Op reis gaan moet een plezier zijn, andere gewoonten, andere culturen, andere mensen en andere manieren dan toen het nog echt leuk was om het te doen, te reizen.
Het plezier begon al thuis, de koffer, wat moet er allemaal mee, nodig of niet nodig, gooi d’r maar in, onderbroeken, t-shirtjes voor een maand, lange en korte broeken want verbeeld je eens dat het min twintig gaat worden rond de evenaar. Hagelslag, pindakaas, smeerworst, dropjes, stroopwafels, alles wat je thuis lekker vindt, hop mee naar het land waar de menukaart heel andere dingen presenteert. Want je zal het een dag moet missen, dan kan toch niet. Dan de uiterlijke verzorging, de shampoo, deodorant, tandpasta, scheerschuim met bijbehorend mes voor de harige delen en om de reis voor ook de medepassagiers aantrekkelijk te houden, een lekker luchtje.
Maar dat was toen, nu is het wat màg er wel en zeker niet mee. De hagelslag kan worden gezien als energiebron voor het maken van een chocobom, de pindakaas en de smeerworst, als je de é’s mag geloven die op de verpakking staan, is de combinatie van die twee een uiterst ontplofbaar goedje. Het kan draaiende delen smeren maar ook warm laten lopen of de startbaan dusdanig glad maken dat er niet geremd kan worden, op tijd voor de lichten aan het einde. Dropjes en de stroopwafels moet je sowieso inleveren, niet gevaarlijk maar wel lekker, dat vinden ze bij de sercurity ook, mag niet mee, regelen we hier ter plaatse, onder elkaar, dank je wel.
Ai, dan de toilettas; volgens mij worden die bewakingsdiensten op vliegvelden gesponsord door de taxfree shops. Zodra er maar iets is dat als vloeibaar aangemerkt kan worden, in de bak en is het niet meer van jou. Ja, als je terug komt van je reis mag je het ophalen, doei. Dus daar gaat je shampoo, deo, tandpasta, aftersun zonder het ook nog maaar te hebben gebruikt of je voor moederdag of vaderdag gekregen parfum of aftershave. Alles in de bak.
Vervolgens moet je bijna helemaal uitkleden, horloge en andere naar metaal riekende sieraden moeten af, zakken legen, broeksriem af en direct de hele zaak op de knieën en een hoed dragen is helemaal not done.
Dan moeten ook de schoenen uit, heerlijk voor de omgeving na al bijna een dag onderweg te zijn. Ze vallen bij bosjes in katzwijm, een beter terroristisch wapen bestaat er niet, schoenen uit en elke piloot maakt een noodlanding. De handbagage, met laptop, mobiele telefoon en wat er zoal meer gesleept moet worden, alles moet worden gezien. Vervolgens moet je door de poort, alarmbellen klinken en lichten beginnen te knipperen, ergens zit nog metaal, bij de één is het zijn kunstknie, bij de andere is het kleingeld of een aan het boordje hangend leesbrilletje of pen. Fouilleren die handel, want dat kan niet, niets erdoor dan komt er ook niets door, zowaar ik dat ‘V-tje’ draag.
Veelal staan ze dan ook nog bij, zo in de stijl van ‘wil je wat’, dan krijg je met mij te doen. Wellicht is het de uitstraling van een uniform of hebben ze deze baan geaccepteerd omdat er niets anders beschikbaar was. Strepen en collectief gekleed gaan geeft schijnbaar een gevoel van macht.
Eindelijk aan de goede kant van deze ‘terrorline’ en kun je nog net een blik werpen op je andere spullen die door de scanner gaan. Als je die beelden ziet krijgen dingen ineens een heel ander vormgeving en gebruiksaanwijzing. Pfff, gelukkig ik ben er door en mag gaan vliegen.
Relaxen en shoppen, want dat mag nu. De ingeleverde inhoud van de toilettas aanvullen, nieuwe shampoo, deodorantje en een nieuw luchtje.
Het is me inmiddels wel opgevallen dat de menu’s, die worden geserveerd tijdens de vlucht een hoog geur gehalte hebben. Volgens mij is dat om de luchtjes van medepassagiers, die zonder security-deo of parfum, een beetje te verbloemen. Zelf maak ik voor de vlucht graag gebruik van de testers in de shops, die lijkt me wel lekker, spuitje op het bijgeleverde strookje papier en in één beweging, goed doorspuitend, op alle noodzakelijke en mogelijk geurverspreidende delen. Kan ik me tenminste zonder me opgelaten te voelen naast een medepassagier plaatsnemen.
Bovenstaande is dus een manier om veiligheid te creëren voor vluchten door de lucht of is het voor de lucht?
Stel ik wil iets ondernemen, van die terroristische trekjes botvieren, vliegtuigje kapen of laten landen op een plaats waar je normaal niet direct zou verwachten dat daar ineens een Boeiing parkeert.
Hebben ze me alles afgenomen bij de poort en vervolgens ga ik netjes inkopen doen in de taxfree. We nemen een deodorant als voorbeeld, een spuitbusje met een inhoud onder druk, tweemaal, want ik kan slecht kiezen tussen Musk en Marine, zeven vijfennegentig op vertoon van mijn instapkaart, netjes ingesealed anders kom je helemaal nergens meer.
In het rokershol nog een laatste sigaretje, want de vlucht is langer dan mijn uithoudingsvermogen, mijn drang naar nicotine, dus ook nog snel een tweede er direct achteraan. Zo ik ben er klaar voor, seal even doorbreken en een spraytje Musk onder de oksels, heerlijk.
Heeft u er wel eens over nagedacht wat een spuitbusje deo kan aanrichten, een vlammenwerper eerste klas. Ik heb tenslotte ook mijn aansteker nog, anders viel er op de valreep niet meer te roken. Deze combinatie, sigaret en aansteker dat weten we, spuitbus en aansteker zijn dodelijk, taxfree verkrijgbaar, op vertoon van.
Als je zo na gaat denken of ziet wat er allemaal fout kan gaan, als je fout wil. Op de ene vlucht krijg je plastic bestek om je noedels te verorberen en bij de volgende maatschappij ligt er netjes een stainless steel setje, mesje, vorkje en lepeltje naast de lasagna. Op speciaal verzoek van de boosdoener in spé.
Volgens mij kunnen al die zogenaamde ‘terroristische incassopoorten’ worden gesloten en worden vervangen door vriendelijk lachende grondstewardessen onder een boog van Hollandse tulpen, stokbroodjes met hagelslag, pindakaas of smeerworst, spuitje vliegaroma, uit mijn spullen, uitdelen aan reizigers. Vriendelijk kent geen tijd, gesponsord door meneer Venz, Calvé of Stegeman, Nina Richy of Cartier.
Wordt het toch weer een beetje als toen, overbagage toegestaan, lekker, een aangename vlucht...
