Geen probleem slager, en vervolgens wordt het heerlijke vers gedraaide ‘bijna sulfietvrije’ gehakt netjes in een cellofaantje verplakt, voorzien van een barcode voor de kassa en kan ik naar huis voor het creëren van heerlijke eigen gemaakte ballen, sorry na braden, balletjes gehakt, zoals we hier zeggen; keftèdaikies.
Dit is allemaal nog redelijk eerlijk, je koopt vierhonderd dertig gram gehakt voor een prijs van, even makkelijk, tien euro de kilo, dus vier euro en dertig cent. Betalen voor wat je krijgt.
De inleiding is eruit, nu de werkelijke zaak waar het om gaat. Zaterdagavond; Kassa, een programma dat diverse zaken, met bijbehorende leveranciers, aan de tand durft te voelen. Van pensioenverstrekkers, banken, verzekeraars of andere zich graag verrijkende instantie over de rug van de consumenten, ze komen allemaal, met woord en weerwoord, bij Felix aan de tafel.
Bellen, met dat mobiele geval, een jungle van contracten, mogelijkheden, cadeautjes en voorwaarden, die kleine altijd onleesbare lettertjes onderaan de ‘super verleiding’, het allerlaatste nieuwe model. Wie leest altijd alles, de neurts, gelukkig, want die stellen het dan, voor de koper altijd te laat, aan de orde.
Telefoonmaatschappijen, KPN, Telfords, Vodafoon en mogelijk nog vele andere, want als de grote broers het doen, waarom zou ik dan als klein mee-etertje uit de ruif het niet doen? Het afrekenen per minuut, terwijl ik zeg maar één minuut en zestien seconden de love-of-my-live welterusten wens, heerlijk romantisch, per mobiele of is het morbide, maar wel als je dit elke avond tien keer doet, uiterst kostbaar.
Eén minuut en zestien seconden, wereldtijd op de bijpassende afstand richting je geliefde, maar in de boeken kom je voor twee minuten rond en dus nooit in aanmerking voor een nominatie naar de Olympische Spelen in Londen. Als een slak ga je door het ‘liefdesadoratieleven’, op snelheid geklopt door de chronometer van de belcompanies, veelal ook nog sponsor van de Olympische gedachten. Maar in hun vaandel staat niet opgenomen; ‘meedoen is belangrijker dan winnen’, nee, hun slogan is meer, en daarop wordt de sponsorbijdrage mogelijk bepaald, per seconden, nee, per minuut; ‘meedoen en betalen is belangrijker dan winnen’. Ja, dan sluiten ze winst op de beurs of op de jaarcijfers uit, maar dit terzijde.
De slager, de groenteboer of de visboer, voor mijn heerlijke portie maradaìkies, doen eerlijker zaken, open en bloot op de weegschaal binnen oog bereik, dan deze super geldwolven achter computerschermen die ik niet kan controleren.
Je belt één minuut en zestien seconden, dat is per minuut één euro. Dus ik zou moeten afrekenen, één euro en zestien cent. Nee, op dat stuk papier dat aan het einde van de maand binnen komt glijden via de gleuf of per mail staat voor de liefdevolle wens een bedrag van twee euro, oeps.
Klantenservice eens bellen, want dertig dagen per maand, maal één euro zestien had ik als budget opgenomen in mijn kosten patroon der liefde, maar twee euro per wens? Sorry, love, maar dat wordt eens per twee nachten slapen met mijn lieve woordjes, want het kan er niet meer vanaf.
Omgezet naar de prijs per minuut is het dus dertig maal één minuut zestien genieten van liefde, maal één euro, dat is 116 cent per gesprek. Nee, het liefdesspel per mobiele kost het bedrag van twee euro, twee honderd cent. Dertig maal 1,16 is 34,80 per maand, maar met die zakkenvuller per minuut is dat 60,00 per maand, bijna het dubbele van wat ik werkelijk gebruik.
Waar valt die onder, handig zaken doen, misleiding, bedrog of fraude, maar ik voel me genaaid. Sorry, love maar bellen is duurder dan naar de hoeren gaan. Daar maak je een afspraak per half uur, uur of alleen voor een snelle afwerking van de behoefte, dus waar voor je geld voor wat je hebt afgesproken. En als het lekker was, dus ietsje meer ligt in dit geval niet in de weegschaal, geen na’trekking’ voor geleverde diensten. Klaar en duidelijk.
Maar terug naar het ‘kabbelen der drollen voor een sluisdeur’, de belcompanies met hun argumenten waarom deze afrondingen, een soort van siliconenbehandeling van mij rekeningen, ‘een Helwegenbehandeling’. Ja, maar we hebben zus en we hebben zo, de consument wenst het nieuwste van het nieuwste model telefoon gratis bij en abonnement. Gelul, jullie verkopen belminuten, of eigen eerlijker belseconden, en vergeet het ding waarmee dit moet gebeuren. Ik neem een abonnement, sluit en contract, en dat is het, niks meer en niks minder. Vervolgens ren ik naar een winkel waar ze het summum van het summum verkopen. Om voor het apparaat waarmee ik dat contract op kan eten, verbrassen en mogelijk terug mag komen bij mijn love, na gedane boetedoening – nieuwe i-phone of blackberry -.
De slager, de groenteboer of wie ook maar per gram, ons of per kilo zijn waren aan de man brengt; mag het ietsje meer zijn, nee, ik wil exact 116 gram voor één euro zestien, want ik heb niet meer in mijn portemonnee, sorry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten