Trebor's Flarden, belicht in telkens korte stukjes, verhaaltjes, anekdotes het leven, het be’leven,
op een Grieks eiland.
Soms direct, soms van veraf, soms via de media of van horen vertellen of zeggen, mond tot mond.
Als je weg bent uit de directe invloed van ooit thuis, ga je dingen anders zien, anders benaderen en
beoordelen, kritischer of soms lacherig.

zaterdag 18 juni 2011

Ik ben zo blij...


Ergens, een paar weken terug, zomaar ineens, vanuit het niets, een programma op televisie met vervolgen elke week weer.

Die eerste uitzending was een toevalstreffer, Journaal bekeken en nog even blijven plakken. En dan komt het, een greep uit autorijdend Nederland giert over het scherm. Nu wil het geval dat ik dagelijks wordt geconfronteerd met de rijkunsten van Grieken, dat is soms hilarisch en uiterst ‘gevaarlijk’, maar bij het zien van deze beelden voelde ik mij heel gelukkig, want dit soort rijgedrag gaat elke proporties te buiten.
Onzekerheid in het verkeer brengt voor medeweggebruikers vaak de vreemdste capriolen en reacties  teweeg. Daar is nog wel begrip voor op te brengen, maar de andere kandidaten die opgaan voor ‘De Slechtste Chauffeur van Nederland’ hebben hun rijbewijs daar vrijwillig voor ingeleverd. Hou’en zo zou ik zeggen, nooit meer de weg op. Nee, dan mogen ze in het programma een poging ondernemen om het roze papiertje weer terug te verdienen, elke week eentje. Elke week weer een kamikazepiloot, een ongeleid projectiel terug in het verkeer. Ze moeten een keuze maken, maar eigenlijk zou je de ‘deskundige jury’ de raad moeten geven af te zien van teruggave.

Wanstaltig gedrag, potentiële moordenaars die onder het toeziend oog van de Nederlandse televisiekijker, gelukkig op een afgesloten circuit, hun rijvaardigheid ten toon spreiden. 


Enige controle over het in verschillende maten aangeleverde voertuig, van koekblik tot Rolls Royce, hebben ze niet, speciaal aangebrachte zaken als binnen- en buitenspiegels weten ze niet waar deze voor of hoe gebruikt moeten worden en de her en der geplaatste obstakels van ‘minimaal formaat’ om stuurvaardigheid en opmerkingsvermogen te testen zien ze totaal niet staan en ontdekken deze pas als ze als luciferdoosjes door het luchtruim razen. En de verkeersborden krijgen plotseling een heel andere betekenis dan waarvoor ze ontworpen zijn en de spelregels die in het verkeer gelden weten ze niet of lappen ze aan hun laars.

Kortom; ik ben zo blij dat ik tussen de Grieken rij...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten