Heel Griekenland en voornamelijk de eilanden, verstoken van boten, boten voor de noodzakelijke dingen, de mensen die van eilanden naar Athene moeten voor bezoeken aan bijvoorbeeld ziekenhuizen, familieleden, al dan niet in nood, of rechtbank voor het nu eindelijk eens afhandelen van die reeds meer dan vijf jaar slepende zaak. Ja, want eindelijk was er dan weer eens een zitting en dan kun je door de staking niet eens komen zitten en je woordje doen. Dan gaat er maar zo weer een maand of vier vijf overheen voordat je weer de kans krijgt om te komen zitten tijdens de zitting en dan is er een staking van de spoorwegen, de metro of de bussen en verschijnt de tegenpartij niet ter zitting. Komt u, een vriendelijke en niet aan te tornen mededeling van de rechtbank, dank u wel voor u komst en we zullen u binnenkort, dus wederom een maand of vijf later, maar weer eens terug.
Vele malen erger is het natuurlijk voor mensen die van eilanden komen waar de medische zorg op een laag pitje staat en aangewezen zijn op de ziekenhuizen van Athene. Je zult maar vreselijke pijnen of hartproblemen hebben en dringend naar het ziekenhuis moeten om er vanaf te komen, sorry, nu even niet, er gaat niets dobberend de haven uit, misschien morgen, overmorgen of volgende week.
Familie in nood, hangt af welke nood, hoge nood kan zelf nog wel worden geregeld, maar dringende noodzaak om wat voor andere reden dan ook, ook daarvoor geldt, u zult de ‘nood’ nog even op moeten houden, het is even niet anders.
Nu zal ik de laatste zijn om mensen die voor hun rechten opkomen terecht te wijzen, vrijheid van meningsuiting, zeker in Griekenland gezien zaken uit het verleden, is een ‘gouden recht’ en daar moet je gebruik van maken. Alleen is de grote vraag of het middel ‘staken’ de juiste manier is om de zaak duidelijk te maken. Een land in de problemen, het kan ook een bedrijf zijn, is gebaat bij een actie, ‘we werken allemaal een uurtje langer en hoeven geen extra salaris’. Daarmee help je de zaak en kun je later, wanneer een en ander weer een beetje op de rit staat met het verworven krediet eens bij de regering of de directie gaan shoppen. Shoppen voor betere betaling, betere arbeidsvoorwaarden of wat zoal meer gevraagd kan worden. Waarbij de toen geholpen partij nu de helpende partij moet worden, investeren in de toekomst en niet de zaak op het moment suprème, in dit geval het slechtste moment, ‘moment bodem inzicht’, naar de knoppen helpen.
Zoals in Athene, de haven van Pireaus voor meer dan een week op slot, compleet geblokkeerd door en teveel aan de kade liggende ferries, geen scheepsrat er in of er uit, trossen los Blue Star geen sprake van. En wat hebben ze nu eigenlijk bereikt, oké, hun mening is duidelijk, ze zijn het niet eens met de hele gang van zaken zoals die nu door de havens giert, maar het kan op dit moment ook niet anders, iedereen is de dupe van een ‘oud versleten en leeggeplunderd huishoudboekje der Griekse regering’. De luxe matrozen wensen 2% loonsverhoging met terugwerkende kracht tot het begin van het jaar en de reders willen niet verder gaan dan 0,5%.
Naar verluidt als de Griekse reders gezamenlijk hun portemonnee trekken is de hele schuld van Griekenland in één keer uit de Egeïsche Zee verdwenen en kunnen de noodzakelijke toeristen, ook voor de reders van de cruisers en ferries, weer opgelucht ademhalen en ongestoord, ‘en niet vastgekluisterd ergens op een eiland’, komen genieten.
Door hun acties hebben ze niet direct veel goodwill weten te kweken bij de rest van de bevolking en zeker niet bij de eilandbewoners. Daar zitten ze vast en zijn verstoken van de noodzakelijke bevoorradingen voor de supermarkten, winkels, bedrijven, post en belangrijke, zeker voor de pillen snoepende Grieken, medicijnen. Winkeliers, ondernemers met ‘een hijgerig bankkrediet in de nek’ worden op deze manier de duimschroeven nog verder aangedraaid, geen bevoorrading, geen klanten en dus geen omzet, hoe vertel ik het tegen die man of vrouw in het geldpakhuis die uitsluitend is aangenomen om rücksichlose’ te incasseren, zonder aanzien des persoon. Dat zijn de mensen aan die kant van het schap, de toonbank of de kassa en aan één van de andere kanten, de consument die bij een bezoek aan zijn leverancier, voor wat dan ook, misgrijpt en zo dus ook geen omzet kan maken. De loodgieter kan niet pijpen of fitten, op z’n personeel, maar die kunnen er ook niets aan veranderen, ja, staken wellicht, de metselaar kan het aan elkaar plakken van stenen wel vergeten, de coffee shop moet het zonder zuivere koffie doen, de bakker zit melig voor zich uit te staren en de groenteboer, veelal op Kreta, heeft uitsluitend nog lege zakken, geen aardappel, ui of tomaat is er te bekennen. Dan de supermarkten, de aangewezen plaats om de bewoners te voorzien van de noodzakelijk ingrediënten voor het bereiden van de Griekse heerlijkheden, maar nee, het vak met is leeg, een eitje kan er niet worden getikt, want de kippen leggen door maar blijven buiten bereik van mijn koekenpan. Nu zul je niet direct dood gaan van het missen van een eitje, maar de eigenaar van de ‘vierkante meters dagelijks voedsel verstrekken’ wordt er wel doodziek van. En dit is nog maar de belichting van de afname kant, maar de medaille heeft ook een keerzijde, de zijde van de mensen, bedrijven, die deze zaken produceren, kweken, telen of importeren. Afzet niet mogelijk, dus liggen de groentes te verrotten op de kades van de diverse havens en om terug te komen op het eitje, de kip heeft vorige week gelegd en op het stempeltje staat ‘dagvers’, dus dezelfde dag of minimaal de andere dag voor mij ‘vers in het schap’. Nu hoop ik niet dat de stempelaar na een week het stempeltje ‘dagvers’ op het schilletje plaatst en mij bedot. Ik kan me er iets bij voorstellen, duizend kippen maal zeven dagen produceren, geeft een hoop struif als ze moeten worden ‘getikt’.
Dus heren matrozen, jullie actie, waarvan het eindresultaat nog zal moeten blijken, succes of een domper, heeft wel jullie mening kenbaar gemaakt, maar heeft ook gigantisch veel kwaadbloed gezet bij anderen, mensen die afhankelijk zijn van jullie werkzaamheden. De scheepseigenaren, de scheepsbaronnen, zijn zeker ‘not amused’ over jullie actiebereidheid, want het heeft ze veel gekost en daar zijn ze uiterst gevoelig voor. Het zou dus maar eens zo kunnen zijn, dat zij de druk op de regering dusdanig hebben opgevoerd dat de oproerpolitie naar de havens zijn gedirigeerd om ‘schoonschip’ te maken en de staking met ‘dwingende middelen’, zachtzinnig of hardhandig, te breken.
De regering heeft daarvoor de zeelui opgevorderd, nadat de vakbond voor Griekse zeelieden,
PNO, had aangekondigd nog maar eens tweemaal vierentwintig uur door te staken. Een
‘civiele mobilisering’ is de juiste titel voor deze actie, aangekondigd door de bevoegde minister
voor de Koopvaardij, en die staat gelijk aan een algeheel stakingsverbod. Dus vanaf dat
moment ‘varen de scheepjes (weer) voorbij...’
Waar nu de geboekte winst ligt, op de kade, aan de tros, op de ferries of op een bureau van een medewerker van de reder die ’s morgens om negen uur begint en ’s middags om vijf uur weer naar huis gaat. Het was me weer een dag ‘hard’ werken. Hij hoeft niet met de ferry, soms iets langer wachten misschien op de metro als die ten prooi is gevallen aan een wilde actie, maar dat merken ze dan de andere dag wel. Het dossier ‘opkrikkende salariseisen’ naar de onderzijde van de stapel te behandelen archiefstukken, het ronde archief.
Bedenk creatieve, publieksvriendelijke, acties, waarbij door de ludieke boodschap het gewenste, luid en duidelijk bij de desbetreffende ‘beslissers’ terecht zal komen.
Ongetwijfeld zal de publieke opinie in het voordeel pleiten van de actievoerders, succes..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten