Op een rustig strand in mei, met nog weinig toeristen die het zand bevolken, loopt een jong hondje een beetje te scharrelen, op zoek naar z’n dagelijks ontbijtje. Moederziel alleen, eentje waar de toekomst voor is bepaald door zijn voormalig baasje. Geboren en teveel bevonden, dumpen bij de container en zoek het maar uit, zoals zo vele van deze stumpers overkomt, gewoon bij het vuil zetten, dan ben ik er van af. Met een beetje geluk worden ze gevonden, soms niet meer dan een paar dagen oud, in de container, anders eindigen ze onder de bergen huisvuil op de vuilstort ergens in de bergen. Als ze geluk hebben komen ze veelal onder de hoede van PAWS, de organisatie die zorgt voor opvang van honden en katten. De dieren brengen een bezoek aan de dierenarts en daarna gaan vrijwilligers vervolgens proberen de ‘thuislozen’ bij mensen onder te brengen of te verschepen naar veelal Duitsland, naar een zusterorganisatie die de dieren daar onderbrengt bij pleeggezinnen.
Ons moederziel alleen scharrelende hondje had de dag ervoor al aan de broekspijpen van een wandelaar gehangen, een vriend van ons. Helemaal vanaf het strand, met die kleine pootjes driftig huppelend, mee en weer terug naar de vuurtoren en het kleine kerkje van Agia Foka. Daar moest onze vriend haar, bleek later, achterlaten. Want meenemen naar Nederland was op dat moment onmogelijk, regelen van de noodzakelijke papieren en inentingen zou meer tijd in beslag nemen dan zij op het eiland waren, dus zielig genoeg, blijven scharrelen naar het ontbijt al was het inmiddels lunchtime.
De andere middag, onze buurjongen, komt terug van het strand met onze scharrelaar en broekenbijter. De straat, maar vooral de buurvrouw in opperste extase van het schatje. Maar, daar is al een hondje en twee werd wel een beetje veel. Of we het beestje voor de nacht op het dakterras wilden ‘bewaren’, dan zouden we de andere ochtend PAWS bellen voor onderdak.
Het olijke, vrolijke dier werd mee naar boven genomen en begon spontaan de kraan open te zetten, midden in de hal, van blijdschap over zoveel gastvrijheid. De andere ochtend, inmiddels een paar schoenen armer en zo her en der een spontane lozing achtergelaten moest PAWS worden gebeld. Weet jij het nummer, ik niet, ik ook niet, kijk eens in Paros Life, waar is dat ding, weet ik niet. We bellen niet, we gaan eten kopen, een halsband en een riem, we sturen haar, wat dat hadden we inmiddels besloten, niet naar de opvang.
Telefoontje werd er wel gepleegd, de dierenarts, Stephanos, moest even een consultje uitvoeren, want zo her en der had ons scharrelaartje wat wondjes en plekjes die behandeling nodig hadden. Even een check-up en een bezoek aan de apotheek voor dieren, zalfje voor de plekjes en druppeltjes voor vlooien en eventuele wormen. Het hondje bleek zo’n drie tot vier maanden oud te zijn en verder in goede conditie te verkeren en zou dus niet zo lang geleden moeten zijn gedropt door baas of bazin.
We waren een huisgenoot rijker, de lessen hoe voed ik mijn hond op even gegoogled op het internet als opfrisser van het geheugen. Ontbreekt alleen nog een naam, Liva, naar de plaats van vondst en nog vele andere varianten om te eindigen bij Zowí, in het Grieks ‘leven’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten