging direct dit varkentje wassen, want ze wilden absoluut geen problemen krijgen met patiënten of bezoekers.

Nog even en we moeten permissie aanvragen wat er wel aan de spijker in onze kantoren, ziekenhuizen, bus- en treinstations of musea mag worden gehangen. Of we kunnen niet meer in korte broek over straat, een biertje drinken op het terras, naar het voetballen gaan kijken of de dames zonder hoofddoek of zelfs burka door het leven laten gaan.

Is er een schrijver die via een aantal pagina’s in een harde kaft iets wil vertellen over zijn ervaringen en gedachten over de opkomst van de islam, moet de presentatiebijeenkomst worden afgeblazen om veiligheidsredenen. Zelfs onze geschiedenis dreigt te moeten worden aangepast, want de gruwelijke gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog, de Holocaust, is en wordt steeds moeilijker bespreekbaar op de scholen waar zich moslimleerlingen bevinden.

Slaat Nederland niet een beetje op hol in dit soort zaken, laten we ons niet ringeloren door de angst of door het feit dat er gedacht zou kunnen worden dat we discrimineren.

Een dag later een tegenreactie op deze ‘heldendaad om de natie van een potentiële ‘moslimme aanslag wegens aanstoot geving’ te redden door Het Samenwerkingsverband van Marokkaanse Nederlanders. Verbolgen zijn zij naar aanleiding van de actie door de kliniek, want een schilderij van een varkentje is helemaal niet aanstootgevend. Oké, wij eten geen varkensvlees, maar wij weten al heel lang dat jullie dat wel doen, maar in onze beleving vinden wij dit vlees onrein. Maar een schilderij onrein is regelrechte onzin en de actie van de autochtone zien wij als ‘niet verstandig als je voor anderen gaat denken en voelen en daarin mee gaat’.

Mag het ietsje meer zijn, nee..!

Geen probleem slager, en vervolgens wordt het heerlijke vers gedraaide ‘bijna sulfietvrije’ gehakt netjes in een cellofaantje verplakt, voorzien van een barcode voor de kassa en kan ik naar huis voor het creëren van heerlijke eigen gemaakte ballen, sorry na braden, balletjes gehakt, zoals we hier zeggen; keftèdaikies.

Dit is allemaal nog redelijk eerlijk, je koopt vierhonderd dertig gram gehakt voor een prijs van, even makkelijk, tien euro de kilo, dus vier euro en dertig cent. Betalen voor wat je krijgt.

De inleiding is eruit, nu de werkelijke zaak waar het om gaat. Zaterdagavond; Kassa, een programma dat diverse zaken, met bijbehorende leveranciers, aan de tand durft te voelen. Van pensioenverstrekkers, banken, verzekeraars of andere zich graag verrijkende instantie over de rug van de consumenten, ze komen allemaal, met woord en weerwoord, bij Felix aan de tafel.

Bellen, met dat mobiele geval, een jungle van contracten, mogelijkheden, cadeautjes en voorwaarden, die kleine altijd onleesbare lettertjes onderaan de ‘super verleiding’, het allerlaatste nieuwe model. Wie leest altijd alles, de neurts, gelukkig, want die stellen het dan, voor de koper altijd te laat, aan de orde.

Telefoonmaatschappijen, KPN, Telfords, Vodafoon en mogelijk nog vele andere, want als de grote broers het doen, waarom zou ik dan als klein mee-etertje uit de ruif het niet doen? Het afrekenen per minuut, terwijl ik zeg maar één minuut en zestien seconden de love-of-my-live welterusten wens, heerlijk romantisch, per mobiele of is het morbide, maar wel als je dit elke avond tien keer doet, uiterst kostbaar.

Eén minuut en  zestien seconden, wereldtijd op de bijpassende afstand richting je geliefde, maar in de boeken kom je voor twee minuten rond en dus nooit in aanmerking voor een nominatie naar de Olympische Spelen in Londen. Als een slak ga je door het ‘liefdesadoratieleven’, op snelheid geklopt door de chronometer van de belcompanies, veelal ook nog sponsor van de Olympische gedachten. Maar in hun vaandel staat niet opgenomen; ‘meedoen is belangrijker dan winnen’, nee, hun slogan is meer, en daarop wordt de sponsorbijdrage mogelijk bepaald, per seconden, nee, per minuut; ‘meedoen en betalen is belangrijker dan winnen’. Ja, dan sluiten ze winst op de beurs of op de jaarcijfers uit, maar dit terzijde.

De slager, de groenteboer of de visboer, voor mijn heerlijke portie maradaìkies, doen eerlijker zaken, open en bloot op de weegschaal binnen oog bereik, dan deze super geldwolven achter computerschermen die ik niet kan controleren.

Je belt één minuut en zestien seconden, dat is per minuut één euro. Dus ik zou moeten afrekenen, één euro en zestien cent. Nee, op dat stuk papier dat aan het einde van de maand binnen komt glijden via de gleuf of per mail staat voor de liefdevolle wens een bedrag van twee euro, oeps.

Klantenservice eens bellen, want dertig dagen per maand, maal één euro zestien had ik als budget opgenomen in mijn kosten patroon der liefde, maar twee euro per wens? Sorry, love, maar dat wordt eens per twee nachten slapen met mijn lieve woordjes, want het kan er niet meer vanaf.

Omgezet naar de prijs per minuut is het dus dertig maal één minuut zestien genieten van liefde, maal één euro, dat is 116 cent per gesprek. Nee, het liefdesspel per mobiele kost het bedrag van twee euro, twee honderd cent. Dertig maal 1,16 is 34,80 per maand, maar met die zakkenvuller per minuut is dat 60,00 per maand, bijna het dubbele van wat ik werkelijk gebruik.

Waar valt die onder, handig zaken doen, misleiding, bedrog of fraude, maar ik voel me genaaid. Sorry, love maar bellen is duurder dan naar de hoeren gaan. Daar maak je een afspraak per half uur, uur of alleen voor een snelle afwerking van de behoefte, dus waar voor je geld voor wat je hebt afgesproken. En als het lekker was, dus ietsje meer ligt in dit geval niet in de weegschaal, geen na’trekking’ voor geleverde diensten. Klaar en duidelijk.

Maar terug naar het ‘kabbelen der drollen voor een sluisdeur’, de belcompanies met hun argumenten waarom deze afrondingen, een soort van siliconenbehandeling van mij rekeningen, ‘een Helwegenbehandeling’. Ja, maar we hebben zus en we hebben zo, de consument wenst het nieuwste van het nieuwste model telefoon gratis bij en abonnement. Gelul, jullie verkopen belminuten, of eigen eerlijker belseconden, en vergeet het ding waarmee dit moet gebeuren. Ik neem een abonnement, sluit en contract, en dat is het, niks meer en niks minder. Vervolgens ren ik naar een winkel waar ze het summum van het summum verkopen. Om voor het apparaat waarmee ik dat contract op kan eten, verbrassen en mogelijk terug mag komen bij mijn love, na gedane boetedoening – nieuwe i-phone of blackberry -.

De slager, de groenteboer of wie ook maar per gram, ons of per kilo zijn waren aan de man brengt; mag het ietsje meer zijn, nee, ik wil exact 116 gram voor één euro zestien, want ik heb niet meer in mijn portemonnee, sorry.