Kom je naar Nederland word je met, al naar gelang je land van afkomst, met open armen ontvangen en voorzien van een compleet routeboek naar alles wat het sociale stelsel maar te bieden heeft. Inburgeringscursus, uitkeringen, hulp bij het verkrijgen van huisvesting, scholing voor de kinderen, alles kan en mag. Pamperen en vooral voorkomen dat er ook maar iets zou rieken naar ‘discriminatie’.
Misschien moet dit ook wel zo zijn in een welvaartsstaat als Nederland en moeten we ‘nieuwe Nederlanders’ wel verwennen en uiterst behulpzaam zijn bij alle mogelijke zaken.
Maar, er is een maar, een hele grote maar; als ik in de Wereldkrant telkens maar weer lees dat je als inwoners, bezitter van een kostbaar Nederlands paspoort, na geleverde werkzaamheden elders in de wereld terug wilt keren, krijg je de problemen.
Heb je in het land waar je hebt gewoond de man of vrouw van je dromen ontmoet en daarmee een gezinnetje hebt opgebouwd, mogen hij, zij of allemaal Nederland niet in. Het lijkt er soms wel op dat je ‘outlaw’ bent, een verschoppeling, een overloper die jaren elders zijn of haar geld heeft verdiend. Het aanvragen van woonruimte, een crime, het verkrijgen van een studiebeurs, minimaal een academische scholing in het bezit moeten hebben om de beweegredenen om deze niet te verstrekken te kunnen begrijpen. Aanvragen van een DigiD, een drama, informatie in zien te winnen via de telefoon, 08, 09 of welke nummers dan ook geven geen gehoor vanuit, gesloten voor over de grens. Speciale informatienummers voor mensen in het buitenland, soms wel, soms niet, meestal geen antwoord of het tellertje van de lokale telefoonmaatschappij zorgt voor een economische piek waar nog jaren op voortgeleefd kan worden. Bellen naar instanties is een avontuur, groter dan je je ooit had voor kunnen stellen toen je vertrok naar de vreemde. Vertrekken is een peulenschilletje in vergelijk met terugkeren naar je vaderland of moederland, je thuisland volgens je paspoort, maar of je welkom bent?
Een als je dan eindelijk binnen de grenzen bent, nog niet definitief, maar slechts op bezoek om de zaken op orde zien te krijgen, kun je niet reizen, een OV-chipkaart verspert elke doorgang naar enig openbaar vervoer.
Doe mij, alsjeblieft, maar een lokale bus of trein, waar alles mag, kippen, geiten en als het nodig is, omdat de reis iets langer duurt dan de inhoud van de maag toestaat, koken van een potje op het achterbalkon. Contant betaalt bij de man aan het stuurwiel en op verzoek kun je uitstappen of afstappen waar en wanneer je maar wilt.
Ik zie het al voor me, ergens in de ‘middle of the bush bush’, een paaltje met een schermpje, lachen, haal hier uw OV overheen en de bus of trein komt zo, morgen, overmorgen, maar hij komt, de charme van, zoals het hoort.
Volgens mij is de afkorting van OV niets minder dan; Onvriendelijke Vervoers Kaart.
Wellicht is het het overwegen waard om in het land waar je verblijft en van waaruit je wenst te vertrekken, daar een paspoort aan te vragen en daarmee naar Nederland te komen, alle deuren en ‘knippen’ gaan open, welkom in het paradijs...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten