Pa lekker onderuit gezakt op de bank, hevig verdiept in het laatste nieuws over de aanschaf van een rolletje nieuwe, van die lekkere, twee koekjes met daartussen een zalig laagje zoetigheid in de vorm van een crème. Zo’n rol heeft hij reeds binnen handbereik en door de verdieptheid in de krant ontgaat hem de binnenkomst van zoonlief, die wel direct oog heeft voor de heerlijkheden. Hij sluipt dichterbij en peutert er eentje uit de rol. De eerst is altijd om de smaak te krijgen en dus bij de tweede gaat het genieten pas beginnen, maar pa ook niet helemaal gek zag de tweede poging inmiddels aankomen en betrapt de ‘dief’ op heterdaad.
Maar hier gaat het allemaal niet om, dat is allemaal reclamegedoe, lekkermakerij, de schappenlegers beïnvloeden. Nee, het ging om de naam van het reeds lang bestaande koekje.
‘Oreo’ is een merk van koekjes van de Amerikaanse firma Nabisco, dat voor het eerst op de markt kwam in 1912. Binnen de huidige receptuur, die werd geïntroduceerd in 1952, bestaat het koekje uit twee ronde chocoladekoekjes met daartussen een zachte, zoete, witte vulling (meestal aangeduid als cream of crème).
Naast de klassieke variant zijn inmiddels ook variaties hierop te verkrijgen, zoals Oreo-koekjes overgoten met melkchocolade of witte chocolade, versies met dubbele vulling (alleen in de Verenigde Staten), varianten met andere smaken en mini-Oreo's.
De Oreo-koekjes hebben over de jaren een cultstatus bereikt. Er bestaan talloze recepten waarin ze voorkomen, zoals van shakes en taarten.
Parodiemuzikant Weird Al Yankovic maakte het nummer The White Stuff als eerbetoon aan Oreo-koekjes.
Binnen de Afro-Amerikaanse cultuur worden Afro-Amerikanen die zich ‘als blanken gedragen’ ook wel aangeduid als Oreo's, omdat ze ‘zwart van buiten en wit van binnen’ zouden zijn.
Lonny Mack heeft een bluesnummer over dit koekje. Op sommige opnames speelt Lonny dit samen met gitarist Stevie Ray Vaughan.
Oreo, uitgesproken zonder enige klemtoon, als een ‘doodkoekje’, niets sprankelends, twee stukken gebakken deeg met daartussen een lik crème, zo klonk dat.
De afdeling voorlichting voor de consument eens opgezocht op internet, om vervolgens voorgelicht te worden als volgt.
De naam komt mogelijk voort uit een deel van het woord crème dat tussen de twee ‘o’s’ van chocolade, de vorm van de koekjes is gestopt. Ook zou het een afgeleide kunnen van zijn het Franse woord voor goud, d’or.
Laten we er dan de Griekse taal op los, dan kom je ineens aan heel andere betekenissen, namelijk als je het woord dus gebruikt zonder enige intonatie hulpmiddel is het gewoon ‘stop’. Niks geen koekjes meer, stoppen met die handel. Dan voegen we er één hulpmiddel om de uitspraak wat op te kalefateren aan toe, oréo. Zo klinkt het al heel veel vriendelijker en aantrekkelijker dan oreo en zeker de betekenis verandert in één keer naar ‘lekker’ of ‘heerlijk’.
Deze ‘tip’ doorgezonden naar de consumentenvoorlichting met daarin de hint om een smaaktest te doen, om de keuze van het woord gestalte te geven, echt te kunnen beoordelen of oréo wel oréo is. Alleen het probleem is dat ‘lekker’ hier niet te koop is. Maar de hint om een paar rollen te sturen kwam niet bij ze op en er kwam verder geen reactie meer van deze afdeling.
Het is zo’n koekje waar je eerst de bovenste er vanaf haalt om vervolgens lekker likkend de crème te nuttigen, de koek is bijzaak.
Je gunt zo’n jongetje toch de oréo’s van zijn vader, en pa, die houdt het op een oreo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten