Trebor's Flarden, belicht in telkens korte stukjes, verhaaltjes, anekdotes het leven, het be’leven,
op een Grieks eiland.
Soms direct, soms van veraf, soms via de media of van horen vertellen of zeggen, mond tot mond.
Als je weg bent uit de directe invloed van ooit thuis, ga je dingen anders zien, anders benaderen en
beoordelen, kritischer of soms lacherig.

zaterdag 26 februari 2011

Pareskèví...


Bijna de buurvrouw, een guitig mens op leeftijd en eigenlijk altijd wel vrolijk. Woont samen met haar man, dochter en zoon in een oud huis, half afgebouwd, met daarnaast een piepklein winkeltje alias atelier.



Meesteres in het schilderen van iconen voor de kerken op Paros en Athene. Samen met haar zoon, die beschikt over de gave en opleiding, jaren in Engeland, voor het schilderen op de traditionele Byzantijnse wijze van deze iconen. Pareskèví heeft het van nature en nooit de mogelijkheid gehad om te gaan studeren voor dit werk en heeft het ‘geleerd’ door veel te lezen en het feit dat zij kerkelijk is opgevoed.
De familie geeft totaal niets om geld, als er voldoende is voor het kopen van eten, drinken en materialen voor de iconen, zijn ze zeer tevreden en genieten ze met volle teugen. Pareskèví is altijd in voor een praatje, terwijl de zoon zich bij voorkeur ‘diep terugtrekt’, ergens ver weg achter een in ‘aanbouw’ zijnde icoon van reuze formaat. De dochter heeft een tijdje in Engeland gestudeerd en woont inmiddels weer op Paros en heeft wat psychische problemen en schildert soms wel en dan weer weken niet.
Vele van hun iconen gaan naar Monasteries en kerken in Athene en via hun winkeltje komen bewoners van het eiland een icoon kopen voor een viering van het één of het ander of als dank bij een genezing, maar ook bijvoorbeeld als iemand een nieuw huis betrekt, brengt het bezoek vaak een icoon mee om het huis goed gestemd te krijgen en te houden, een soort van beschermengeltje.

Op Paros zijn er slechts weinigen die deze vorm van schilderkunst, of moet je het zien als het creatief uiten van het geloof, nog uitoefenen. Maar een bezoek aan haar en haar zoon is de moeite waard en ook zeker aan te raden en mocht u ‘iets’ hebben met deze vorm van kunst, schroom niet en schaf zo’n altijd uniek, handgeschilderd exemplaar aan. Mogelijk geldt het als bijdrage om het enthousiasme bij de makers in tact te houden en zo een uitstervend ‘beroep’ te behoeden voor verdwijnen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten