Sommige financiële ingrepen zijn een noodzaak, een noodzakelijk kwaad geworden, en geven vooral overlast aan diegenen waar de klappen het hardst vallen. De minderdraagkrachtigen, de onderkant van de samenleving, daar snijdt het financieel ingrijpende mes het diepst door en laat sporen na die bijna onuitwisbaar zijn. Mensen die moeten leven van een schamel loontje of van een door hard werken verworven klein pensioentje worden hierbij meedogenloos getroffen.
De Grieken zijn het ‘lullen’ over miljarden hulp meer dan zat, ze willen zekerheden hebben, dat wanneer dan eindelijk die vrachtwagens met bankbiljetten binnenkomen rollen er ook daadwerkelijk iets wordt gedaan aan hun toestand. Dat de inmiddels stevig gestegen prijzen weer terug gaan naar het oude niveau, het liefst het niveau van voor de euro, honderd drachmen niet één euro is, maar twee. Zo komt de prijs van bijvoorbeeld een heel brood, nu één euro, weer op een acceptabele prijs van vijftig cent.
De laatste berichten, op het moment van schrijven, waren dat de BTW, de VAT, van éénentwintig, was voorheen negentien, naar drieëntwintig procent gaat stijgen. Naast de prijsverhogingen door ondermeer duurdere brandstof, loodvrij vijfennegentig was één euro en dertig cent en is in een tijdbestek van vier weken naar één euro achtenveertig gestegen, om daarna toch nog even een klein sprongetje te maken naar één euro drie en vijftig voor een litertje voortbewegingsvloeistof.
Daar komt nu nog weer eens twee procent bij. Het is beter om je auto, scooter of motor op de lokale wijn te laten lopen, wellicht dronken auto’s en even dronken bestuurders, maar in verhouding wel goedkoper. De ferry van € 29,00 naar € 32,50, de bus van het vliegveld van € 3,20 naar € 5,00 en de metrokaartjes ook nogeens met verhoging door de tunnels, het kan niet op.
Het einde is nog niet in zicht, de ambtenaren verliezen hun dertiende en veertiende maand, Kerstbonus, Paasbonus en nog wat andere extraatjes, het kon niet op. Er werden zelfs bonussen gegeven voor het op tijd komen of een klus die in één keer is afgemaakt. Tel daarbij op, dat deze ambtenaren niet ontslagen konden worden en hun tijd gewoon, incasserend, vol zaten en zitten te maken, om bij het sluiten van de carrière met een vette ‘oprotbonus’, die zomaar op kon lopen van vijftig tot tweehonderd en vijftig, niet euro’s, nee, duizend euro’s. Te gek voor worden, een beloning voor jarenlang trouw wachten op je afscheid.
Daarnaast betaalt menig Griek geen euro belasting of het minimum wat mogelijk is. De rest aan inkomen is allemaal zwart, belegd in grote, dure glimmende auto’s en protserige jachten of zeilboten. Tweede en soms zelfs derde en vierde buitenhuizen verspreid over Griekenland, voor de weekends en om te pronken bij vrienden, van kijk mij eens.
Zo ook wanneer ze uit eten gaan, tafel vol, tonen dat, en veelal meer dan de helft terug stuurt naar de keuken, na er misschien even het vorkje in te hebben geprikt om te proeven en de rest als restjes voor de kat of hond te laten.
De rekening van de bezuinigingen wordt natuurlijk door elke Griek ontvangen, maar de armsten lijden het meest en worden tot bijna op het bot kaal geplukt. Terwijl de werkelijke bezitters van geld, vaak verkregen door corruptie en ontduiking van plichten, moeten een keer slikken, eten een paar keer een tzatziki minder en gaan rustig door met ademhalen.
Ti na kanóme, wat kunnen wij er aan doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten