Waar zijn we allemaal druk mee, een meisje van vijftien dat graag de wereldzeeën wil gaan bevaren met een zeilbootje van riante afmetingen. Een bouwpakketje van haar vader, een soort van varend promotiefilmpje voor zijn merk boten.
Hele organisaties zijn er druk mee, Jeugdzorg, Justitie en zelfs de politiek hangt een paar extra stootwillen aan het hele gebeuren. Wellicht ter voorkoming van het oplopen van enige schade bij het afmeren, het aan de kant houden van zo’n snotneusje met een eigen willetje, een beetje over het paard of in dit geval over de reling gekieperd verwend gevalletje met een verkeerde opvoeding.
Simpelheid kent geen tijd; volgens de Nederlandse wetgeving ben je tot en met je zestiende leerplichtig en mag je dus niet verzuimen van school.
Mocht ik toevallig, omdat er juist op die datum een super aanbieding is om twee weken volpension naar een hutje of verdwaalde stacaravan op de heide te kunnen gaan, een dag eerder mijn kinderen van school moet houden krijg ik een gigantische boete. Dat mag niet, die ene dag, zo’n dag waarop alleen maar het tafeltje waar je het hele jaar aan hebt mogen, wat moeten, zitten en dus een schoonmaakdoekje moet te krijgen. Nee, deze schoonmaaksessie valt onder de categorie niet te mogen missen en wordt beoordeeld met een heus cijfer, meestal net onder de tien, zeven, goed zo, mag jij nu naar huis. Het werd ook tijd, vanmorgen om half negen stipt in een rijtje voor de school, meester Strijker en zijn fluitje zetten de zaak in gang, stilte in de gang, jas aan het haakje, zitten en wachten op het doekje. Dan komt eindelijk juffrouw ‘Hanepin, Hamersvelt’ het klasje binnen en zit iedereen direct in de ‘stramheidhouding’ met de neus hoog gericht in afwachting van dat wat gaat komen. Een preek over hygiëne en de noodzaak van deze laatste, oh zo, belangrijke schooldag. Doekjes worden uitgedeeld en onder de strenge blikken van en dus geen schijn van kans om het doekje als projectiel door de klas te laten zeilen, wat zeilen, niets daarvan, op school wordt er niet gezeild, niet met boten en niet met schoonmaakdoekjes. Deze hele sessie duurt ongeveer een uurtje en met een karig lachje en een knieperig ‘prettige vakantie’ verdwijnt juffrouw ‘Pin’ richting lerarenkamer. Strijker steekt er eens een pijp bij op, want deze laatste dag lapt’ie deze ‘verboden te roken in de klas regel’ aan z’n vakantielaarzen. Hard nodig dit schoeisel, want hij gaat zeilen ergens op de Egeïsche Zee, bij Paros in de buurt, heerlijk en spannend.
Na een uurtje of anderhalf zit deze schooldag er op en kan iedereen gaan, luid joelend met de verworven vrijheid kan het richting vakantievieren gaan, maar die super aanbieding op de heide is door een schoonmaakdoekje van de tafel geveegd en zal er door de familie een beroep moeten worden gedaan op de creativiteit, zwembadje, misschien een dagje Juliana Toren of naar één van de Pretparken van Ome Hennie van der Most, éénmaal entree betalen en de rest van de dag net zoveel ijs en patat als je op kunt.
Maar op zes tot zeven weken vakantie zijn dat dus druppeltjes op de door de zon gloeiend heet gemaakte plaat, zo’n solargrill, klaar voor een dagje barbecuen. De rest zal moeten worden opgevuld met voetballen, badmintonnen en een klomp met een zeiltje, niks spannends, saai en dom. Het naspelen van de reis om de wereld door een vijftienjarige, kom je niet langs Kaap de Goede Hoop, geen redding meer mogelijk en vind je onderdak bij de piraten van Somalië.
Maar Lauraatje kan dus nu wel eens willen gaan zeilen, maar wat gebeurt er als het fout gaat, stormpje in een glas water valt nog te overzien, maar een stormpje op de Oceaan is van een heel ander kaliber. Wie moet haar dan gaan redden, wie moeten hun leven wagen voor zo’n verwend poppetje, wie draait dan op voor al deze kosten? Papa, mama..?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten