Op een maandagmiddag breng ik een vriendin, na een gezellige vakantie op Paros, naar het vliegveld voor haar terugreis en daar speelt zich het volgende af.
Het is jammer of hoera, terug naar huis, terug naar het werk, met al weken lang een belangrijke afspraak in de agenda, dat is goed voor de business. Maandagmiddag vier uur vijf, vanaf Paros Airport-je naar Athene, alles bij elkaar in een half uurtje, even wachten en een uur of drie later doorvliegen naar Brussel. Kat in het bakkie zou je zeggen, zeker wanneer het toestel van Olympic om kwart voor vier een keurige landing maakt en zeven en dertig enthousiaste komers naar Paros uit haar binnenste de vrijheid geeft.
Keurig op tijd, minimaal een uur van te voren en daarnaast ook, de avond voorafgaand, via internet en telefoon haar deelname aan de vlucht van hedenmiddag gemeld en bevestigd. Wat kun je nog meer doen dan dat, de rekening was reeds lang betaald, direct bij de boeking van de vlucht meer dan een maand geleden.
Koffer met bagage niet in het extreme gevuld met lokale kaas en flessen ouzo, achttien kilo en dus nog twee speling, een tasje als handbagage, dus aan het overgewicht kan het ook niet liggen.
Op de Airport melden bij de incheck, sorry, maar u bent de eerste reserve op de lijst van deelnemers, zeg maar rugnummer dertien op deze vlucht. Ja, maar hoe kan dat nu, ik heb dat en dat en dat en dat gedaan en nu mag ik mogelijk niet mee, ik moet doorvliegen, vanavond nog, naar België. Ai, dat zou een excuus kunnen zijn, naar België – dit is door een Hollander geschreven, andersom hadden ze natuurlijk gezegd; een goedkoop vluchtje geboekt zeker en nu op de blaren -. Gezonde en soms hilarische vergelijken en ‘aanvallen’ op elk zo zijn hebbelijkheden en onhebbelijkheden, houd je scherp.
En die mensen daar komen later binnen dan ik en zij mogen wel, zij hebben wel een instapkaart gekregen.
Ja, u heeft wel bevestigd maar geen instapkaart uitgedraaid via internet. Er staat nergens dat dat moet en heb ik dus ook niet gedaan, bellen moest ik en dat heb ik wel gedaan. Sorry, maar u bent reserve en moet wachten wat de piloot gaat doen.
Er zit niets anders op dan zitten en afwachten, wachten of je wel of niet tot de uitverkorene zal behoren, of de piloot je gezicht aanstaat en je niet een teveel aan bagage mee torst op je reis. Wachten en afwachten, meer kun je niet doen, ja, zoals de anderen die in het zelfde schuitje willen meevliegen en niet mogen, tetteren tegen de grondstewardessen. Maar die kunnen en mogen niets en hoeven niets, grondstewardessen gaan de lucht niet in, die blijven zitten waar ze zitten en verroeren zich niet, vooral niet.
Eindelijk komt er beweging in zo’n blauwwit geklede dame op hoge hakken, een verlossend woord hoopt iedereen, ze mag mee, hoera. Mispoes, Olympic truc, sorry, geen misplaatste grap, bittere werkelijkheid, er mogen slechts vijf personen mee en hun bagage. Je meent het niet, de airco gaat spontaan sputteren en proesten, want die kan het plotseling hoog oplopende temperatuurverschil en de ontstane verhitte stoomwolken uit de oren van de overige reizigers niet verwerken, slechts vijf van de bijna twintig passagiers mogen mee. Het luchthavengebouwtje is niet echt ruim bemeten, met daarin ook een lopende band voor het scannen van de koffers met daarachter een diender van de lokale politie om zaken in het oog te houden. Gelukkig voor hem achter de machine en uit de vuurlinie van het ontstane verbale geweld na een gedane mededeling die niet geheel in goede aarde is gevallen.
De wens van het eiland om een groter vliegveld ligt al heel wat jaren op de plank. Doe drie maal per week zo’n mededeling en spontaan wordt het vliegveld verbouwd en voorzien van een heel lange landing- en startbaan en een vertrekhal waar een vliegtuig in kan parkeren.
Eén van de reizigers is een man die driemaal per week gebruik maakt van Olympic om in Athene te komen, honderd dertig kilo schoon aan de haak schatte ik zo in en die mocht dus niet mee. Hoe doe je je zaken in Griekenland?
Zijn uitbarsting deed de uitbarsting van Santorini vervagen tot een rotje tijdens Oud- en Nieuw en de daarbij ontstane aswolken zouden minimaal voor het komende seizoen elk vliegverkeer in de Egeïsche Zee en omgeving hebben platgelegd. De man ontplofte echt letterlijk en zo her en der vlogen de meegekomen en mee te nemen goederen en bagageonderdelen door de hal van het gebouw. Schuimbekkend van woede keerde hij zich richting de zich achter de doorlichtmachine verschuilende agent, die natuurlijk aan de mededeling verder ook niets kon en kan veranderen, van wat dit nu allemaal wel was en hoe dat allemaal maar kon. De agent kon uitsluitend de man proberen te kalmeren en hem richting een taverna te loodsen om achter een ijskoude ouzo tot rust te komen en het de andere dag weer te proberen of toch maar de ferry te nemen. Want vandaag wordt het niets meer dat vliegtochtje, vijf mogen er mee, meer niet.
De grote vraag? Waarom dan wel? Er is geen wind, ja, dat wisten we al een paar weken, want de temperaturen waren regelmatig gestegen tot zo’n vijfendertig graden en dan zonder één zuchtje wind is het dan redelijk warm te noemen. De kiters lagen voor ‘dood’ bij Pounta en konden ook niet vliegen, de zeilboten in de diverse haven bewogen amper aan de moringen in de baai en dan komt Olympic ineens met de mededeling, er staat geen wind en dus maar vijf vandaag.
Landen op Paros levert geen problemen op, maar opstijgen van het te korte startbaantje is een probleem en als er dan geen wind staat komt het toestel niet van de grond en wordt het spontaan, een paar honderd meter verderop, een Olympic ferry. Daar zijn die propeller dingen niet op gebouwd en de kans dat Athene wordt bereikt is nihil, wat, nul komma nul.
Dat was nog eens een duidelijk antwoord op de grote vraag en daar konden de overige passagiers het mee doen. Ineens vanuit het bijna niets, een grondstewardess met glunderende oogjes. Een blijde boodschap, dus iedereen direct in blijde verwachting van wat er ging komen. Er mochten er nog twee extra, uitsluitend dames in verband met het gewicht, mee van de piloot, alleen zonder bagage, die moest achterblijven op Paros.
Ik, de wegbrenger, kijkt zo eens even naar de boze vluchtloze man, de honderd en dertig schoon aan de haak en zeg tegen hem, als we allebei een rokje aantrekken komen we nog niet in aanmerking, we hebben te veel persoonlijke bagage denk ik zo, pech.
Hij kon nu gelukkig de humor daarvan inzien en klom vervolgens, na de teleurstellende mededeling van de grondstewardess, in de mobiele om zijn terugtocht naar Parikia te regelen.
Slechts vijf met plus twee zonder, zonder enige alternatief om vanavond nog de vlucht naar België te halen. De supersnelle ferry naar Lavrio was om drie uur al vertrokken en nu resten uitsluitend nog de Blue Star om zeven uur vijf en veertig of de Speedrunner om negen uur dertig, maar beiden pas komen pas na elven aan in Pireaus.
Hotel op Paros en morgen met de boot naar Pireaus of toch maar de Blue Star en een hotel in Pireaus boeken. Eerst maar eens even het reisbureau bellen of er nog tickets zijn voor vanavond, ja, doen en voor die twee andere Fransen, op weg naar Marseille, ook maar.
Hotel Triton bracht uitkomst om op één oor te kunnen gaan en dan de andere ochtend rustig richting Athene Airport. Vier uur ferriën, nachtje slapen en een uurtje bussen om daar te komen waar je eigenlijk een half uurtje voor had gepland. Zo, dat was geregeld en nu wie zal betalen, o ja, simpel, Olympic.
De grondstewardessen kregen het ineens heel druk, tickets Paros naar Athene terugbetalen en een vergoeding uitkeren om de ferry, het hotel en het vervoer naar de Airport te betalen. Twee honderd en vijftig euro per persoon in zijn totaliteit of je moest er voor kiezen om bij aankomst in Pireaus direct naar de Airport te gaan, melden bij de Olympic balie en daar vragen voor een hotel. Olympic brengt je naar en haalt je op van het hotel en deze kosten worden betaald door Olympic, dus niet afgetrokken van de cheque die je hebt ontvangen.
Twintig passagiers die allemaal al een kleine zeventig euro hadden betaald voor hun ticket minus zeven, vijf plus twee, moeten dus allemaal zeventig en honderd tachtig euro ontvangen. Het hele vluchtje levert Olympic zeven maal zeventig euro, zeg maar vijf honderd euro op. Ontvangen geen dertien maal zeventig euro, verliespost van een kleine negenhonderd euro en ze moeten uitkeren dertien maal honderd en tachtig euro. Drie en twintig honderd en veertig euro verlies op één vlucht van een half uur. Dan is er nog geen sprake van de kosten van de vlucht, hoezo een tekort bij Olympic Air.
Nu hebben we het over géén wind, maar het komt regelmatig voor dat er een stevige bries van zeven of acht bofor over de landing- of startbaan, afhankelijk welke richting er is gekozen, blaast en dan is het stijgende vermogen weer te groot en wordt er helemaal niet gevlogen, maar wel eerst allemaal de tickets verkopen met bijbehorende doorvluchten, kassa.
’s Morgens weet de verkeersleiding toch wat de weersverwachtingen zijn voor de komende dag en kunnen ze toch inschatten dat er problemen te verwachten zijn om te vliegen van en naar de eilanden. Sein de reizigers voor die dag vooraf in wat er wordt verwacht, dan kunnen zij hun ticket inwisselen voor geld of een ferryticket en zo toch op tijd zijn voor hun doorvluchten, geen extra kosten en minder stress en ergernissen.
Olympic Air, kampioen voor vluchten met hindernissen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten