Nu woon ik inmiddels meer dan vier jaar in Griekenland en beschik over zo’n metalen schaal, wacht even ik zal even kijken of die er nog staat, op het dakterras, gericht op Astra, gelukkig die is er nog, want je weet het nooit zeker vandaag de dag. Voor je het weet ligt het metalen ontvangstschild, de parabole, gemalen naast of in de balgehakt op je bordje. Alles onder de noemer; eet verstandig, eet gezond, eet je bordje leeg.
Het gebruik van het kijkkastje om op de hoogte te blijven van het wereldnieuws staat hier niet direct op de eerste plaats van het prioriteitenbekijklijstje, maar toevallig komt, op weg richting sportnieuws, het programma ‘De Keuringsdienst van Waren’ voorbij. Werkelijk schokkende berichten rolden over het scherm, uitspraken, conclusies aan de hand van gedegen onderzoeken, die toch niet waar kunnen en mogen zijn.
Koop ik in een doos cornflakes toch de fiets van mijn eigen vader terug, al vermist sedert 1943 en toen al blijkt nu, van hoogwaardige spinaziekwaliteit.
Ga je, na een heerlijk ontbijt te hebben genoten, richting Schiphol, richting zon, een welverdiende vakantie. Ai, bij de Security gaan alle bellen rinkelen en lampen gloeien, van alle kanten komen de ‘guards’ aangerend, alarmfase één ging in. Een ‘zwaarbewapende zelfmoordterrorist’ heeft zich bij poort dertien gemeld en wil erdoor. Zelf van geen enkel kwaad bewust en geheel zonder enig plan om ook maar iets te gaan of willen doen, krijgt de reiziger bijna een hartstilstand van schrik bij het zien van zoveel mankracht. Meekomen, waarom? Ik wil op vakantie, niets meer, meekomen. Uitkleden en de detector erover, alarmbellen rinkelen weer en er is niets te zien of te vinden. Geen beugels, die tijd was allang voorbij dat er iets recht kon worden gezet, geen protheses, achtergebleven scharen, scalpels of staalplaten na een ondergane operatie, en toch de pieper. Raar maar waar, opnieuw de scanner, wederom een piepende uitslag en uitslag bij de ‘terrorist’, van woede, rode vlekken. Niets te vinden en dus toch maar, sorry, goede reis. Terug van weggeweest, onder een andere scanner en daar blijkt dat er wel degelijk sprake was en is van een nieuw fenomeen in de wereld van het terrorisme, de ‘wandelende fragmentatiebom’, een zelfmoord commando met ingebouwde wapens, een zogenaamde ‘conflakesterrorist’, dagelijks bijgeladen via z’n ontbijt. Alleen herkenbaar aan rode vlekken, roestvlekken, ontstaan door de combinatie tussen fragmenten en melk.
Dat Popeye z’n spierballen ontleende aan het eten van blikken spinazie wisten we allemaal en dat hij daarvoor ‘gewoon even’ een blikje met spierballenkracht openkneep, het bleven tekenfilmpjes. Volgens mij staan er nu mensen aan het hoofd van de ontwikkelingsafdeling van de onze ‘vergiftigsindustrie’ die zelfs de uitgeknepen blikjes verwerken en zien als voedingsmiddel voor een gezonde lichaamstoestand. Heeft totaal niets met ‘spierballen’ te maken, stevig verroest hersenletsel is een beter woord voor ‘mensen’ die dit soort praktijken er op na houden.
Opsluiten voor de rest van hun leven, op water en ouwe fietsen, deels gemalen maar het mag ook rauw, stuurtje, koplampje, kettingkastje of terugtrapremmetje, met een beetje melk en een scheppie suiker op de nuchtere maag. Samen met water, waar het koffiefiltertje met het laatste restje kettingvet net nog even twee tellen heeft ingehangen, om de zaak weg te spoelen.
Zo, tijd voor de arbeid in het fietsenhok, de keuken van het gesloten cellencomplex, fietsen demonteren en schredderen, het frame als basisingrediënt voor een gezond ‘trapermaarlustigoplossoepje‘. De elektronische teenclip, of te wel in vaktaal de toeclip, ter voorkoming van het weg pedaleren uit de inrichting, het ontvluchten met een te hoge dosering ijzer. Gelukkig hangt er boven de uitgang, voor van die spaakloze gevallen die onder invloed van ijzerhoudende epo een bergopwaartse poging wensen te ondernemen om de elektronisch registratie te ontwijken, een hééééééél sterke magneet, klik je zit vast en blijft vast, eet smakelijk.
Tip: ter afsluiting van dit wanstaltige gedrag, voor na het ontbijt; gebruik vooral te veel
water bij het poetsen van de tandwielen ter vermaling van voedsel, het gebit, zo roest
tenminste die zaak lekker vast, bek dicht en nooit meer openen.
O ja, ik sprak mijn vader zojuist aan de telefoon, via de Skype, hij vroeg of de cornflakies even af willen rekenen, een fiets uit 1943 doet als snel zo’n duizend eurootjes als ‘antiek of curiosa met een verhaal’ op Marktplaats.nl, of ‘tie effe mag vangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten