Elk land heeft zo zijn of haar zwarte circuit, goed voor verkoop van luxe artikelen en niet leuk voor de ficus. Maar als puntje een beetje bij het paaltje blijft en iedereen er wel bij vaart wordt er ook niet direct keihard ingegrepen, althans nog niet.
Er zijn natuurlijk ook landen waar dit circuit inmiddels ruim is verlaten, elke vangrail rondom het plan uit de grond is ‘gereden’ en de rit ongestoord verder gaat in de vrije natuur. Graaien en vergaren zonder remmen.
Door alle zaken die zich afspelen in Griekenland is er zo ongeveer de laatste twee jaar een ongekende stroom van ‘zich verrijken’ ontstaan. Geld witwassen, criminaliteit, corruptie en belastingontduiking is een nationale sport geworden. Volgens diverse onderzoeksbureaus wordt er jaarlijks in bijvoorbeeld de prostitutie, drugshandel, illegale handel in alcohol en sigaretten een kleine 2,5 miljard euro omgezet. Daarbij komt nog een klein bedrag aan steekpenningen die aan overheidsinstanties en functionarissen worden betaald ; een slordige 3,5 miljard, geschat dan wel, dus iets minder of iets meer kan dus ook nog.
Dan gaan we met z’n allen de belasting nog even pootje lichten voor een kleine 20 miljard euro op basis van twaalf maanden en ontduiken ze de sociale bijdragen ook nog eens voor enkele tientallen miljarden.
Als de zakjapanner niet op tilt slaat bij het intoetsen van alle nullen om de miljarden bij te houden, zou de teller digitaal op het scherm een bedrag laten zien dat rond e 65 miljard euro per jaar aangeeft.
Duizelingwekkend bedrag voor een land dat in crisis leeft en geld moet lenen in de rest van Europa om niet failliet te gaan. De helft van het bedrag per jaar wit levert een land op met een gezonde begroting. Een schone taak, die langzaam gestalte gaat krijgen bij de huidige regering van Papandreou. Er gaat strenger worden gecontroleerd op inkomens van ondermeer doktoren, makelaars, advocaten, ondernemers in de diverse toeristencentra en eigenaren van grote auto’s, tweede, derde of zelfs vierde huizen en varende paleizen in de verschillende jachthavens. Daar ligt een bron van onverklaarbare inkomsten aan touwtjes te dobberen. Want een beetje boot kost al gauw een slordige vijftig tot zestig duizend euro of om als voorbeeld aan te geven, voor zo’n rubber ding van een meter of tien met twee hulpmotortjes van elk tweehonderd en vijftig pk tel je al snel honderdduizend neer. Maar een inkomen opgeven van meer dan vijftienduizend euro per jaar, ho maar, dat is altijd net iets minder.
Mag je straks netjes vertellen hoe je dat hebt gedaan, nu, toen en mogelijk al reeds ver daarvoor, kassa, billen bloot en op de blaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten