We schrijven juli 2010, een land in extase, een land in de finale van een Wereldkampioenschap voetballen. Een land dat de kans krijgt om na twee keer net niet het nu net wel te halen. Dat het allemaal toch weer anders liep en het weer net niet werd doet in dit verhaal niet ter zake, dat doen we gewoon over vier jaar over en dan beter, dan net wel, hopen we.
Een enthousiaste priester, voetbalfan en supporter van Oranje, dat staat nu wel als een kruis boven water, heeft het in zijn hoofd gehaald om net voor de finale een Eucherastie viering op te dragen in een oranje outfit, een oranje kazuifel. Hogere machten werden in de deze speciale WK-mis aangesproken om die bewuste avond het geloof achter zijn favorieten te krijgen. De tegenstanders, de Spanjaarden, moesten maar ten prooi vallen aan de inquisitie en mochten de drang van onze en zijn Oranje elf richting het alles overtreffende beeld op het altaar niet tegenwerken.
Of er boven Spaans bloed in de aderen vloeide of dat zijn voordracht het eindexamen niet mocht halen, maar het geloof stond die avond achter een fluit, een Engels fluitje van een penny.
De overal ter wereld aanbeden wereldtitel ging vervolgens naar het Spaanse team, terecht voor het betere voetbal, maar met een beetje bittere nasmaak door de manier waarop. Veertien keer geel, met daarbij tweemaal is rood, waarvan er negen of tien voor Oranje en slechts drie of vier voor Spanje gaven een vertekend beeld van de wedstrijd. De verkeerde kreeg rood, een zelfde vergrijp werd even daarvoor niet met rood bestraft en natrappen werd toegestaan. Praten, het was wel een opgewonden Robbenstandje, mocht niet, dus geel en dan drie minuten voor het einde van de verlenging, vrije trap op de rug van een dolle stier en vervolgens via de vingertoppen naast het doel. Jammer, net niet, maar wel een duidelijke corner, nee, doeltrap en direct de lange bal naar vooorrrrren. Terwijl alles wat Oranje was aan het aanvallen was, een corner wilde gaan nemen en dus een Hollandse gatenkaas achterin, maar voordat er definitief werd afgedrukt stond een aanvaller, de latere afmaker, achter de laatste verdediger, voor de kenners en ook niet kenners heet dat buitenspel en dient er te worden gevlagd en gefloten. Nu dus niet, gewoon doorgaan en scoren, dag titel, met een dank u wel voor niet gefloten diensten.
Tweede en een rondje voor de ogen van zo’n zevenhonderd duizend supporters rond en in de Amsterdamse grachten en het Museumplein was hun deel en de arme priester was begonnen aan een hele lange serie weesgegroetjes om zijn superieuren weer wat vriendelijker te stemmen. Want zijn actie op zondagochtend in een flitsende outfit met een wat afwijkend tintje werd hem niet in dank afgenomen.
‘Bondscoach’ Vlaar, jammer het is klaar en heeft Opdam geen geschiedenis kunnen schrijven door invloeden af te kunnen roepen van boven.
Zo’n actie zie ik de Grieks-Orthodoxe machthebbers hier niet uitvoeren in blauw en wit ten faveure van de Griekse helden. Mogelijk wanneer er een tweede Trojaanse Oorlog zou ontstaan, maar voor een potje voetbal heb ik ze hooguit een sjaaltje om zien doen van hun favoriete team.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten