Een gedenkwaardige dag met een gedenkwaardige ceremonie, een dag van respect voor allen die zijn gevallen. Van toen, in de Tweede Wereld Oorlog tot en met de gesneuvelden op missies voor de vrede, nog dagelijks, worden dan herdacht overal in Nederland. Een kleine veertigduizend mensen toonden daar, op de Dam, hun respect voor de gevallenen in het bijzijn van de leden van het Koninklijk Huis. En dan een idioot, bleek later nadat hij was opgepakt, een achterlijke drugshandelaar, een veelpleger verkleed als stemmingmaker, een bom, een bom schreeuwend op het moment dat ‘The Last Post’ wordt geblazen. Paniek, rennende, schreeuwende en huilende mensen, veelal kinderen. Afzettingen sneuvelen, mensen vallen, worden onder de voet gelopen, schaven, kneuzen en gebroken ledematen. Wederom, zoals 30 april een jaar daarvoor, een waanzinnige, een hopeloze die iets fraais verandert in een chaos.
Deze gedachten aan 4 mei, acht uur ’s avonds, is nog niet ‘droog’ of het volgende nare bericht bereikt ons, vanuit Athene. 5 mei, uitgeroepen tot een algehele stakingsdag tegen de diverse, toch wel heel noodzakelijke, bezuinigingsmaatregelen van de regering. Een stel idioten, die zich onder de dekmantel van de betoging , te buiten gaan aan extreem gewelddadige acties en vernielingen. Betogen tegen iets waar je het niet mee eens bent moet kunnen en mogen, vrijheid van meningsuiting, anders gaan de Grieken onder een dictatuur vallen. Dat is niet de bedoeling. Maar je woorden kracht bijzetten met molotov cocktails gaat wel een beetje heel erg te ver, met als gevolg dat drie onschuldige mensen, twee vrouwen en een man, omkomen in een brand. Een brand bewust laten ontstaan door het werpen van ‘cola-tics’ in de richting van een bankgebouw waar deze drie mensen binnen waren en bij een poging om via een etage hoger te ontsnappen voor een geblokkeerde deur kwamen te staan.
Tip: voor de politie die dit soort ‘mensen’ moet bestrijden. Alleen al het begrip, het bestrijden van eigen mensen, de eigen bevolking is te absurd voor woorden, maar blijkt noodzakelijk. Althans een heel klein deel van, maar waar de rest in wordt meegezogen.
Plaats scherpschutters op de daken van gebouwen, draag je een bivakmuts of zo’n theedoek over je mond en neus, schieten. Niet doodschieten, nee, een super snel, urenlang werkend verdovingspijltje in de kont van ons ‘bivakje’ en hij of zij slaapt de komende uren een zalige roes uit. Je hebt er geen kind meer aan, droom zacht van alle mooie dingen die ver van je weg gebeuren, zonder enige schade aan wat er anders op je pad was gekomen, bushuisjes, verkeersborden, winkelruitjes of complete bankgebouwen met aanwezige inhoud.
Waar gaat dit naar toe, straks moeten we de slachtoffers van de herdenkingen, verworven rechten, zoals bijvoorbeeld op stakingen of de feestelijke dingen die het leven kleur en fleur geven gaan herdenken en gedenken. Of er rest een laatste mogelijkheid, geen feestjes meer, geen bijeenkomsten, geen concerten, dan kan het herdenken rustig aflopen tot een nagedachtenis, een herdenking voor alleen de nabestaanden, ergens rustig thuis in de achtertuin, hermetisch afgesloten voor de boze buitenwereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten