Wanneer maakt die katholieke kerk nu eens echt schoon schip, alle rotte ballen eruit en die al zijn (op)gerot, alsnog aangeven bij justitie, levenslang in het klooster, spelen met elkaars heilige ballen.
Waarom wordt deze mensonterende zaak, deze grove schendingen van mensenrechten bij weerloze in hun macht zijnde kinderen, zo met de mantel der liefde bedekt. Waarom niet gewoon aan de schandpaal nagelen, mag in kruisvorm en de traditionele of klassieke rotte tomaten werpen naar hen die het verdienen.
Ben je tussen de oren ziek, zoals een pedofiel veelal wordt omschreven, en ga je door de speeltuin des geneugten, die op bijna elke hoek van de straat zijn aangelegd wordt je veroordeeld tot een verplichte opname om je te laten behandelen. Een behandeling die nagenoeg, hoe jammer ook, eigenlijk nooit een vruchtbaar resultaat oplevert. Daarna, na gedane boetedoening en dan heb ik het niet over honderd, tweehonderd of vijfhonderd weesgegroetjes, nee, de inrichting of zelf de gevangenis, mag je de maatschappij weer in.
Er wordt keurig een annonce geplaatst in het lokale nieuwsblad van het dorp of stad, waar je toen woonde, dat je graag weer gebruik wenst te maken van een huisje uit de collectie van de plaatselijk woningbouwvereniging. Oei, heft u de reacties wel eens gepeild na het bekend maken van deze heugelijke mededeling, een granaat heeft minder uitwerking. Die blaast het speeltuintje wellicht op, maar de explosie van aangedaan onrecht van de buurtbewoners kent geen grenzen. De spuitbus is nog maar het minste middel dat wordt gehanteerd om iedereen kenbaar te maken dat deze man niet welkom is. Zijn toekomstig woonpaleisje wordt binnen de korts mogelijke tijd veranderd in één groot spandoek met de meest verschrikkelijke leuzen tegen alles wat ook maar iets positiefs zegt of durft te zeggen over zijn komst.
De man is al weer veroordeeld voor iets wat hij mogelijk weer zou kunnen doen. Oké, hem een doorzonwoning aanbieden met uitzicht op de ‘snoepwinkel’ is nu niet echt de juiste keuze en getuigt niet echt van mensenkennis.
Maar dat is de harde echte wereld, maar de wereld van de heren leidinggevende binnen de muren van kerken en kloosters, waarbij de landsgrenzen wereldwijd worden overschreden door deze zelfde manier van ‘werken’. Je zou bijna gaan denken dat het als extra vak aan het lesrooster is toegevoegd. Met de leerling als object, praktijk object, het model om het voor te doen of eigenlijk te laten doen. Bij goed werk ‘een tien voor een pijpje’ en na een jaar volhouden, over naar de volgende klas, een stapje hoger. Als het eerst de priester was, wordt het nu de bisschop om daarna het hoogte punt te bewerkstelligen bij de kardinaal. Een paar jaar blijven oefenen en dan mag je de praktijk in, zelf aan de goede kant van kijkgaatje of het bepalen wanneer en bij wie je eens onder dekens gaat kijken of schuiven.
Al jarenlang is dit spelletjes gedoe aan de gang, flipperen op ongeoorloofde wijze door en stel gelovige machtswellustelingen, zowel voor als achter gedekt door meespelende meerderen. Waarschuwingen, aangiften, geruchten, ware verhalen, slachtoffers nu vaak patiënten, geestelijk in de knoop, ze zijn allemaal bij het hoogste orgaan over of onder het bureau doorgegaan. Smeekbeden om hulp, om er iets aan te doen, bij een man, zo mag je hem eigenlijk niet noemen, die titel is teveel voor hem, die moet je verdienen, die er daadwerkelijk veel zo niet alles aan had kunnen doen om het te stoppen en het op de juiste wijze af te handelen. Woorden dat ‘ik heb het niet geweten’, ja, lekker – dat was het dus altijd bekend hij nu, lekker – en we moeten boete doen, vergeving vragen en wat allemaal zo meer in de kerkelijke terminologie aangeroepen kan worden om onder de ‘misdaden’ vandaan te komen.
‘Brute seks was het niet...’
Televisiebeelden waar je broek van afzakt, kijk uit voor je het weet ben je aan de beurt als je dat overkomt. Maar zolang het geen brute seks is kun je er meewarig om lachen, grijnzend vertellen dat het het doen met je eigen neefjes toch heel gewoon een intiem contact moet kunnen zijn.
Een Belgische priester durft dus recht in de camera van de televisie, als een zelf ingenomen volgevreten kerkzendeling, te verkondigen dat je ‘lekker spelen met je neefjes’ kunt bagatelliseren. Dit is toch te zot voor woorden.
Een preister met de welluidende naam ‘Vang-hel-uwe’, waarbij de tweede klemtoon rijp is voor een woordspelletje met bekende acteurs, televisie, drama, één lettergreep - oeps, je mag gelukkig niets zeggen bij dit spelletje, anders zou je bijna zeggen één handgreep - drie letters, klinkt als ‘lekker’, voor de dader, of klinkt als ‘levenslang’ voor de slachtoffertjes, een hel, een hels aandenken, hun hele leven lang.
Justitie ‘Vang’ de man en maak hem de ‘uwe’ en daarna en ‘hel’ van zijn leven. Amen..!
Gewoon de spuitbus over die kerk, hier woont en deed of doet dat, we willen hem niet hier en ook niet daar. Alleen daar waar hij hoort, net als elke andere pedofiel, maar die komt er openlijk voor uit, dat is dan ondanks zijn handicap nog eerlijk. Dat kun je van dit zooitje hypocriete zieleknijpers toch niet zeggen.
Loopt een door het Limburgse land een heel klein rondje en ongetwijfeld vindt u daar wel ergens een leeg klooster, want vullen kunnen ze ze allang niet meer, dat uitermate geschikt is voor een hele grote buslading nieuwe bewoners. Prepareer de tuin met antiwegloophekken., leg her en der tussen de struiken mooi verscholen een aantal speeltuintjes aan, met wippen, duo-schommels en van de samen laten draaien tobbes. Er staat struikgewas en bomen genoeg om verstoppertje te doen, heel diep wegkruipen en wachten tot je de laatste buutvrij hoort, dan kunnen jullie te voorschijn komen en het spelletje herhalen, met een andere mede verstopper. Het enige is, in de lange gangen mag niet worden gerend, tikkertje worden gedaan met van tik ik heb je dan achter de eerste de beste deur verdwijnen, wat ik heb je toch en dat zul je laten weten, wat voelen, ook, heerlijk spelletje dat tikkertje. Allen jammer dat je niet mag rennen, dat huppelt zo lekker onder de pijtje, want daar draag je naar goede gewoonte niets onder, lekker luchtig en ‘werkt’ makkelijk, af.
Een openbaring zou het zijn als de archieven bij het hoogste genotsorgaan, het Vaticaan, opengesteld zou worden en er inzage zou komen van alle dossiers over kerkelijk speelgoed van menselijk bloed.
Als de Paus openlijk zijn excuses aan zou bieden namens de kerk voor het leed dat is aangedaan door dit zooitje zogenaamde weldoeners, zou dit al een aardig gebaar zijn in de richting van de slachtoffers. En als hij dan zijn eigen (hoofd)rol daarbij ook in het ‘zonnetje’ zou zetten en zich zou melden bij justitie voor een bekentenis is de volledige winst geboekt.
Het enige dat rest, een tribunaal voor de berechting van schuldigen, jij mag zoveel jaar in de speeltuin en pilletjes slikken, jij mag ook mee gaan spelen en jij blijft de rest van je leven daar...
Den Haag heeft nog wel een monumentaal pand leeg staan voor zo’n tribunaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten