Hap, slik en full speed...

De onontdekten, de uit de kast komenden na gedane ‘arbeid’, de elkaar met doktersmoezen dekkende Grieken, de onder druk bezweken ‘finishlijntjesnemers’ of gewoon de heterdaadjes, de betrapten.

Doping, een fenomeen waar menig sporter van droomt om het te nemen, voor dat ene moment van opperste extase, waar menig arts over droomt om het ultieme middel te ontdekken en de medewerkers van de, soms uiterste vreemd en onverwacht reagerende, Wasa, nee, niet die jongens van die gezondheidscrackers, nee, de antidoping brigade, de invallers op onmogelijke tijden en locaties, te slim af te zijn.

Dopingcontrole, onaangekondigd ergens op de locatie waar je geacht werd op dat moment aan het trainen te zijn, oh wee, als je net het vliegtuig hebt genomen omdat je lekker bij je eega wilt gaan verblijven, zonder dit vooraf te melden. Dus kun je geen plasje of een paar buizen van dat rode spul, als dat op dat moment wel rood is, inleveren. De Testosteron staat hoog, want van de schrik is de thuiskomklus niet afgemaakt, een beetje extra Hemoglobine of een borrel teveel kan al betekenen dat je twee jaar rustig kunt gaan trainen op eenzame Epohoogte voor een waar gevecht tussen de rode en witte bloedcellen. Wellicht dat die strijd ook de kortsluiting ergens in de bovenkamer repareert en er weer gezonde gedachten door de aderen gaan stromen.

Soms gaan de controles wel heel ver, zoals een keer in het Belgische. Een renner had zijn zoontje verloren en op de dag van de begrafenis, terwijl het gehele gezelschap reeds in de kerk stond voor de mis, de heren van voor een plasje van. Geen ontkomen aan, de mis de mist in en het hele contigent treurende familieleden in een soort verbijstering achterlatend, moest de vader mee. Als je wilt fietsen dan moet je eerst piesen. Te gek voor woorden en een actie waar je de broek niet voor op de knieën kunt krijgen, mensonwaardig en uiterst onbehouwen.

Maar eigenlijk gaat het daar allemaal niet om, het gaat om iets heel anders, het zichtbare, het tastbare, de dopingzondaars die eigenlijk regelrecht fraude plegen, hun medesporters of zelfs teamleden en ploegmaten oplichten. Daarnaast nemen ze het publiek, de supporters, met veelal heel duur betaalde toegangskaartjes op zak in de maling. Of neem de mensen die wel van een gokje wagen houden, inzetten op hun favoriet en deze net een lijntje tekort zien komen op de meet. Weg winst, rien ne va plus, deze euries zijn niet meer van u.

Zelf was ik een fanatiek sporter, voetbal, tennis, honkbal en nog wat andere balsporten, daarnaast een sportkijker, zowel live als via de televisie en wekelijks langs de lijn bij diverse verschillende amateursporten als fotograaf voor de kranten. Als ik dit dan allemaal hoor, lees, dan vergaat mij de lol om te kijken of te gaan kijken. Zeker als dit soort zaken op alle niveaus en geledingen zijn doorgeëtterd. De inhoud van het vermaarde flesje, alle andere teamleden de kleedkamer uitjagende, mintolie voor op dijen en kuiten, zo we zijn er klaar voor, we gaan ervoor, is dus helemaal over, rood, levenslang schorsen en op de lijst met verboden middelen.

Als voorbeeld neem ik, zonder daarvoor uitsluitend deze sport met een vermanende vinger aan te willen duiden, want een en ander had zich net zo goed af kunnen spelen op Old Trafford, de Oval, het Pim Mullier Stadion, Duindigt, Roland Garros of de Kennemmer Duinen, het wielrennen.

In sommige sporten verdwijnt zo’n misstap als een gesnoven stofwolkje in de storm van het verslag, ergens op pagina zevenendertig van de krant en hoor je er nagenoeg niets meer over, hoe anders in de wielersport. Met een beetje pech word je als zondaar nog één keer door de ringen gehaald tijdens het overzicht van alle hoogte punten van de sport in het afgelopen jaar.

Zo tijdens het seizoen, wanneer er heel wat kilometertjes worden weggesnoept van ’s heerens wegen in de diverse landen, kan ik regelmatig genieten van de beelden. Beelden, vaak voorzien van commentaar of slap geouwehoer door al dan niet deskundigen. Hierbij vallen de termen het ‘nieuwe fietsen’, het wel of niet pedaleren met wel of geen oortje en na elke twee zinnen een toespeling op het gebruik van zaken die heel anders bedoeld zijn dan waar ze regelmatig voor worden gebruikt, hele pelotons. Hierbij ontstaat het idee dat het ‘nieuwe wielrennen’ inmiddels meer weg heeft van het ‘nieuwe vliegen’, opvliegen tegen Alpen- en Pyreneeënreuzen door sportiviteit verpestende elementen.

Uit bovenstaande ‘vervalsende omstandigheden’ ontstaat een vraag waarop ik geen echt antwoord heb kunnen dichten. Wie helpt?

Hierbij gebruik ik mijzelf als zondaar en u, de lezer als slachtoffer en de Tour de France als speelpark. Het gaat in het taalgebruik, het lezen van onderstaande vragenspel, even om twee dingen; ik gebruik / ik heb gebruikt of ik ontvang, krijg, / ik heb ontvangen, gekregen. Dat maakt mijn inziens even niet uit, ik bedot de boel, hetzij linksom, hetzij rechtsom, maar u bent het slachtoffer.

Ik gebruik en win de etappe.

         Nog niets aan de hand.

U verliest de etappe.

         Sorry, ik was beter, dus is dat normaal.

Ik ontvang hiervoor de bijpassende beloning in euro’s.

         Nog niets aan de hand.

Ik krijg (en mijn sponsoren) alle publiciteit.

         Nog niets aan de hand.

U ontvangt minder euro’s voor de tweede plaats.

         Nog niets aan de hand.

U krijgt (en uw sponsoren) minder publiciteit.

         Nog niets aan de hand.

En die fraaie beker of die klinker ergens uit de bergen krijg ik als overwinnaars trofee, u een vaantje.

         Allemaal bijzaak.

Nu word ik betrapt op het gebruik van niet op de lijst voorkomende snoepjes uit grootmoederstijd.

         Nu is er wel iets aan de hand.

Ik word uit de etappe geschrapt.

         U krijgt de overwinning, zoals het hoort.

Ik word uit het klassement geschrapt, want na mijn ‘alles oppeppende’ etappewinst was ik ook in het bezit gekomen van het fel begeerde gele tricot.

         U krijgt nu het geel, zoals het hoort.

Zo, dat is allemaal rechtgezet en ik kan naar huis, want verder meedoen is uitgesloten, althans bij een heterdaadje. Volgens de legende stopt de Tour nooit, dus morgen gewoon weer ‘vliegen’, de Alp d’Huez op en de Tourmalet ligt rustig te wachten op wie er komen.

Maar er blijft nu iets duisters achter tussen de oren van de buitenstaanders, de kijkers, de luisteraars en de supporters.

Waar blijft de premie voor de overwinning?

         Naar de nummer twee?

Waar blijft de premie voor het dragen van de gele trui?

         Naar de nummer twee?

De publiciteit kan niet meer worden overgedaan.

         Gemiste kans voor u en de sponsoren.

Het feit dat de Tour door mijn gedrag is beïnvloed, vervalst, heb ik ook mijn teamgenoten, die ik die bewuste dag urenlang op en over de kop heb gejaagd om demarrages ongedaan te maken en mij zo aan overwinning en geel te helpen, belazerd. Daarbij mogelijk ook nog eens de kans ontnomen, door de neus geboord, om zelf succes te boeken.

Die beker of die kei, ach, die kan altijd nog uit de vuilnisbak worden gehaald, daar gedeponeerd na ontstane woede bij de eerste ontvanger.

Hoever gaat dit kaartenpakhuis door, na de Tour, de vermaarde rondjes om de kerk.

Startgeld als etappewinnaar en drager van het geel, iets meer dan tweede in een etappe en geen geel.

         U zou daar recht op hebben.

Veelal wordt de constatering van het gebruik pas in een veel later stadium ontdekt en is er aan de meeste zaken niets meer terug te draaien, waardoor er voor u uitsluitend sportieve en financiële schade, nadelen, resten. Hierbij ga ik nog voorbij aan het feit dat u mogelijk net na de Tour heeft getekend bij een andere ploeg, als tweede en geen geel, tegen een lager contract dan eerste en met geel. Een goudgeel randje aan zo’n contract staat fraai, heel fraai.

Op het moment dat de zonde uitkomt word ik uit alle uitslagen geschrapt, ontslag bij mijn ploeg, twee jaar niet naar de reclamekaravaan kijken en een smet op mijn naam en palmares, terecht.

Maar u blijft aan de verkeerde kant van het lijntje, de streep. Laten we zeggen, onder de streep klopt de telling niet zo goed meer. In dit geval is één meer dan twee, over een héél lange periode merkbaar.

Ontstaan er in de toekomst een serie processen om bij de zondaar het financiële verlies te gaan achterhalen, zoals in dit voorbeeld.

Wie weet de oplossing, ik niet, maar nu weer over tot de orde van de dag, zoals altijd, want de Tour stopt niet en inmiddels vallen de blaadjes en zijn de Herfst Klassiekers op gang getrokken. Straks met een warme grog achter de buis, iets met Lombar-doping-dijen.

De eerlijkheid gebiedt om een en ander ook te bekijken, af te wegen, binnen andere takken van sport, anders zou het een eenzijdige veroordeling zijn van de wielersport.