Het nieuws stopt, maar de wereld draai door of dol...

Het staken blijkt besmettelijk binnen de grenzen van Griekenland, want zo maar opeens liggen er geen kranten meer in het rek, geeft de televisie geen nieuwsprogramma’s meer en de websites met blogs van de diverse kranten gaan over de houdbaarheidsdatum heen.

Het protest gaat om een betere arbeidsomstandigheden en de (noodzakelijke) hervormingen van de arbeidsmarkt. De gemaakte afspraken in de diverse CAO’s, collectieve arbeidsvoorwaarden, zouden minder stringent toegepast gaan worden, sjoemelen in de marge.

Nu hebben de media het moeilijk, geen wonder zou je zeggen als je ziet hoeveel papier, met zin en onzin, er elke dag en zeker elk weekend de straat wordt opgestuurd. In een huidige markt waar de adverteerder de hand angstvallig op de knip houdt en de consument, de lezer van al dat papier, ook even nadenkt voordat hij of zij een paar euro, al snel vier tot vijf voor ene krant met diverse bijlagen, dvd’s, life style magazines, boekwerken en wat al niet meer, zelfs tot tassen en kledingstukken toe, uitgeeft. Zeker als het zelfde nieuws een half uur later, achter het genot van een vers kopje koffie of een freddootje, voor noppes over het scherm rolt. Eigenlijk met de komst van al die websites is het uitgeven van papiernieuws tot een bijna overbodige noodzaak geworden.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat het in handen hebben van zo’n stapeltje berichten een ‘echt gevoel’ geeft, zeker op zondagochtend, terrasje op het Syntagmaplein, zicht op het domein der regering waar een groot deel van de inhoud van de papierwinkel zich afspeelt. Want daar bezuinigt geen Griek op, koffie, terrasje, iets te sweet’en, krantje, mensen kijken of discussiëren op luide en voor iedereen verstaanbare toonhoogte over het nieuws van de dag en de wereld, zojuist gelezen, vers van de pers, nog wel en nog lang.

Er zijn dus redenen te over om je bezorgt te maken over je baantje als schrijver van nieuws, maar of staken dan het juiste middel is? Terwijl juist deze ‘groep in de problemen’ alle mogelijke middelen binnenhandbereik heeft om ‘op het scherpst van de pen’ hun mening kenbaar te maken en de publieke opinie te ‘bewerken’. Creatief schrijven en de zaak benaderen, journalistieke creativiteit...

Waarheen lijdt of leidt de weg..?

Na de grote zomervakantie, de school gaat weer beginnen, hoera, hoera. Een compleet nieuwe instroom van autochtone en allochtone leerlingen. Ik, net terug van een welverdiende tournee door Marokko en daar een gezond kleurtje aan over gehouden, laten we zeggen, ik zou zo in aanmerking kunnen komen als Marokkaan. Het taalgebruik iets beter aanpassen, beetje leren sissen en ik kom een heel eind. Mijn naam, in dit voorbeeld, was en is geen probleem, vader Marokkaans, moeder Hollands en mijn voor- en achternaam verraden vaders kant, al ben ik volkomen Hollands opgegroeid en vindt frikadelletje speciaal of een varkenvlees kroketje lekkerder dan een bak couchcouch.

Na deze vakantie heb ik me voorgenomen toch nog maar weer eens een poging te ondernemen om nog iets van mijn studie te gaan maken en daarbij krijg ik opeens hulp uit onverwachte hoek.

Mijn inzet tijdens de lesuren wordt ineens extra beloond, niet naar het aantal fouten, want die schriftelijke overhoringen zijn aan het einde van het bezoek aan de leraar roder dan de loper tijdens uitreiking van de Oscars. Meer punten op basis van mijn inzet, super, zeker als de helft van het aantal behaalde punten meetelt voor het eindexamen. Dus, wat kan er nog fout gaan om het fel begeerde diploma aan de muur te kunnen hangen?

Zo wordt een jaartje inzet beloond en kan ik op naar de grote finale met alvast enig krediet in de schooltas. Het eindexamen is een hakken over de sloot geval, maar door de positieve invloed van de ‘inzetcijfers’ slaag ik met vlag en Marokkaanse wimpel.

Niets aan de hand zou u zeggen, maar een autochtone leerling, met zelfde inzet en de zelfde hakken aan het einde van dagen zweten en ploeteren, haalt het dus net niet, Hollandse vlag half stok, want de ‘inzetcijfertjes’ aan zijn of haar kant liggen, afhankelijk van welke vakken, gemiddeld 0,4% tot 0,6% lager dan bij allochtonen. Heeft de allochtone leerling een pakketje ‘buitendegrenslerenspreken’ opgenomen, dan loopt dit zelfs op tot 1% verschil.

Dit kan toch niet waar zijn, waar zijn we bang voor, de reputatie van de school? Veel allochtone leerlingen en het percentage dat er slaagt is nihil, ligt dat aan de school, ligt dat aan de leraren, ligt dat aan het aangeboden lesmateriaal, ligt dat aan de leerling, ligt het aan het verschil in taal en cultuur, zeg het maar.

Kijk uit met uw oordeel, voor u het weet wordt u beschuldigd van discriminatie en vooroordelen over medemensen die geheel anders denken over het gebruik van de aangeboden middelen om een goed en vrolijk bestaan te kunnen gaan lijden of leiden.

Misbruik en in vele gevallen, onwil, onverschilligheid, gemakzucht en de kans om op straat sneller geld te maken om de blits uit te hangen, nu de macho te zijn en niet aan een toekomst te denken.

Denk eens goed na, de hulp komt op een presenteerblaadje vol met kansen en ruggensteuntjes om er nog iets van te gaan maken. In Marokko of Turkije liggen je kansen heel anders dan in Nederland. Pak die %-tjes voordeel..!

Blauw, meer blauw, veel meer blauw op straat..?

Zou dit nu werkelijk helpen tegen een maatschappij waarin elementen rondlopen die voor geen enkele reden vatbaar zijn, zich vervelen en dat afreageren op de medemens. Een tekort aan geld, niet om te eten, nee, voor het allerlaatste nieuwe model mobiel of scooter, want anders ben je niemand, hoor je er niet bij, ben je een loser.

Dat is één categorie, dus een aantal uiterst gefrustreerde, aan de rand van de samenleving hangende figuren, autochtonen en allochtonen, die moeten zien te functioneren op een normale manier en daar geen kans toe zien of willen zien.

Dan hebben we een categorie, ‘kanshebbers voor de Nobelprijs der Criminaliteit’, toekomstige kostgangers van de heer Opstelten, de man van het verdubbelen van de bonus na gedane arbeid, mits gepakt natuurlijk.

Want daar zit de bottleneck, de kans dat je wordt gepakt voor wat je hebt gedaan. Slechts één derde van de gepleegde zaken, maakt niet uit wat, maar hoofdzakelijk de overvallen op winkeliers en sinds kort ook direct bij de mensen thuis. Veelal gepaard gaand met een overdosis aan extreem geweld, waarbij het slachtoffer of slachtoffers voor langere tijd een verblijf wordt gegarandeerd in een ziekenhuis of zelfs met de dood tot gevolg.

Uiterst lucratief blijkt in de praktijk, want met bivakmutsje en een groot kaliber kanon. Uiterst eenvoudig aan te schaffen in bijna elke kroeg op de hoek of anders laat je een briefje achter met het gewenste model en het formaat gaten in het potentiële slachtoffer, morgenavond tegen contante betaling af te halen.

Ik heb zo mijn twijfels of meer blauw op straat deze tendens kan doorbreken, naar mijn mening zou meer ‘incognito’ op straat een veel beter middel kunnen  zijn. Die auto met al die mooie fluoriderende strepen werkt ongetwijfeld preventief, op het moment dat de dader iets zou willen, effe wachten, nog effe wachten, nog maar effe wachten, ja, nu is hij de hoek om, nog even geduld, dus nog effe wachten tot het blauwe zwaailicht een paar straten verder is en dan...

Als een kamikaze, zwaaiend met model volgens het verlanglijstje, binnenstormen en ik wil de kas, de kluis en als je niet luistert, snel, ook jou en daarbij deelt de dader een fikse dreun uit met de achterzijde van het kanon om zijn woorden kracht bij te zetten. Nog niet snel genoeg of tegensputteren, laat staan terugvechten, boem, rien ne va plus, de komende dagen vechten voor je leven, als je het redt, voor de rest van je leven, tussen de oren. 

Voor het publiek staat dat blauw schitterend en zou dus een gevoel van veiligheid moeten geven, ja, dus, zolang in het zicht van. Daarna, en daar kan geen enkele agent iets aan doen, laat dat voorop staan, gebeurt het pas.

Onopvallend, aanwezig zijn op plaatsen waar regelmatig ‘iets’ gebeurt dat het daglicht niet kan velen. Zo kun je door te observeren wellicht vele malen meer voorkomen dan het duidelijk zichtbare blauw, niet dat dat van de straat zou moeten, want ook juist het op het juiste moment passeren van het blauw verraadt een potentiële dader of daders aan de stillen.

Zodra er kans kan worden gezien meer daders op te pakken is de eenvoud om de ontmoedigende boodschap de ‘wereld’ in te sturen uitermate eenvoudig. Gepakt, snelrecht en zitten of naar een werkkamp.

Volgens de experts geeft het aantal maanden zitten je op de straat weer een bepaalde status, een treetje hoger in de pikorder, toepasselijke naam, ik order en jij pikt al het welzijn, maar dan moet je wel een jaartje of twee er op hebben zitten.

Dat werkkamp draagt tenminste ook nog wat bij aan de maatschappij, Oost-Groningen, aardappelvelden zat, op de knietjes van ’s morgens, laten we geen onmensen zijn, zeven uur is wel een mooie tijd, tot ’s avonds zes uur. Elf uur werken, met een uurtje pauze om te pissen, te poepen en wat te eten en te drinken. Voor de rest rapen, rooien, en netjes en niets laten liggen, je quotum halen van de dag, zoveel kisten en pas dan krijg je ‘s avonds eten. Niet gehaald, geen eten, voor ‘straf’. Je hebt geen kind aan ze, te moe om nog een blik, kan niet want ze krijgen uitsluitend vers van het land voorgeschoteld, naar de televisie te werpen, de oogleden hangen op de knieën, die stijf zijn van het in de klei rond kruipen, morgen half zes, zeven uur beginnen. En maar hopen, elke dag weer, dat het niet gaat regenen, lekker zuigend.

Meneer Opstelten, u mag gerust de strafmaat verdubbelen, aardappels genoeg en als die op zijn, de bieten. Mocht de ‘dubbel’ dan nog niet zijn voltooid, omspitten met het handje voor het volgende seizoen, de nieuwe, lekker. Wellicht voor de collega krimi’s, de nieuwe lichting die ongetwijfeld komt, of voor het uitdienen van het reeds zelf afgesloten contract met Justitie.

Helemaal niks geen uitwisseling van opgedane ervaringen in de praktijk op de binnenplaats van het ‘vakantieoord’ of tijdens de spelletjes middag, twee beurten overslaan want je zit in de gevangenis, maar je ontvangt wel je uitkering.

Af en toe heb ik zo het idee dat je beter in de bajes kunt zitten, dan in een verzorgingshuis. De termen vallen een beetje vreemd uit, verzorging zou je toch van verwachten, een helpende hand bij het wassen en aankleden, het helpen drinken van een kopje koffie of het voorlezen van de krant als je daar zelf niet meer toe in staat bent. Sorry, maar daar hebben we geen tijd voor, het aantal wachtenden voor u is nog veel, héél veel...

Terwijl de heren en dames, oké, ze kunnen niet even naar de PC voor een boodschapje zoals ze normaal waren gewend te doen, maar voor de rest hebben ze het niet echt zwaar. Dagelijks de mogelijkheid tot een bezoek aan de gym, voor de conditie en oh wé, als er ergens een spiertje dienst weigert, dokter ik kan vandaag en morgen geen zakjes plakken, gescheurd denk ik. Ik schrijf een receptje voor je, pijnstillers, af te halen bij de apotheek op de ‘drugsvrije vleugel’ tussen negen en twaalf en twee en vier uur. En een bezoek aan de therapeut lijkt me ook wel noodzakelijk.

Moet je eens mee komen in het huis der verzorging, de pijnstiller met ingebouwd slaapmiddel is snel vergeven. Nu zal de blessure niet veroorzaakt zijn door een bezoek aan de gym, maar eerder eentje van het kaliber, pijn in de rug van het lange liggen of scheefhangen in de leunstoel voor het raam, aan de verkeerde kant van de geraniums.

Maar een bezoek aan of een bezoek van een therapeut, effe wachten, nog effe wachten en hopelijk komt hij om de hoek en stopt hij of zij bij jouw bed. Ik heb zo’n, oké, ik kom morgen terug, want ik heb er nog een aantal vandaag, dus effe geduld, tot morgen.

Je zal er maar moeten werken en de werkdruk met z’n allen niet aan kunnen en zo de ‘opbouwers van onze welvaartsstaat’ ten onder zien gaan, effe wachten en dan is deze generatie uitgestorven en heeft niemand meer ‘recht van spreken’.

Wie zijn  er nu de veroordeelden, de gevangenen..? 

Er wordt netjes voor de gevangenen gezorgd, keuzemenu per dag, inclusief de persoonlijke wensen, ietsje meer zout, sla in plaats van andijvie of geen vlees en gebakken in plaats van gekookte aardappeltjes, nieuwe graag met een mosterdsausje. Bull shit!

Meneer Opstelten, wanneer wordt u echt wakker en zet u de boel eens echt ‘Op Stelten’, de knuppel in het criminele hoenderhok, aanpakken die handel.

Dank u wel, slaap lekker en droom er eens rustig een nachtje over, eentje is genoeg hoop ik..?

Ik ben zo blij...

Ergens, een paar weken terug, zomaar ineens, vanuit het niets, een programma op televisie met vervolgen elke week weer.

Die eerste uitzending was een toevalstreffer, Journaal bekeken en nog even blijven plakken. En dan komt het, een greep uit autorijdend Nederland giert over het scherm. Nu wil het geval dat ik dagelijks wordt geconfronteerd met de rijkunsten van Grieken, dat is soms hilarisch en uiterst ‘gevaarlijk’, maar bij het zien van deze beelden voelde ik mij heel gelukkig, want dit soort rijgedrag gaat elke proporties te buiten.

Onzekerheid in het verkeer brengt voor medeweggebruikers vaak de vreemdste capriolen en reacties  teweeg. Daar is nog wel begrip voor op te brengen, maar de andere kandidaten die opgaan voor ‘De Slechtste Chauffeur van Nederland’ hebben hun rijbewijs daar vrijwillig voor ingeleverd. Hou’en zo zou ik zeggen, nooit meer de weg op. Nee, dan mogen ze in het programma een poging ondernemen om het roze papiertje weer terug te verdienen, elke week eentje. Elke week weer een kamikazepiloot, een ongeleid projectiel terug in het verkeer. Ze moeten een keuze maken, maar eigenlijk zou je de ‘deskundige jury’ de raad moeten geven af te zien van teruggave.

Wanstaltig gedrag, potentiële moordenaars die onder het toeziend oog van de Nederlandse televisiekijker, gelukkig op een afgesloten circuit, hun rijvaardigheid ten toon spreiden. 

Enige controle over het in verschillende maten aangeleverde voertuig, van koekblik tot Rolls Royce, hebben ze niet, speciaal aangebrachte zaken als binnen- en buitenspiegels weten ze niet waar deze voor of hoe gebruikt moeten worden en de her en der geplaatste obstakels van ‘minimaal formaat’ om stuurvaardigheid en opmerkingsvermogen te testen zien ze totaal niet staan en ontdekken deze pas als ze als luciferdoosjes door het luchtruim razen. En de verkeersborden krijgen plotseling een heel andere betekenis dan waarvoor ze ontworpen zijn en de spelregels die in het verkeer gelden weten ze niet of lappen ze aan hun laars.

Kortom; ik ben zo blij dat ik tussen de Grieken rij...

Waarom is legaal liegen toegestaan..?

Erg genoeg, een compleet bedrijf en dat van de buurman is de as. Dat kan gebeuren en als dat, zoals in dit geval een chemisch bedrijf is, is voorzichtigheid voor onze volksgezondheid, direct en indirect, via bluswater, neerslag op de gewassen en de gronden waar ons (melk)vee loopt te grazen, geboden.

Televisieploegen van links, rechts, voor en achter het brandende bedrijf vandaan doen verslag, live, met telkens weer een brandende vraag aan alles wat maar wil, mag en kan praten, ‘komen er ook gevaarlijke stoffen vrij bij deze ‘barbecue van potjes en zakjes met levensgrote doodskoppen erop’ of valt het mee?’

Het lijkt wel of er maar één antwoord op de lippen ligt bestorven, nee, nee, de brandweer doet metingen en daaruit blijkt dat er niets vrijkomt. Ik hoor nog zo een expert zeggen, met een microfoon onder de neus, dat er zelfs bij een zomerse ‘normale barbecue zonder doodskoppen’ al meer vrijkomt dan we zelf in de gaten hebben. Dus als een heel blok van een fenikslocatie op zaterdag en zondag de briketten laat spreken is het al snel spraken van een kleine milieuramp. In een gemiddeld keukenkastje, meestal direct onder de spoel-maar-weg-bak, staan producten waarmee je een brandweerman in een oogwenk kan veranderen in een uitverkorene van Mars, een aliën die zo mee kan spelen in de eerste de beste van Steven Spielberg. Als je dan de beelden over de beeldbuis ziet rollen van een Moerdijkbrandje van aardige omvang, géén enkele kans op wat dan ook in de lucht, lariekoek, belazerderij, leugentjes om wat, ter voorkoming van paniek?

De vlammen zijn nog niet met de grond gelijk gemaakt of daar komen de tegengestelde berichten. Door experts, want zij zeggen dat er wel degelijk gevaarlijke stoffen in de door de explosies veroorzaakte gitzwarte rookwolken en in de door de regen neergeslagen roetwolken zitten. Volgens deze zelfde (petrochemische) kanjers kan er met de verschillende soorten stoffen een aardige cocktail worden vervaardigd, waarmee menig feestje kan worden opgeluisterd, succes verzekerd, een ziekenhuis vol.

Maar waarom krijg ik altijd het gevoel bij dat soort reportages dat de mensen die zonodig wat willen zeggen er omheen staan te draaien, de zaak gewoonweg voor staan te liegen. Voor mij is daar de term ontstaan ‘legaal liegen’.

Want nu sluit ik niet mijn ramen en deuren direct, laat ik toch mijn hond nog even uit, want het beest staat op springen en kan het ‘m toch niet laten doen op de vloerdekking in de woonkamer, wat dan? Adem ik, en mijn hond, dan toch koolwaterstoffen, benzeen, tolueen, haftaleen en weet ik veel welke ‘lenen’ nog meer - volgens die experts - in tijdens de wandeling voor het ledige van een hoge nood. Nee, volgens de metingen niet, maar velen hadden last van misselijkheid, brandende ogen en een droge keel - cocktail om te smeren in aantocht -, hoe verklaren ze dat dan?

Vele, vraagtekens en de oplossing zeker over een jaar of tien, als hele bevolkingsgroepen plotseling met eensluidende klachten zich bij de diverse huisartsen komen melden, uitgaande dat de gevolgen van mogelijk ingeademde stoffen dan pas de vernietigende werking hebben volbracht.

Hoe zit het met de langere termijn, via het gemorste water tijdens het blussen, sloten, rivieren, stukken land en zelfs de inmiddels al in het riool gelopen vervuilde smurrie? Het bluswater heeft een kleur aangenomen, dusdanig dat het ongeveer licht is uit gaan stralen en waarmee je een hele woonwijk ‘s avond de krant kan laten lezen.

Hoe krijg je al dat vervuilde water opgepompt en afgevoerd naar een reinigingsbedrijf? Volgens de reeds daar aanwezige expert op dat gebied, driftig wervend bezig om de klus straks te mogen klaren, is het een koud kunstje. Oké, dan zal zijn prijs ook niet al te hoog uitvallen voor de verzekeringsmaatschappij, want ook daar stonden ze direct klaar om hun zaken gedegen uit te zoeken waar wel en geen aansprakelijkheid ligt. Maximaal voor vijftien miljoen zijn de mixers verzekerd, als dat maar genoeg is om de klus netjes af te werken?

En ja hoor, twee dagen later komen de eerst verontrustende berichten via televisie, internet en kranten je huiskamer binnenzeilen, full speed, bijna brandend. In de sloten rondom de ‘place were you don’t want to be’ zijn kankerverwekkende stoffen gevonden. Er zat toch niets in die wolken en het bluswater, alles was toch veilig? De boeren in de omtrek wordt verzocht de bloem-, de savooie- en rode kolen te laten waar ze zijn en Guus kom naar h’us, wel voor de koeien, want die staan altijd op springen, ook in de stal, de varkens motten vreten, en de spruiten, of was het het hooi, moeten van het land. Ai, dat mag nu net niet, want ook die zijn niet veilig.

Ik laat voor ik dit stuk afsluit nog wat ruimte, want ongetwijfeld kan, wat moet, ik er de komende dagen nog wat tussen of bijschrijven, nieuwe ontdekkingen of schrikbarende stoffen. Maar dat kan pas als het Openbaar Ministerie (OM) de lijst met, op het moment van het feestje, aanwezige stoffen binnen het bedrijf bekend maakt, want die is op dit moment nog geheim. Oeps, geheim...

En ja hoor, daar is’tie alweer, de eerste aanvulling is binnen. De hulpverleners, de jongens die het vuurtje met de schuimmantel der liefde hebben moeten bedekken en de dames en heren die de brandslagen, die van links kwamen, moesten stoppen om de slangen van rechts voorrang te verlenen, de politie, hebben zich gemeld met gezondheidsklachten. De burgervader van Moerdijk roert zich in het potje der discussie, na eerst nog met een brede glimlach op de televisie te hebben verkondigd, ingefluisterd door de experts, dat er helemaal niets in de lucht hing te dwarrelen dat schadelijk kon zijn, wil nu ineens een groot bevolkingsonderzoek in zijn regio. Hoera, hoera, hoera..!

We gaan rustig door, maandagochtend, want in het weekend wordt er even niet over het milieu nagedacht of wat een brandje allemaal niet te weeg kan brengen, dan is het uitrusten en opnieuw opladen, lekker barbecuen onder de carport, kan toch geen kwaad.

Een verdwaalde geest heeft dan toch  nog wat moed bij elkaar weten te rapen en een lijst vrijgegeven van stoffen die waren opgeslagen. Een toxicoloog, een soort Flip de Tovenaarsleerling, kan vertellen dat er bijvoorbeeld dimethylaniline op dat blaadje voorkomt en dat dit juist een stofje is dat bij verbranding wel voor giftige dampen zorgt. Ook kan deze ‘gifmenger met ervaring’ vertellen dat er door verbranding chemische verbindingen kunnen ontstaan die pas na weken van onderzoek vastgesteld kunnen worden. Wordt ongetwijfeld vervolgt.

Brand goed, brand best, brand beter, maar het geeft dus wel een zooitje...

Staken, staken, gestaakte activiteiten...

Heel Griekenland en voornamelijk de eilanden, verstoken van boten, boten voor de noodzakelijke dingen, de mensen die van eilanden naar Athene moeten voor bezoeken aan bijvoorbeeld ziekenhuizen, familieleden, al dan niet in nood, of rechtbank voor het nu eindelijk eens afhandelen van die reeds meer dan vijf jaar slepende zaak. Ja, want eindelijk was er dan weer eens een zitting en dan kun je door de staking niet eens komen zitten en je woordje doen. Dan gaat er maar zo weer een maand of vier vijf overheen voordat je weer de kans krijgt om te komen zitten tijdens de zitting en dan is er een staking van de spoorwegen, de metro of de bussen en verschijnt de tegenpartij niet ter zitting. Komt u, een vriendelijke en niet aan te tornen mededeling van de rechtbank, dank u wel voor u komst en we zullen u binnenkort, dus wederom een maand of vijf later, maar weer eens terug.

Vele malen erger is het natuurlijk voor mensen die van eilanden komen waar de medische zorg op een laag pitje staat en aangewezen zijn op de ziekenhuizen van Athene. Je zult maar vreselijke pijnen of hartproblemen hebben en dringend naar het ziekenhuis moeten om er vanaf te komen, sorry, nu even niet, er gaat niets dobberend de haven uit, misschien morgen, overmorgen of volgende week.

Familie in nood, hangt af welke nood, hoge nood kan zelf nog wel worden geregeld, maar dringende noodzaak om wat voor andere reden dan ook, ook daarvoor geldt, u zult de ‘nood’ nog even op moeten houden, het is even niet anders.

Nu zal ik de laatste zijn om mensen die voor hun rechten opkomen terecht te wijzen, vrijheid van meningsuiting, zeker in Griekenland gezien zaken uit het verleden, is een ‘gouden recht’ en daar moet je gebruik van maken. Alleen is de grote vraag of het middel ‘staken’ de juiste manier is om de zaak duidelijk te maken. Een land in de problemen, het kan ook een bedrijf zijn, is gebaat bij een actie, ‘we werken allemaal een uurtje langer en hoeven geen extra salaris’. Daarmee help je de zaak en kun je later, wanneer een en ander weer een beetje op de rit staat met het verworven krediet eens bij de regering of de directie gaan shoppen. Shoppen voor betere betaling, betere arbeidsvoorwaarden of wat zoal meer gevraagd kan worden. Waarbij de toen geholpen partij nu de helpende partij moet worden, investeren in de toekomst en niet de zaak op het moment suprème, in dit geval het slechtste moment, ‘moment bodem inzicht’, naar de knoppen helpen.

Zoals in Athene, de haven van Pireaus voor meer dan een week op slot, compleet geblokkeerd door en teveel aan de kade liggende ferries, geen scheepsrat er in of er uit, trossen los Blue Star geen sprake van. En wat hebben ze nu eigenlijk bereikt, oké, hun mening is duidelijk, ze zijn het niet eens met de hele gang van zaken zoals die nu door de havens giert, maar het kan op dit moment ook niet anders, iedereen is de dupe van een ‘oud versleten en leeggeplunderd huishoudboekje der Griekse regering’. De luxe matrozen wensen 2% loonsverhoging met terugwerkende kracht tot het begin van het jaar en de reders willen niet verder gaan dan 0,5%.

Naar verluidt als de Griekse reders gezamenlijk hun portemonnee trekken is de hele schuld van Griekenland in één keer uit de Egeïsche Zee verdwenen en kunnen de noodzakelijke toeristen, ook voor de reders van de cruisers en ferries, weer opgelucht ademhalen en ongestoord, ‘en niet vastgekluisterd ergens op een eiland’, komen genieten.

Door hun acties hebben ze niet direct veel goodwill weten te kweken bij de rest van de bevolking en zeker niet bij de eilandbewoners. Daar zitten ze vast en zijn verstoken van de noodzakelijke bevoorradingen voor de supermarkten, winkels, bedrijven, post en belangrijke, zeker voor de pillen snoepende Grieken, medicijnen. Winkeliers, ondernemers met ‘een hijgerig bankkrediet in de nek’ worden op deze manier de duimschroeven nog verder aangedraaid, geen bevoorrading, geen klanten en dus geen omzet, hoe vertel ik het tegen die man of vrouw in het geldpakhuis die uitsluitend is aangenomen om rücksichlose’ te incasseren, zonder aanzien des persoon. Dat zijn de mensen aan die kant van het schap, de toonbank of de kassa en aan één van de andere kanten, de consument die bij een bezoek aan zijn leverancier, voor wat dan ook, misgrijpt en zo dus ook geen omzet kan maken. De loodgieter kan niet pijpen of fitten, op z’n personeel, maar die kunnen er ook niets aan veranderen, ja, staken wellicht, de metselaar kan het aan elkaar plakken van stenen wel vergeten, de coffee shop moet het zonder zuivere koffie doen, de bakker zit melig voor zich uit te staren en de groenteboer, veelal op Kreta, heeft uitsluitend nog lege zakken, geen aardappel, ui of tomaat is er te bekennen. Dan de supermarkten, de aangewezen plaats om de bewoners te voorzien van de noodzakelijk ingrediënten voor het bereiden van de Griekse heerlijkheden, maar nee, het vak met is leeg, een eitje kan er niet worden getikt, want de kippen leggen door maar blijven buiten bereik van mijn koekenpan. Nu zul je niet direct dood gaan van het missen van een eitje, maar de eigenaar van de ‘vierkante meters dagelijks voedsel verstrekken’ wordt er wel doodziek van. En dit is nog maar de belichting van de afname kant, maar de medaille heeft ook een keerzijde, de zijde van de mensen, bedrijven, die deze zaken produceren, kweken, telen of importeren. Afzet niet mogelijk, dus liggen de groentes te verrotten op de kades van de diverse havens en om terug te komen op het eitje, de kip heeft vorige week gelegd en op het stempeltje staat ‘dagvers’, dus dezelfde dag of minimaal de andere dag voor mij ‘vers in het schap’. Nu hoop ik niet dat de stempelaar na een week het stempeltje ‘dagvers’ op het schilletje plaatst en mij bedot. Ik kan me er iets bij voorstellen, duizend kippen maal zeven dagen produceren, geeft een hoop struif als ze moeten worden ‘getikt’.

Dus heren matrozen, jullie actie, waarvan het eindresultaat nog zal moeten blijken, succes of een domper, heeft wel jullie mening kenbaar gemaakt, maar heeft ook gigantisch veel kwaadbloed gezet bij anderen, mensen die afhankelijk zijn van jullie werkzaamheden. De scheepseigenaren, de scheepsbaronnen, zijn zeker ‘not amused’ over jullie actiebereidheid, want het heeft ze veel gekost en daar zijn ze uiterst gevoelig voor. Het zou dus maar eens zo kunnen zijn, dat zij de druk op de regering dusdanig hebben opgevoerd dat de oproerpolitie naar de havens zijn gedirigeerd om ‘schoonschip’ te maken en de staking met ‘dwingende middelen’, zachtzinnig of hardhandig, te breken.

      De regering heeft daarvoor de zeelui opgevorderd, nadat de vakbond voor Griekse zeelieden,      

      PNO, had aangekondigd nog maar eens tweemaal vierentwintig uur door te staken. Een 

     ‘civiele mobilisering’ is de juiste titel voor deze actie, aangekondigd door de bevoegde minister 

     voor de Koopvaardij, en die staat gelijk aan een algeheel stakingsverbod. Dus vanaf dat         

     moment ‘varen de scheepjes (weer) voorbij...’

Waar nu de geboekte winst ligt, op de kade, aan de tros, op de ferries of op een bureau van een medewerker van de reder die ’s morgens om negen uur begint en ’s middags om vijf uur weer naar huis gaat. Het was me weer een dag ‘hard’ werken. Hij hoeft niet met de ferry, soms iets langer wachten misschien op de metro als die ten prooi is gevallen aan een wilde actie, maar dat merken ze dan de andere dag wel. Het dossier ‘opkrikkende salariseisen’ naar de onderzijde van de stapel te behandelen archiefstukken, het ronde archief.

Bedenk creatieve, publieksvriendelijke, acties, waarbij door de ludieke boodschap het gewenste, luid en duidelijk bij de desbetreffende ‘beslissers’ terecht zal komen.

Ongetwijfeld zal de publieke opinie in het voordeel pleiten van de actievoerders, succes..!

Kartelvorming helpt kunst en cultuur...

Het kan toch niet zomaar zijn dat er geen gelden meer vrij worden gemaakt voor het in stand houden van kunst- en cultuuruitingen.

Zo’n kleine 200 miljoen moet er worden gesneden in nog te maken doeken, theatervoorstellingen en muzikale uitspattingen. De kunstenmakers de boer op voor het bedelen om of het verkopen van een stoeltje in het theater. Het is zelfs maar zo mogelijk dat u op een avond naar het theater gaat en er een optreden staat gepland van het ‘Shell-KLM-Pizzakoerier.nl Muziek Ensemble, voorheen ‘Het Orkest van het Oosten’ of dat er een conferencé op de bühne komt gekleed in t-shirtje met aan de voorzijde ‘Voor het mooiste en schoonste resultaat...’ en achterop het antwoord; ‘Unilever’. Het zal maar zover komen en je bent uitgeleverd of overgeleverd om op dit soort manieren kunst te kunnen maken of uit te voeren. Dat er reeds theaters zijn met de naam van een gulle sponsor  kan ik me iets bij voorstellen, maar als de artiest of kunstenaar zijn of haar optreden of expositie moet voorzien van reclameborden als decor op het toneel of langs de muren van het museum of galerie, met daarboven de foto’s of schilderijen,  gaat wel heel erg ver.

Het  bijna onmogelijk maken van uitingen in kunst en cultuur resulteert in een verarming  en een vervlakking van de samenleving.

Maar, ja een heuse maar. Er gloort een sprankje hoop aan de horizon, niet in olieverf of aquarel, nee in harde euro’s.

De hele bezuiniging van 200 miljoen kan bijna in één keer van de tafel, want er is een potje met een hele boel geld. Geld dat in principe toebehoort aan de hele Europese bevolking, geld dat door kartelvorming, prijsafspraken door grote jongens onder elkaar, oneerlijk is verkregen.

De Europese Commissie heeft bij de heren wasmiddelenfabrikanten, van merken als OMO, Persil, Witte Reus, Dash, etc., weten te incasseren. Bij Henkel, Unilever en Procter & Gamble, klinkt meer als ‘Dokter en Gokken’, is het lieve sommetje van meer dan 315 miljoen euro als boete binnengehaald.

Henkel heeft de klok geluid en ging vrijuit, maar de andere twee moeten dokken.

Waar blijft dat geld, op de grote berg in Brussel? Het is eigenlijk ‘ons geld’, want wij hebben met z’n allen minimaal 3 jaar teveel betaald voor de schone onderbroek. Maar zien we er iets van terug, nee dus, rien ne va plus.

Als ze in Brussel nu eens zouden besluiten om geld verkregen uit de boetes opgelegd voor kartelvorming te gaan besteden aan kunst en cultuur, zijn vergaande bezuinigingen niet meer zo noodzakelijk.

Vanaf heden zou het maar zo kunnen zijn dat op elk theater, museum of galerie een bordje hangt, deze voorstelling of expositie is gesponsord door de hele bevolking, dank u wel en ga er van genieten, vooral doen.

Zes koppen zonder onderstel...

Goedemiddag, goedemiddag, waar gaat het naar toe, naar huis, naar de VS, na een heerlijke vakantie op Mykonos.

Zijn dat jullie koffers, ja, oké, graag even daar op de band, zakken legen en geen andere zware metalen zaken om arm of nek? Gaat u gang, de poort geeft groen, de scanner  geeft een heel andere uitslag. De man achter, het met röntgenogen kijkende machine, schrikt zich een hoedje, nee, die hadden ze niet op, nog niet, dat zou pas later komen. In de koffers van onze  Mykonosjes lag een twaalftal lege ogen de man namelijk aan te kijken, zes complete schedels wilden de heren als aandenken en voor de komende Halloween meenemen.

Het uit Griekenland meenemen van ‘historische’ voorwerpen en zeker schedels van mensen, oud of niet oud, want dat was niet direct aantoonbaar, is ten strengste verboden. De beide heren en de zes schedels, dus in totaal een acht koppige arrestatie, mogen nog even nagenieten van een langere verblijf onder de Griekse zon. In die tijd mogen ze dan een antwoord dichten op de grote vraag van de rechter, die er ongetwijfeld zijn koppie bij houdt, waar deze schedels zijn ontvreemd of gevonden? Nee, niets van dat al, althans niet door de Amerikanen.

Gekocht op Mykonos, in een winkeltje, voor vijfentwintig euro per stuk. Leuk voor thuis, beetje versieren, hoedje op, lichtje erin, succes verzekerd tijdens de viering van hun Halloween. De verkoper op Mykonos mag nu verklaren waar deze zes koppen zijn gerold en bij een onduidelijk antwoord, loopt hij het risico dat zijn kop gaat rollen.

Dus wees verstandig en houdt de kop erbij, steek de kop niet in het zand, ook niet als die er al onder vandaan is gekomen, de scanner ziet alles. En dan uw kop nog uit de strop halen, wordt moeilijk of zelfs onmogelijk...

Blauwe bonen voor chauffeurs...

5.294 dienstdoende vervoermiddelen aanwezig op naam van het Ministerie van Defensie, dat is bijna meer dan we aan manschappen hebben. Zeven en dertig, waarvan één voor de minister, oké, daar kan ik me iets bij indenken, maar die andere zes en dertig zijn er voor de hoge omes met een eigen chauffeur. Als je deze ‘autocoureurs’ een extra opleiding geeft kun je er zo de oorlog mee winnen. Hard wegrijden kost geen munitie en er vallen geen gewonden of doden. Het is een beetje laf, maar je houdt er wel iets aan over.

Nu het op bezuinigen aankomt wordt er door alle politieke partijen met argusogen, ‘loepenopsteeltjes’, naar de meest denkbare, geldopleverende zaken gekeken. Bij Defensie moet er tweehonderd miljoen minder worden ‘weggeschoten’ en komen er kritische klanken over het aantal auto’s met een versleten achterbank. Het gaat ook om het waarom, waarom worden deze sterren en strepen rondgereden en waarom kunnen ze zelf niet het stuur ter hand nemen, daar hebben ze toch voor geleerd, sturen? Is het voor de bezoeken aan recepties en wensen ze niet deel te nemen aan het droogleggen van deze bezoeken, een sapje in plaats van een borrel. Met zo’n BOB voor de deur mag er nog wel eentje in, doe maar een dubbele met ijs graag, twee klontjes en als je ‘m brengt, een paar extra pinda’s graag?

Bezuinigen, dat wel, maar niet daar op. Doe dat maar op de uitrusting van de zandhazen en waterratten en niet op mijn uit-rusten nagedane plichtplegingen. Dit zijn ook de mensen die onze kinderen, al dan niet op vrijwillige basis, naar de vreemde sturen, want daar hebben ze voor geleerd, om voor de lieve vrede op aarde te gaan vechten of om deze te handhaven. Maar ze worden wel onvoldoende voorzien van benodigde munitie en zaken om de ‘zandlimousine’ als een geoliede machine snel van brandhaard naar brandhaard te krijgen of juist er weg van te wezen, daar houd je nog wat aan over. De tegenpartij heeft geen auto, dus ook geen chauffeurs nodig en hebben munitie genoeg, blauwe bonen in plaats van pinda’s, na de receptie en handjes schudden doen we niet aan.

Ik eerst en dan ben jij te laat of ik blijf doorgaan en jij bent leeg, niet genoeg meegebracht, alles op, ik win.

Ik lust er wel Farc van...

Zeg het maar, Tanja in het oerwoud met een Kalasnikov om haar nek, keurig gekleed in een schoon uniform, wordt ze gebruikt als het ‘fotomodel naar de boze wereld’ van de rebellen of is ze daadwerkelijk een gevangene?

Als ik de beelden zie van haar geeft het niet de indruk dat de gevangenhouding uiterlijke sporen nalaat. Wellicht is ze hevig verliefd op een van de rebellen en heeft ze helemaal geen behoefte om terug te keren naar de ‘geciviliseerde wereld’, voor zover je daar op dit moment over kunt spreken. Want is de jungle de jungle of is inmiddels de hele wereld een jungle? Slingeren van liaan tot liaan kan Tanja daar in Colombia naar hartelust doen en ik zie het haar nog niet bewerkstelligen tussen de tramleidingen van Rotterdam Centraal naar Blijdorp, daar zou nog een mogelijkheid voor haar open liggen, tussen de mensapen. Ja, maar dan zit ze echt gevangen, in een kooi en de leden om haar heen zijn geen ‘vredelievende’ Farc-aanhangers. De laatste Tanja die de ‘jungle’ heeft overleefd, is Tanja Koen, op televisie met programma’s als; ‘Dier en Vriend’ en ‘Wie wil er mijn marmotje zien?’ Nijmeyer heeft een heel andere kijk op marmotjes, gegrild en mits goed gekruid.

Als Tanja zo graag in de wouden wil vertoeven en in haar ogen voor en goed doel wil strijden, it’s up to her. Om met haar nieuwste hit, in de jeep op de cd-speler, ten strijde te trekken is ze in het verkeerde land aan het vechten of we moeten Maxima bellen en vragen of ze over een triple paspoort beschikt, een Argentijns, een Nederlands en een Colombiaans. Zo niet, dan moeten we de hit en de musical herschrijven in, ‘Don’t cry for me Colombia’.

Laat haar zitten waar ze zit en verroer je absoluut niet, diplomatieke hulp kan wel aan andere worden geboden dan aan een ‘vechtlustig meisje’ op zoek naar avontuur.

Ze doet daar zeker geen zaken in koffiebonen, blauwe bonen en lange lijntjes witte poeder zullen de dagelijkse bezigheden zijn. Wellicht komt ze in aanmerking voor een Micro-kredietje, bellen met, wij hebben haar nummer.

Voor de rest kan ze uitsluitend hopen op ‘slechte schutters’ in het Colombiaanse leger, want ooit weten ze het kamp te vinden en dan wordt het vrouw en kinderen eerst en klinkt er een geheel nieuwe strijdkreet; ‘Jasses Jan d’r vallen toch geen dooien?’ Maar dat weet je bijna zeker, die vallen er bij een invaller door soldaten met een missie, schieten zonder te missen. Dit soort activiteiten worden door geen enkele zorgverzekeraar gedekt. Het eigen risico is te groot en de premie wordt torenhoog, wat bereikt rakethoogte.

Mocht ze ooit plannen hebben terug te keren, welke titel valt haar te beurt; heldin ontsnapt aan haar ontvoerders, hopelijk zonder betaling van losgeld, want bij dit soort mensen kun je dan fluiten naar je geld, ontwikkelingshulpmedewerkster, zorgverleenster, vrijheidsstrijdster en oorlogsveterane, die in aanmerking komt voor de Willems Orde of is ze gewoon een ordinaire moordenares, terroriste, drugsbarones en smokkelaarster?

Heeft ze die plannen, stuur haar vooraf wat van de opnames van Expat On Air, handig en altijd voorzien van nuttige tips.

Sowieso dagelijks een mailtje met de laatste versie van de Wereldkrant, als een gebaar van onze goede wil, van verzoening, vergeving voor gekozen wegen.

700 Volt uit het zonnetje…

Schitterend natuurlijk, gratis energie uit een ding dat elke dag aan de hemel staat, bijna altijd. Al hangt het wel af waar je het dak hebt geplaatst met het zonnepaneel. Perfect te gebruiken voor je warmwater huishouding en het verwarmen tijdens koude dagen van alles wat onder het dak verblijft.

Vanuit het niets verschijnt er een waarschuwing (De Telegraaf), dat zonnepanelen gevaarlijk kunnen zijn als er brand uitbreekt. Wanneer dit gebeurt moeten brandweerlieden extra alert zijn, want zo’n paneel kan zich opladen tot maar liefst 700 Volt en als het paneel is beschadigd kan er een fatale schok volgen. In de combinatie met water, veelal aanwezig bij bluswerkzaamheden, is het nog vele malen gevaarlijker.

Volgens de techneuten leveren panelen gelijkstroom en zijn via een omvormer aan onze ‘normale’ elektriciteit gekoppeld die uit wisselstroom bestaat. Wanneer de hoofdschakelaar wordt uitgezet, loopt de gelijkstroom op en omdat alle panelen met elkaar zijn geschakeld, kan het voltage aanzienlijk oplopen.

Volgens een woordvoerder van het Nederlands Instituut Fysieke Veiligheid (NIFV) is gelijkstroom boven de 120 Volt gevaarlijk voor mensen. Dit naar aanleiding van een bericht in de Geassocieerde Pers Diensten (GPD-bladen).

NIFV heeft naar dit gevaar een onderzoek uitgevoerd en daaruit blijkt, dat zodra een paneel licht, dit hoeft niet persé zonlicht te zijn, kan ook van vlammen of van lampen komen, opvangt begint het op te laden, ook als het elektrische circuit is uitgeschakeld.

De brandweer kan gewoon haar bluswerkzaamheden verrichten, maar moet zich wel bewust zijn van dit ‘geladen’ gevaar en niet te dicht bij de panelen komen tijdens de bluswerkzaamheden. Mede naar aanleiding van dit onderzoek krijgen brandweerlieden lessen aan de hand van een protocol.

Als zonnepanelen verbranden kunnen er giftige stoffen vrijkomen en een ander probleem is de constructie waarop deze panelen veelal zijn geplaatst. Een vrij licht metalen frame fungeert meestal als drager van de panelen en door de vrijkomende hitte bij brand kan dit frame heel eenvoudig vervormen en bestaat de mogelijkheid dat de panelen naar beneden vallen.

Er is wereldwijd naar een oplossing gezocht om bij een eventuele brand direct de panelen uit te schakelen, maar daar is nog geen oplossing voor gevonden. Er bestaat een techniek waarbij elk paneel afzonderlijk kan worden uitgeschakeld. Alleen blijkt dit uiterst kostbaar te zijn. Een aparte schakelaar zou uitkomst kunnen bieden, maar die zou ergens op de zolder moeten worden aangebracht en daardoor in geval van ‘hoge’ nood niet snel genoeg bereikbaar.

Het enige dat nog overblijft om de zaak ‘kort te sluiten’ en de serieschakeling te onderbreken, is de grove manier, het kapotslaan van de panelen.

Maar ook hier geldt, 700 Volt geeft een flinke knal en mogelijk een hele serie vonken, even 112 bellen of ze willen komen blussen?

Mag ik er spek bij..?

Het gaat met de economie slechter, maar schijnbaar toch nog niet slecht genoeg. Want als je nu de verse eitjes al voor het smijten naar auto’s gaat gebruiken, is er nog speling in de begroting, kan de broeksriem nog wel één of twee gaatjes meer worden aangehaald.

Niets is minder waar, de eitjes hebben een heel ander doel, jouw zo snel als mogelijk aan de kant van de weg te krijgen. Op het moment dat je stopt om die zooi van je voorruit af te krijgen staan er een paar heren achter je om je heel bereidwillig, van je portemonnee, laptop, camera, mobieltje en mogelijk autopapieren en paspoort af, te helpen.

Hoe werkt het; na een avondje gezellig ergens op bezoek te zijn geweest rijd je rustig naar huis. Opeens knallen er, vanaf een viaduct, een paar eieren op de voorruit en in een reflex zet je de wissers aan en denk je door te sproeien de smurrie als omelet te laten verdwijnen, sorry, geen spek vandaag, het is crisis. Daar wachten de heren, die netjes een stukje achter je rijden, op, dat de smurrie op z’n grootst is. Doordat je water hebt toegevoegd aan de struif van het ei is het één grote witte bende geworden en kun je met geen mogelijkheid meer naar buiten kijken en moet je wel stoppen.

Overkomt je dit, dan gewoon doorrijden tot de eerst volgende mogelijkheid veilig te stoppen, bijvoorbeeld bij een tankstation, om ‘het te vroege ontbijtje’ met tissue of toiletpapier van de ruit te verwijderen. Een gewaarschuwd geklutst eitje telt voor twee... 

Uw tijd is op, uw zittijd gaat nu in...

De rechterlijke macht, de heren en dames die er voor door hebben gestudeerd om deugnieten, kruimelaars, gouwdiefjes, dieven, smokkelaars, dealers, misdadigers en grote, al dan niet witte boorden,  criminelen en zelfs moordenaars te voorzien van een gepaste straf. Voor de één een boete, voor de ander een taakstraf of voor de zwaardere gevallen een verblijf voor korte of langere tijd op de kosten van de staat.

Als het goed gaat zal dit geschieden volgens de weg van de gerechtigheid, maar nu staan door de vele werkzaamheden de rechtsprekers onder zware druk. Zaken, want ook de rechtbank is een keihard zakelijk instituut geworden en dient ook op de kosten te letten, worden per minuut en in euro’s afgerekend.

Door dit systeem is er geen tijd meer voor het volledig lezen van dossiers en wordt dit gedaan door meerdere rechters, bij grote zaken, en door juridische medewerkers. Deze laatsten schrijven ook al heel vaak de vonnissen voor de rechters.

Met dit systeem zou het maar zo kunnen zijn dat er voor uw zaak een budget is bepaald en dat op het moment dat ‘de klok door de tijd gaat’ uw zaak wordt gesloten. Dank u wel voor uw komst en u moet nog even blijven, volgens het vonnis krijgt u van ons drie jaar en vier maanden kost en inwoning, wilt u met die meneer meegaan, eerste deur rechts. Volgende zaak graag en ramt op de tijdklok, laat het feest beginnen, u heeft veertien minuten en dertien seconden om u zelf vrij te pleiten. Dan is het mijn tijd, twee minuut tien, nieuw record, om het vonnis, reeds geschreven, te vellen.

U kunt gaan, maar voordat u gaat, wegens tijd overschrijding van één minuut en dertig seconden, eerst nog even langs de griffier, zeven euro en vijftig cent afrekenen. Volgende zaak..!