Mijn wederhelft even op en neer naar Nederland voor een bezoek aan de kinderen en vrienden. Vlucht geboekt via Austrian Airlines, Athene via Wenen naar Amsterdam, kat in het bakkie zou je zeggen. Maar nee, Athene naar Wenen verliep iets anders dan in het vluchtschema was opgenomen, sneeuw op de landingsbaan en het vliegtuig had vergeten sneeuwkettingen te monteren voor de landing. Dag Wenen, volgende keer kom ik voor de schnitzel, maar je hoeft ‘m niet te bewaren, doorstartje richting Boedapest dan maar. Daar leverde de landing geen probleem op en moest er even worden gewacht op de doorvlucht naar Amsterdam, mis, dat werd eerst nog een tussenstop op Frankfurt. Dat kon er ook nog wel bij. Landing op Frankfurt met een op de handrem gereedstaand KLM-toetsel, wachtend op een stel ‘luchtpiraten op weg naar Nederland. Aan de trap van het toestel uit Boedapest stond een grondsteward het gezelschap, inmiddels reizend op één instapkaart, op te wachten om hardlopend het halve platform over te rennen richting het ongeduldige KLM-ertje. Hijgend, puffend en bijna een natte broek van het rennen, een stoel bemachtigd en gas op de plank, richting Amsterdam. Dit stukje door het luchtruim verliep verder zonder enige vertraging of hindernissen en zo, een fiks aantal uren later dan gepland, eindelijk ‘thuis’. En tot een ieders verbazing waren ook de koffers op Schiphol gearriveerd, hoe, maakt niet uit, ze waren er allemaal naar toe komen ‘huppelen’.
Opgewacht door de kinderen, die inmiddels het reisspoor compleet kwijt waren, kon het bedje worden opgezocht, morgen uitgerust gaan genieten in een koud en ondergesneeuwd Nederland, noem dat maar genieten, graadje op vijftien op Paros, heerlijk.
Twee weken Holland en dan is er de tijd van gaan, afscheid en een reisplan ingeleverd zodat de achterblijvers ongeveer kunnen gokken waar zich iemand bevindt. Amsterdam, Wenen naar Athene was het voorbestemde kladje voor de piloot en warempel, het is gelukt, voor Wenen net op tijd de sneeuwkettingen uitgerold en zonder problemen naar de break voor een koffie.
Athene ligt rustig in het zonnetje te wachten en na aankomst, wederom zonder hobbels, snel met de bus naar Pireaus, naar de ferry richting Paros, naar huis, heerlijk weer. Even verwarring in de bus op het moment van passeren van de ferryhaven, hier er uit of nog een halte verder, bij de Metro. Snel, hier toch maar op advies van een medereiziger, op weg naar weet ik veel wat voor eiland. Mis, één halte verder was beter geweest, maar de weg was verder bekend en bleef alleen over een stukje extra wandelen. Maar ja, de altijd te zware koffers en extra tas, extra tas? Shit, nog in de bus, vergeten in de consternatie, wat nu, een bus in Athene en dan je tas vergeten, vergeet het maar, die ben je kwijt.
Dat is jammer, er is niets meer aan veranderen, dus laat maar, rien ne va plus...
Rustig richting ferry, de koffers aan boord gezet en toch zat de verloren tas niet lekker. Eens gaan informeren bij het kioskje van de busmaatschappij of er iets was gevonden in de bus en hoe je het dan terug kon krijgen. De man ter plaatse heel bereidwillig en begon direct te bellen naar ergens in Pireaus, waarschijnlijk het eindpunt van het busje en hopelijk de tas.
Wacht maar even, we gaan kijken wat we kunnen doen voor u. En na een kleine tien minuten kwam er een motor aan gereden vanuit de richting waarin de bus was verdwenen en op de tank, niet te geloven, het verloren tasje met volledige inhoud. Met een giga dank jullie wel, opgelucht richting ferry met de ‘baby’.
Het zou er nog net aan ontbroken hebben dat de ferry, in de periode van de hereniging, besloten had om alvast maar af te varen. En ja, de koffers stonden dan reeds netjes geparkeerd in het rek, keurig richting Paros, maar dan zonder ‘bijbehorende bemanning’.
Dat had bij de hele trip er ook nog wel bij gekund, een huppeltrip met goede afloop, voer voor een boek, maar de honger was gestild, want de ferry lag rustig onder stoom te wachten op het juiste tijdstip van vertrek, tijd voor iets meer dan vier uurtjes relaxen op weg naar huis.
Wat voor dag is het vandaag, dinsdag, donderdag, anders toch nog een uurtje langer, via Syros, welterusten, dobber zacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten